Πώς να θωρακιστούμε;

Πώς να θωρακιστούμε;

Μας έπεσαν απανωτά δυο κακοκαιρίες στα Χανιά, και έκαναν τους περισσότερους να πελαγώσουν. Δεν αμφισβητεί κανένας ότι οι υλικές ζημιές είναι μεγάλες και θα απαιτήσουν δραστικές και γρήγορες ενέργειες για να ξαναβρούν οι κάτοικοι τον ρυθμό τους και την ηρεμία τους.

Υπάρχουν και ανθρώπινες απώλειες, αλλά ποιος φταίει; Κι εκεί η Μητέρα Φύση; Ο Δημιουργός; Όλοι εκτός από εμάς;

Και γιατί τόση γκρίνια, που κάνει τους κατοίκους της υπόλοιπης Ελλάδας να πιστεύουν ότι ο νομός Χανίων χάθηκε, έσβησε από τον χάρτη;

Μήπως αντί να γκρινιάζουμε είναι καιρός να ανασκουμπωθούμε και να δούμε ο καθένας μας τι κάνει απέναντι στον εαυτό του και στο περιβάλλον του;

Τα φυσικά γεγονότα και γενικώς τα γεγονότα συμβαίνουν όχι από τύχη. Δεν τυχαίνουν, αλλά συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Ο Δημιουργός μας και η Μητέρα Φύση δεν θέλουν να μας εκδικηθούν, αλλά μας στέλνουν γεγονότα, για να μας ξυπνήσουν από τον βαθύ ύπνο μας κι ας πιστεύουμε ότι είμαστε συνειδητοί, ξύπνιοι συνεχώς.

Πάνω από εμάς, σε άλλες διαστάσεις, όπως και η κβαντική φυσική έχει αποδείξει, υπάρχουν δυνάμεις που φροντίζουν για μας. Όταν όμως εμείς ξεχνάμε αυτήν την βασική σχέση, έρχονται με διάφορα γεγονότα να μας θυμίσουν αυτήν την σχέση. Κι εμείς αντί να «ξυπνήσουμε» και να συνέλθουμε, γκρινιάζουμε, παραπονιόμαστε, και …….. ξανακοιμόμαστε, τον «ύπνο του δικαίου»!!!!!!

Έχουμε την κοινή λογική να σκεφθούμε ότι ο ΒΟΑΚ έγινε το 1970 και τα πλαϊνά πρανή ήταν φανερό ότι με αρκετό νερό, ή ένα μικρό σεισμό θα κατέβαζαν χώματα και πέτρες στον δρόμο. Επίσης, με κοινή λογική θα βλέπαμε ότι κάποιες γέφυρες δεν είναι αιώνιες γιατί υπάρχουν συνεχείς φθορές από το νερό. Ακόμη, κοινή λογική χρειάζεται όταν πάμε και χτίζουμε δίπλα στις όχθες ποταμού επειδή τάχα τα τελευταία χρόνια δεν κατεβάζει νερό. Όταν κατεβάζει όμως;;;

Η λύση είναι να θωρακιστούμε πρώτα μέσα μας προσπαθώντας να θυμηθούμε και να «επικοινωνούμε» με τον Δημιουργό μας, όπως κι αν ονομάζει ο καθένας μας αυτήν την δύναμη.

Η δεύτερη λύση είναι να φροντίζουμε σήμερα αυτό που ίσως αύριο ίσως δημιουργήσει πρόβλημα στους διπλανούς μας.

Το τρίτο είναι να έχουμε κοινή λογική. Όταν το αυτοκίνητο πατά σε 80 πόντους περίπου εδάφους (4Χ20 πόντους η κάθε ρόδα), πώς θα κρατηθεί στα ορμητικά νερά ή στον πάγο;

Κοινή λογική λοιπόν στις πράξεις μας και επικοινωνία με τον Θεϊκό μας Πατέρα γιατί αυτός κανονίζει τα πάντα, ανάλογα με τις πράξεις μας.

Δεν έχω σκοπό να βάλω φόβους σε κανέναν αλλά η Γη και η Μητέρα Φύση αντιδρά στο κακό που της κάνουμε και μας «ταρακουνά» για να μας ξυπνήσει και να διορθωθούμε.

Ευχές και Πράξεις

ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ

Σε κάθε ευκαιρία ευχόμαστε "ειρήνη", "υγεία", "γαλήνη", "τροφή για όλους". Κι όμως κανένα από αυτά δεν επαληθεύεται ποτέ. Γιατί άραγε; Ποιός δεν προσπαθεί να τα υλοποιήσει ή ποιός προσπαθεί να πετύχει το αντίθετο;

Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί δεν πετυχαίνουμε τους στόχους μας ή γιατί δεν πραγματοποιούνται οι ευχές, επιθυμίες μας;;

Συνήθως λέμε: φταίνε οι άλλοι, αυτοί που κυβερνάνε, αυτοί που έχουν την δύναμη στα χέρια τους, αυτοί που έχουν το χρήμα. Είναι όμως έτσι, ή με τον τρόπο αυτό καταφέρνουμε να βγάλουμε τον εαυτό μας έξω από κάθε ευθύνη;;; Μήπως τον απαλλάσσουμε συνειδητά, "ελαφρά τη καρδία" και αφού φταίνε οι άλλοι ας αναλάβουν και τις ευθύνες τους απέναντι σε ανθρώπους και στον Θεό. 

Για να δημιουργηθεί ειρήνη γύρω μας πρέπει να υπάρχει και μέσα μας. Αν μέσα μου βράζω, έχω μίσος, έχω ανταγωνισμό, τεράστιο εγωισμό, πώς θα μπορέσω να μεταφέρω την ειρήνη γύρω μου;;; Βγάζω προς τα έξω αυτό που έχω μέσα μου. Τα στραβά μου δηλαδή. 

Δηλαδή, άλλα εύχομαι, άλλα πιστεύω, άλλα πράττω και άλλα θέλω τελικά. 

Στους Δελφούς, στον ναό του Απόλλωνα, υπήρχε η επιγραφή "ΕΙ  - ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ - ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ". Αναγνωρίζουμε στους προγόνους μας την φιλοσοφία τους, την γνώση τους, καμαρώνουμε, αλλά .......... τί πράττουμε εμείς απ' όλα αυτά;;; ΤΙΠΟΤΕ.

Πώς θέλουμε λοιπόν να αλλάξουν τα πράγματα γύρω μας κάνοντας τα ίδια;; 

Να γιατί οι καταστάσεις στην κοινωνία χειροτερεύουν και εμείς μένουμε τάχα με την απορία!!

Οι ευχές απαιτούν και πράξεις από εμάς, κι όχι από τους άλλους. Ο άλλον λειτουργεί με τα δικά του εσωτερικά κριτήρια που μπορεί να απέχουν πολύ από τα δικά μας θέλω. 

Πότε θα μάθουμε τον Εαυτό μας και την πραγματικότητά μας;;;;  Αν μόνοι μας δεν προσπαθήσουμε να τα μάθουμε, θα έρθει κάποια άλλη δύναμη, η Φύση πιθανώς, και θα μας τα μάθει με άλλο τρόπο. Όπως ο δάσκαλος βάζει "τιμωρία" στον κακό μαθητή, έτσι και η Φύση θα μας δείξει το σκληρό της πρόσωπο μήπως και "ξυπνήσουμε". 

Κάποιοι Σοφοί, Δάσκαλοι, κατά καιρούς μας προειδοποίησαν για όλα αυτά, αλλά εμείς "στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα". 

Η ευθύνη όμως είναι αποκλειστικά ΔΙΚΗ ΜΑΣ και ας ψάχνουμε να την φορτώσουμε αλλού. 

Ευκαιρία να αναλογιστούμε και να επαναξιολογήσουμε την πορεία μας και τις πράξεις μας. 

Δ.Φ.

Ψευδαισθήσεις

Ψευδαισθήσεις 

Τί να πω: σε μια πόλη με καπνούς και τσιμέντα ....... τραγουδά η Αλεξίου κι εγώ ταξιδεύω, βλέπω τον κόσμο να πηγαινοέρχεται, άλλους να κοιμούνται, σ' όποιο σημείο του καραβιού βρήκαν έστω και λίγο χώρο που να μην ενοχλούν όσους κυκλοφορούν.

Κόσμος πάει κι έρχεται, έστω κι αν λιγοστεύει όσο περνά η ώρα. Τα τραγούδια από την πρώτη θέση όλο και “βαραίνουν” και τα χειροκροτήματα λίγα αλλά δυνατώτερα από πριν.

Τί να σκέφτεται άραγε ο καθένας από όλους αυτούς που κυκλοφορούν, τραγουδούν, προσπαθούν να κοιμηθούν, μιλούν, γελούν, φωνάζουν.

Ο καθένας ένας κόσμος ολόκληρος και μέχρι που κάποιοι νομίζουν ότι ο δικός τους κόσμος είναι το κέντρο της ανθρωπότητας, σαν να πούμε ότι ο δικός μας ήλιος είναι το κέντρο του σύμπαντος.

Κι όμως ο καθένας μας νοιώθει όμορφα, άσχημα, βρώμικα, ήρεμα, χαρούμενα, δυστυχία κι άντε πάλι από την αρχή. Κι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στον ψυχολογικό μας κόσμο, στα εγώ μας, που βάζουν και τον νου σε δικό τους έλεγχο κι έτσι αναγκαζόμαστε να πιστέψουμε ότι όλα γίνονται γύρω από ένα κέντρο -εμάς- και άρα όλοι γύρω μας πρέπει να ασχολούνται με την δική μας κατάσταση και τα δικά μας θέλω. Όποιος φέρει αντιρρήσεις γίνεται αντίπαλός μας, εχθρός μας, ενάντιός μας.

Κι έτσι πορευόμαστε έως ότου καταλάβουμε, αν ποτέ καταλάβουμε, ότι δεν μπορεί ένα στίγμα της ανθρωπότητας που μάλιστα είναι υπερβολικά φθαρτό και προσωρινό, να είναι ταυτόχρονα και το κέντρο των πάντων και να ζητά ανάλογη μεταχείριση.

Άνθρωπε θα έπρεπε όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνουν οι εμπειρίες, όλο και περισσότερο να πλησιάζουμε στην αλήθεια. Αλλά εμείς μάλλον μεγαλώνουμε τα ελαττώματά μας, τα εγώ μας και τα ισχυροποιούμε, κάνοντάς τα να μην μας αφήνουν περιθώρια για να δούμε το φως, την αλήθεια, το πραγματικό. Κι έτσι, με παρωπίδες ή με θολωμένη ματιά προσπαθούμε να δούμε την αλήθεια. Και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δημιουργούμε την δική μας τάχα αλήθεια και να την κάνουμε σημαία μας και πολλές φορές προσπαθούμε να την περάσουμε και στους άλλους σαν την απόλυτη αλήθεια.