Ψευδαισθήσεις

Ψευδαισθήσεις 

Τί να πω: σε μια πόλη με καπνούς και τσιμέντα ....... τραγουδά η Αλεξίου κι εγώ ταξιδεύω, βλέπω τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, άλλους να κοιμούνται, σ' όποιο σημείο του καραβιού βρήκαν έστω και λίγο χώρο που να μην ενοχλούν όσους κυκλοφορούν.

Κόσμος πάει κι έρχεται, έστω κι αν λιγοστεύει όσο περνά η ώρα. Τα τραγούδια από την πρώτη θέση όλο και “βαραίνουν” και τα χειροκροτήματα λίγα αλλά δυνατώτερα από πριν.

Τί να σκέφτεται άραγε ο καθένας από όλους αυτούς που κυκλοφορούν, τραγουδούν, προσπαθούν να κοιμηθούν, μιλούν, γελούν, φωνάζουν.

Ο καθένας ένας κόσμος ολόκληρος και μέχρι που κάποιοι νομίζουν ότι ο δικός τους κόσμος είναι το κέντρο της ανθρωπότητας, σαν να πούμε ότι ο δικός μας ήλιος είναι το κέντρο του σύμπαντος.

Κι όμως ο καθένας μας νοιώθει όμορφα, άσχημα, βρώμικα, ήρεμα, χαρούμενα, δυστυχία κι άντε πάλι από την αρχή. Κι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στον ψυχολογικό μας κόσμο, στα εγώ μας, που βάζουν και τον νου σε δικό τους έλεγχο κι έτσι αναγκαζόμαστε να πιστέψουμε ότι όλα γίνονται γύρω από ένα κέντρο -εμάς- και άρα όλοι γύρω μας πρέπει να ασχολούνται με την δική μας κατάσταση και τα δικά μας θέλω. Όποιος φέρει αντιρρήσεις γίνεται αντίπαλός μας, εχθρός μας, ενάντιός μας.

Κι έτσι πορευόμαστε έως ότου καταλάβουμε, αν ποτέ καταλάβουμε, ότι δεν μπορεί ένα στίγμα της ανθρωπότητας που μάλιστα είναι υπερβολικά φθαρτό και προσωρινό, να είναι ταυτόχρονα και το κέντρο των πάντων και να ζητά ανάλογη μεταχείριση.

Άνθρωπε θα έπρεπε όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνουν οι εμπειρίες, όλο και περισσότερο να πλησιάζουμε στην αλήθεια. Αλλά εμείς μάλλον μεγαλώνουμε τα ελαττώματά μας, τα εγώ μας και τα ισχυροποιούμε, κάνοντάς τα να μην μας αφήνουν περιθώρια για να δούμε το φως, την αλήθεια, το πραγματικό. Κι έτσι, με παρωπίδες ή με θολωμένη ματιά προσπαθούμε να δούμε την αλήθεια. Και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δημιουργούμε την δική μας τάχα αλήθεια και να την κάνουμε σημαία μας και πολλές φορές προσπαθούμε να την περάσουμε και στους άλλους σαν την απόλυτη αλήθεια.