Ψευδαισθήσεις

Ψευδαισθήσεις

Σ΄ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι δοκιμάζουν εναλλακτικά καλοτυχία και κακοτυχία, ευτυχία και δυστυχία. Ο κόσμος ξεγελά τους ανθρώπους ή μήπως οι άνθρωποι αυτοκοροϊδευόμαστε;;

Ζούμε μία πραγματικότητα ή μία ψευδαίσθηση;

Μήπως τελικά είμαστε σαν τον κοιμισμένο που στο όνειρό μας δοκιμάζουμε όμορφα και ευχάριστα πράγματα και πιστεύουμε σ’ αυτά. Ξυπνάμε και στενοχωριόμαστε αφού ξαφνικά τα χάσαμε. Ήταν ένα όνειρο!! Έτσι αποζητάμε πάλι τον «ύπνο» μήπως και ξαναζήσουμε τις ίδιες ευχάριστες καταστάσεις.

Κι αν στον ύπνο μας ζούμε πόνους και θλίψεις κι όταν επιστρέφουμε στον κόσμο όλα χάνονται και νοιώθουμε χαρά, αγαλλίαση, επειδή απαλλαχτήκαμε από αυτά, τότε τι γίνεται;;

Ο «ύπνος» λοιπόν είναι καλύτερος ή η πραγματικότητα;; Και ποια είναι η πραγματικότητα;;

Πολλοί μιλάνε για «ξύπνημα συνείδησης» και τα παρόμοια. Τι είναι τελικά αυτό το ξύπνημα;; Είναι κάτι που γίνεται μέσα μας ή έξω μας;;

Για να δώσουμε απαντήσεις θα πρέπει να αυτοπαρατηρηθούμε και να διαπιστώσουμε αν είμαστε μία ολότητα ή μία πολλαπλότητα. Να βεβαιωθούμε για το ποιος ζει «εν ύπνω» και ποιος είναι ξυπνητός. Και αν είμαστε μία πολλαπλότητα, ποιο κομμάτι μας ζει στον τρισδιάστατο κόσμο και ποιο ζει εδώ και κάπου αλλού, ίσως ταυτόχρονα.

Η αυτοπαρατήρηση μας βεβαιώνει ότι είμαστε το σώμα μας, όπου κατοικοεδρεύει ο ψυχολογικός μας κόσμος και μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο βρίσκεται και ένα μέρος του Θεϊκού μας σπινθήρα. Μόνο που τα Εγώ, τα ελαττώματα, κρατάνε αιχμάλωτο το μεγαλύτερο τμήμα αυτού του κομματιού του σπινθήρα.

Ποιο κομμάτι μας ζει την καθημερινότητά μας, την κάθε στιγμή μας;; Το τμήμα του θεϊκού σπινθήρα, η ουσία μας, ή τα ελαττώματά μας;;

Μία απλή υπόσχεση προς τον «εαυτό μας», για παράδειγμα, “ότι δεν θα θυμώσουμε”, θα μας βεβαιώσει για το αν ζούμε με το κομμάτι της αλήθειας μας, ή με το τμήμα της ψευδαίσθησης, με το τμήμα το θεϊκό ή με το κομμάτι των ελαττωμάτων μας.

Η διαφορά είναι στο ότι τα Εγώ, τα ελαττώματα, επιδιώκουν να μας δέσουν με οτιδήποτε υλικό, αρνητικό, ενώ η ψυχή μας προσπαθεί να μας οδηγήσει στον δρόμο της επιστροφής προς τον πραγματικό μας σκοπό, προς το Θείο, προς το ανώτερο. Η πάλη αδιάκοπη και η επιλογή κάθε στιγμή «φαινομενικά» δική μας.

Και λέω φαινομενικά διότι λέμε και βεβαιώνουμε με στόμφο πολλές φορές ότι έχουμε ελεύθερη βούληση, ότι εμείς αποφασίζουμε. Ποιοι εμείς;;; Ποιος Εγώ;; Όταν δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον θυμό μας, την λαιμαργία μας, την λαγνεία μας, την περηφάνια μας, πώς είναι δυνατόν να έχουμε ελεύθερη βούληση και να αποφασίζουμε;;

Μόνο ο ελεύθερος από ελαττώματα άνθρωπος έχει ελεύθερη βούληση. Οι υπόλοιποι είμαστε αιχμάλωτοι των ελαττωμάτων μας, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Αυτά μας οδηγούν, αυτά μας παρασύρουν, αυτά μας αλλάζουν διάθεση.

Αν το βράδυ που πάμε για ύπνο χαλαρώσουμε και στρέψουμε την προσοχή μας στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, θα ακούσουμε φωνές, φασαρία, σαν πανηγύρι, σαν λαϊκή αγορά. Είναι τα ελαττώματα που φλυαρούν και προσπαθούν να κυριαρχήσουν. Αυτά έδιωξε ο Ιησούς από τον Ναό. Αυτοί είναι οι έμποροι του Ναού μας, που Ναός είναι το σώμα μας.

Αυτά, τα Εγώ, τα ελαττώματα, δημιουργούν τον «ύπνο» και μας κρατάνε μακρυά από τον πραγματικό μας στόχο, τον στόχο της ψυχής μας και του Πνεύματός μας, του Είναι μας. Αυτά μας φορτώνουν με πρόσκαιρο πόνο, λύπη, χαρά και ένα σωρό ψευδαισθήσεις.

Το αληθινό, το μόνιμο, το αναλλοίωτο, μας το δίνει η Ουσία μας, η ψυχή μας, το Είναι μας. Αρκεί να θελήσουμε να το ακούμε και να του δίνουμε σημασία. Ξαφνικές σκέψεις από το πουθενά, διαίσθηση, τύψεις συνείδησης είναι μηνύματα ανώτερα που προσπαθούν να μας βοηθήσουν, να μας ξυπνήσουν, αν τους δώσουμε την απαιτούμενη προσοχή και σημασία.

Αυτό είναι και το ξύπνημα της συνείδησης. Να έχουμε την δυνατότητα επιλογής των οδηγιών της ψυχής και του Είναι μας και να έχουμε την Θέληση, την Δύναμη να κρατηθούμε σ’ αυτήν μας την επιλογή.

Τότε ξυπνάμε στην Αλήθεια, στο πραγματικό, στο Ελεύθερο. Κάθε τι άλλο είναι παιχνίδι του νου, που δυστυχώς στους περισσότερους κατευθύνεται από το τα ελαττώματά μας.

Η επιλογή δική μας.

Δημήτρης Φιλιππίδης

Ρωτώντας πας στην πόλη

Ρωτώντας πας στην πόλη

Κάποτε, οι άνθρωποι επικοινωνούσαν, βρίσκοντας την οποιαδήποτε αφορμή. Ρώταγαν, τί ώρα είναι. Μα, θα πει κάποιος, δεν είχαν όλοι ρολόγια. Κάποτε, ρώταγαν τον διπλανό τους, πώς θα πάω στο τάδε μέρος, τώρα ανοίγουν το GPS ή το κινητό τους και κοιτάζουν τον χάρτη. Ήθελες να ευχηθείς στον φίλο ή στον γνωστό σου, πήγαινες στο σπίτι του και σφίγγοντας το χέρι του τού έλεγες τις ευχές σου. Σήμερα, ένα μήνυμα στο κινητό ή στον υπολογιστή και τελειώσαμε.

Είδες τις επιτυχίες της τεχνολογίας;; Μας τα δίνει όλα, μας λύνει τα χέρια, λένε πολλοί. Βλέπουν όμως μόνο αυτά που μας δίνει και δεν θέλουν να δουν τα τόσα που μας έχει πάρει. Βλέπουν το δόλωμα και δεν αντιλαμβάνονται την φάκα.

Περπατάμε στο δρόμο με το κινητό στον χάρτη, βλέπουμε από που θα στρίψουμε για να πάμε στον προορισμό μας, βρίσκουμε τον προορισμό μας, αλλά χάνουμε όλα όσα θα μπορούσαμε να δούμε στην διαδρομή. Χάσαμε την διαδικασία που είναι και η ουσιαστική μάθηση.

Γίνεται η ζωή φαινομενικά πιο εύκολη, αλλά χάνεται η ζωή.

Η τεχνολογία βοηθά την νοικοκυρά, στο πλύσιμο, στο μαγείρεμα, στο σιδέρωμα, αλλά από την άλλη της ρίχνει και το δόλωμα της τηλεόρασης και έτσι μηχανοποιείται σε όλες τις στιγμές της.

Υποτίθεται ότι φτάσαμε στο φεγγάρι, πήραμε φωτογραφίες από τον Άρη, τον Δία, την Αφροδίτη, είδαμε την γη από το διάστημα, αλλά ταυτόχρονα γίναμε περισσότερο ασυνείδητοι, κοιμισμένοι στις πράξεις μας, και απλά υπάρχουμε στην ζωή. Πιστεύουμε όμως ακράδαντα ότι ζούμε!!!

Ρωτώντας πηγαίνει κανείς στην πόλη, λέμε. Για να πάει στην πόλη, θα πρέπει να ξέρει αυτόν τον προορισμό του. Να ξέρει ακριβώς τι ζητά για να μπορέσει να βοηθηθεί και να φτάσει στον προορισμό του. Ποια είναι αυτή η «πόλη»;;

Με την βοήθεια και της τεχνολογίας, χάσαμε τον προορισμό μας στην ζωή. Παλιά, ευχόντουσαν για τα παιδιά «να γίνουν καλοί άνθρωποι». Τώρα ευχόμαστε, «να αποκτήσουν καλή δουλειά, πολλά λεφτά, μια καλή θέση στην κοινωνία. Η διαφορά είναι και φαινομενική και ουσιαστική.

Η προσπάθεια να γίνει κανείς καλός άνθρωπος σε οδηγεί στην ιερή πόλη, στον θεϊκό στόχο, στην αγάπη προς τον πλησίον και τον εαυτό σου. Ο αγώνας να αποκτήσουμε καλή δουλειά, πολλά λεφτά, μας βάζει στην ζωή το στοιχείο του ανταγωνισμού, που φέρνει κακία, μίσος, έχθρα, υπερηφάνεια, εγωισμό, κα. Όλα αυτά μας κάνουν δυστυχισμένους ή υπερήφανους προσωρινά για την επιτυχία μας, η οποία μας σπρώχνει προς το επόμενο βήμα του ανταγωνισμού, και μετά στο επόμενο, στο επόμενο, χωρίς ποτέ να χαιρόμαστε αυτό που έχουμε. Ο φόβος μη χάσουμε την θέση, την πρωτιά, την εικόνα στην κοινωνία, μας κάνει να μην μπορούμε να απολαύσουμε τίποτε από όσα πετύχαμε. Γιατί;;; Μα διότι όλα αυτά δεν βοηθάνε, λόγω της κακής τους διαχείρισης, να βρούμε τον πραγματικό δρόμο της χαράς της ζωής, της γαλήνης, της ηρεμίας, της αγάπης.

Εδώ, για την δεύτερη κατηγορία πάντα, και να ρωτήσουμε για την «οδό προς την πόλη», η ερώτησή μας θα είναι λανθασμένη κι έτσι και οι πληροφορίες που θα μας δοθούν θα μας οδηγήσουν μακρυά από την αλήθεια, είτε επειδή δεν θα είμαστε ξεκάθαροι στην ερώτησή μας, είτε ο τρόπος σκέψης μας θα ερμηνεύσει λάθος τις σωστές πληροφορίες που μας δόθηκαν.

Κάτι πρέπει να αλλάξει μέσα μας, κάτι να ξυπνήσει, κι αυτή είναι η συνείδησή μας. Ας μην μας ξεγελά ο νους, λέγοντάς μας ότι είμαστε ξύπνιοι, συνειδητοί. Μία στιγμιαία παρατήρηση του εαυτού μας, των πράξεών μας, των λόγων μας, θα μας έδειχνε φανερά και καθαρά το ότι «κάποιος άλλος» κάνει κουμάντο μέσα μας.

Αυτό θα ήταν αρκετό να ταρακουνηθούμε και να γίνουμε αναζητητές, αναζητητές της αλήθειας.

Κι όποιος ψάχνει, βρίσκει.

Δημήτρης Φιλιππίδης

Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

"Ο καλός μαθητής είναι αυτός που δεν επιτρέπει να τον μπερδεύει ο Δάσκαλος".

Α.Δ. MICHAEL

Οι περισσότεροι θεωρούμε ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας και πολλές φορές είμαστε απόλυτοι στον ισχυρισμό μας. Όμως, υπάρχει και κάποια σκοτεινή πλευρά που δεν την γνωρίζουμε, υπάρχει και ένα τμήμα του που δεν το δεχόμαστε. Είμαστε σαν την πόλη μας που γνωρίζουμε καλά την γειτονιά μας, τις περιοχές που κινούμαστε καθημερινά, αλλά υπάρχουν κι άλλες "γειτονιές" που δεν τις γνωρίζουμε σχεδόν καθόλου. 

Για να τις μάθουμε αυτές τις πλευρές, θα πρέπει να τις επισκεφθούμε, να τις γνωρίσουμε, να τις κατανοήσουμε μέχρι λεπτομέρειας και μετά να πούμε "ναι, τώρα τις ξέρω". Πρέπει δηλαδή να οδηγήσουμε το φως της Συνείδησής μας σ' αυτήν την σκοτεινή πλευρά της πόλης μας, του εαυτού μας, έτσι ώστε να κατανοήσουμε μεγαλύτερο τμήμα του εαυτού μας. 

Το κακό όμως με τους περισσότερους από εμάς είναι ότι προβάλλουμε την άγνωστη πλευρά του εαυτού μας σε άλλα άτομα και θεωρούμε ότι αφού την βλέπουμε στους άλλους κι όχι σε μας, εμείς δεν την έχουμε. 

Καλό είναι να μας γίνει κατανοητό ότι όταν παρατηρούμε οτιδήποτε στους άλλους, μας γίνεται αντιληπτό επειδή το έχουμε κι εμείς μέσα μας. Δεν έχουμε όμως καλή σχέση με τον εαυτό μας, δεν τον γνωρίζουμε όπως θα έπρεπε, κι έτσι ο "άλλος" γίνεται ο καθρέφτης μας. 

Για να ανάψουμε το φως της συνείδησης μέσα μας, για να αντιληφθούμε τις σκοτεινές μας πλευρές, θα πρέπει να δουλέψουμε σοβαρά και εντατικά με τον εαυτό μας. Και κυρίως, όταν καταδικάζουμε ένα πρόσωπο για κάτι, έχουμε υποχρέωση να δουλέψουμε πάνω στο ίδιο ελάττωμα μέσα μας, να το βρούμε, να το κατανοήσουμε, να το καταδικάσουμε αν δεν μας ωφελεί, κι έτσι το συνειδησιακό φως να παραμείνει στην μέχρι τώρα σκοτεινή μας γωνιά. 

Η αυτοπαρατήρηση είναι το απαραίτητο εργαλείο που θα μας βοηθήσει να μπούμε στην σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, να κάνουμε τις διαπιστώσεις μας, να κατανοήσουμε και να επέμβουμε δυναμικά αλλάζοντας προς το καλύτερο αυτό που δεν μας εξυπηρετεί σωστά. 

Πολλές φορές το σοκ είναι μεγάλο και μας τρομάζει να συνεχίσουμε την αναζήτηση, καθώς μας τρομάζουν γενικά τα σκοτάδια, αλλά πρέπει να οπλιστούμε με ΘΕΛΗΣΗ και με ΔΥΝΑΜΗ για να πετύχουμε αυτό που οι πρόγονοί μας είχαν γραμμένο στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ". Γνωρίζοντας τον εαυτό μας, πράγματι κατανοούμε τους άλλους, κατανοούμε τα πάντα γύρω μας. Μας ανοίγεται η αλήθεια και δεν παλινδρομούμε με τις απόψεις των άλλων, γιατί πλέον "γνωρίζουμε". 

Σ' αυτόν τον εσωτερικό δρόμο, σ' αυτήν την διαδρομή αναζήτησης τα βήματα δεν είναι εύκολα. Να γιατί ο Ιησούς είπε: "από τους χίλιους που με ακούνε ένας θα με ακολουθήσει. Από τους χίλιους που θα με ακολουθήσουν ο ένας θα είναι δικός μου". 

Και ας προσέξουμε σ' αυτό το δύσκολο μονοπάτι, διότι όταν θεωρούμε ότι βαδίζουμε καλά, μάλλον πηγαίνουμε λάθος και αντίθετα όταν νοιώθουμε ότι δεν πάμε καλά, τότε βαδίζουμε πολύ καλύτερα. 

Επειδή ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτό μας, η μάχη είναι σκληρή. Κι όποιος δεν έχει ΘΕΛΗΣΗ εγκαταλείπει τον αγώνα με διάφορες δικαιολογίες, όπως ότι ο αγώνας είναι μάταιος, είναι άσκοπος, ότι τα ξέρουμε όλα και παρόμοιες δικαιολογίες που προβάλει το Εγώ μας για να μας σταματήσει από την μάχη που δεν το συμφέρει διότι συνεχίζοντας θα χάσει την ύπαρξή του το Εγώ - ελάττωμα. 

Γεμάτοι ελαττώματα δεν είμαστε άνθρωποι, ούτε κατ' ουσίαν ούτε κατ' όνομα. Ρίχνοντας το βλέμμα μας στα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας το διαπιστώνουμε εύκολα. Το αν το αποδεχθούμε ή όχι είναι ένα άλλο ατομικό θέμα μας. 

Αλλά ο ιδανικός Άνθρωπος ζει στην Αλήθεια, ζει γεμάτος Αγάπη, ζει με τον Θεό και για τον Θεό. Έχει λόγους να ζει, να παλεύει για τα ιδανικά του και γι' αυτό ζει στο ΤΩΡΑ, συνειδητά, έχοντας την καρδιά του ανοιχτή και την "γραμμή επικοινωνίας με τον Θεϊκό του Πατέρα" πάντα ανοικτή. 

Διαφορετικά ΓΙΑΤΙ ζούμε;;; 

Για να κάνουμε 2-3 παιδιά. Μα και η γάτα μου έκανε 15, άρα είναι καλύτερη από εμένα. Ζούμε για να αποκτήσουμε υλικά αγαθά;; Μα, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες, και ΟΛΑ αυτά γύρω μας αποθαμένων αποκτήματα είναι. 

ΓΙΑΤΙ ΖΟΥΜΕ;;;;;

Γνωρίζουμε την απάντηση;; Μάλλον όχι, γι' αυτό η ανθρωπότητα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, κι ενώ ΟΛΟΙ το αντιλαμβάνονται, ελάχιστοι προσπαθούν να αλλάξουν κάτι στον εαυτό τους και στο περιβάλλον τους. 

Τίποτε δεν επιτυγχάνεται χωρίς αγώνα, και ο αγώνας θέλει κατανόηση (μέσω της  αυτοπαρατήρησης), θέλει Θέληση, θέλει Αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον μας, όπως μας λέει και η πρώτη από τις δέκα Εντολές.

Η τελική επιλογή είναι δική μας, αλλά επειδή ο χρόνος στην εποχή του Υδροχόου που ζούμε τρέχει πολύ γρήγορα, έχουμε υποχρέωση να κάνουμε την επιλογή μας ΤΩΡΑ. Το αύριο δεν έρχεται ποτέ.