Άνθρωπος, ο ταραχοποιός
της Φύσης
Ο Θεός έκανε την Φύση και τον άνθρωπο. Τους
δημιούργησε για να συνεργάζονται, για να αλληλοβοηθιούνται, με ειρήνη και
αρμονία. Σήμερα αυτή η ειρήνη, η αρμονία, υπάρχει μόνο όταν απουσιάζει ο
άνθρωπος. Γιατί;;
Λείπει κάτι σ’ αυτήν την σχέση;; Άλλαξε
κάτι και αναγκάζει τον άνθρωπο να σκέφτεται μόνο το «προσωρινό συμφέρον του»
και να διαρρηγνύει αυτήν την αρμονία;;
Ας δούμε την μεγάλη
εικόνα της ύπαρξης μας και θα καταλάβουμε.
Παρατηρώντας γύρω
μας διαπιστώνουμε ότι η συμπεριφορά μας απέναντι στον εαυτό μας και στους
άλλους γύρω μας, καθώς και προς την Φύση γενικότερα, είναι αλαζονική,
εγωιστική, με πρώτο μέλημα το όφελος, αλλά προδιαγεγραμμένο ένα καταστροφικό
παρόν και μέλλον.
Προσπαθούμε τάχα να
σώσουμε τον πλανήτη και τον οδηγούμε στην καταστροφή. Μα το ίδιο κάνουμε και
στο σώμα μας. Έχουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα για την άμυνα του και
προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το αλλοιώσουμε, να το καταστρέψουμε, έτσι ώστε να
μην λειτουργεί για τον σκοπό που δημιουργήθηκε. Γελώντας θα πει κάποιος:
«άνεργοι θα μείνουν οι γιατροί αν τα κάνει όλα σωστά το ανοσοποιητικό;;».
Κάποτε ρωτήθηκε
μεγαλογιατρός αν θα βρεθεί το φάρμακο του καρκίνου και απάντησε: «αν βρεθεί
άλλη πηγή που να δίνει αυτά τα τρισεκατομμύρια, ναι».
Αν αυτή είναι η
φιλοσοφία μας για την ζωή μας, για την επίδρασή μας στους άλλους, για την
συνεργασία μας με την Φύση, τότε ναι καλά παθαίνουμε, σωστά μας έρχονται αυτά
τα αποτελέσματα.
Ο Όμηρος μας εξηγεί
πως δεν υπάρχει τίποτα τόσο σοβαρό στην απλή ζωή μας, ώστε να στενοχωριόμαστε.
Αυτή είναι η αλήθεια. Ζήσε απλά, τίμια και σοφά και θα έχεις μια ζωή
ευτυχισμένη χωρίς αρρώστιες και βάσανα κάθε είδους.
Ρωτήθηκε κάποτε ένας
γιατρός. Ποιος δίνει γιατρέ την μικρό–εντολή σε μοριακό επίπεδο στον «χ» ιό να
μου επιτεθεί;;; Ποιος δίνει την εντολή στο ανοσοποιητικό μου σύστημα να
αντιδράσει εναντίον του εισβολέα, ή όχι;;; Και ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι
για αυτήν την αντίδραση, ή την άλλη;;;
Δεν δόθηκε ποτέ
απάντηση. Φανταστείτε να έβαζαν τα ίδια ερωτήματα, σε επιστήμονες, σε επίπεδο
της μητέρας Φύσης.
Αν ρωτήσουμε «γιατί
γίνονται έτσι όλα στην φύση;» λαμβάνουμε συνήθως επιστημονική απάντηση «μα για
το καλό μας». Αν ήταν δηλαδή για το κακό μας τι θα κάναμε;;
Λέτε να γίνονται
όλα αυτά από αγάπη και να μην το καταλαβαίνουμε; Λέτε, η αγάπη, αυτή που μας
δίδαξαν όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι που πέρασαν από τον πλανήτη μας, να αλλοιώθηκε
τόσο πολύ, για το καλό μας, και να μην μπορούμε να το αντιληφθούμε;;
Μήπως,
όταν αγαπάμε κάποιον, προβάλλουμε πάνω του τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες μας,
προσπαθούμε να εισχωρήσουμε στην καρδιά του, στο κεφάλι του, κι έτσι ενεργούμε
πάνω του, και σύμφωνα με την ποιότητα και τη δύναμη της αγάπης μας, προκαλούμε
καταστροφές ή δημιουργούμε μέσα του τη Βασιλεία του Θεού;
Μήπως
η αγάπη μας οδηγεί να φτάσουμε στην μαγεία, στην επίδραση της ελεύθερης
βούλησης του άλλου, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση μιας αγάπης που θέλει
να ικανοποιηθεί;
Μια
απλή σκέψη: υπάρχει σήμερα αγάπη χωρίς συμφέρον;; Αγαπάμε τάχα κάποιον. Αν
σταματήσει να μας παρέχει κάτι από αυτά που θέλουμε, ξαφνικά σταματάμε να τον
αγαπάμε και ίσως φτάνουμε στην αντίθετη πλευρά, στο μίσος, την κακολογία, την
συκοφαντία.
Μήπως
τα ίδια πράττουμε και απέναντι στην μητέρα Φύση και ζητάμε να κάνει ότι δεν βλέπει;;
Μήπως η φιλοδοξία μας για εξουσίες, θέσεις, μας κάνουν να χάνουμε την έννοια
της Αγάπης που μας δίδαξε ο Χριστός;
Μήπως
αντί να αγαπάμε με όλη μας την καρδιά, απαιτούμε από τον διπλανό μας να κάνει
αυτό που θέλουμε; Να πώς μπορεί να φτάσει εύκολα κάποιος ακόμη και στην επιβολή
των «θέλω» του με μ. μαγεία.
Το
να κάνει κανείς ό,τι είναι δυνατό για να γοητέψει κάποιον, είναι σαν να θέλει
να του επιβληθεί, να ασκήσει βία επάνω του, και δεν έχει αυτό το δικαίωμα.
Από
την μητέρα Φύση «απαιτούμε» μεγαλύτερη παραγωγή, αλλά μολύνουμε τον αέρα, το
νερό, το χώμα. Δεν μας νοιάζει που όλα τα προϊόντα έχασαν την ενεργειακή τους
δύναμη, το άρωμά τους.
Φίλος
έλεγε πρόσφατα για συγκεκριμένο λίπασμα ότι είναι πολύ αποτελεσματικό ως προς
την παραγωγή, αλλά μακριά από τις
τριανταφυλλιές γιατί χάνουν το άρωμά τους!!!
Τελικά
ξέρουμε τι ζητάμε από τον εαυτό μας, από την φύση, από τους άλλους ανθρώπους,
από την ζωή;
Μήπως
τελικά ο δρόμος που πήραμε ως ανθρωπότητα με την φιλοσοφική γραμμή: «κάνω όσο
πιο καταστρεπτικά όπλα μπορώ για το καλό μας!!» και η εφαρμογή του σε όλες τις
επιλογές μας μάς οδηγεί στην παράνοια;; Είναι η αγάπη που έμαθε στους ανθρώπους
την μ. μαγεία;
Ρωτήσαμε
ποτέ τον διπλανό μας για τις επιθυμίες του, την Φύση για το πώς θα λειτουργούσε
αρμονικότερα; Δεν παραδειγματιζόμαστε ότι η Φύση ανακυκλώνει τα πάντα, δεν
δημιουργεί «σκουπίδια» κανενός είδους, κι εμείς την μολύνουμε με κάθε τρόπο και
κάθε είδους σκουπίδια και μάλιστα περίπου τριπλάσια σε ποσότητα από τα αγαθά
που καταναλώνουμε.
Είναι
ο φόβος που μας κάνει κακούς, ηλίθιους και τελικά παρανοϊκούς;;
Αν
εξαφανιζόταν ο φόβος που αιχμαλωτίζει αυτό που επιθυμούμε και μας κάνει
αγχώδεις, εκδικητικούς, άσκεφτους, μήπως θα βλέπαμε πιο καθαρά τις λύσεις των
προβλημάτων που μας απασχολούν; Όλα φαίνεται να ξεκινάνε από το ότι δεν
γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Δεν γνωρίζουμε τον πραγματικό λόγο για τον οποίο
ήρθαμε να ζήσουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη
Η
πιο μεγάλη ψευδαίσθηση είναι όταν φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να αλυσοδέσει
μια ανθρώπινη και όχι μόνο ψυχή. Είναι ακριβώς σαν να δοκίμαζε να δέσει την
άμμο ή να διοικήσει τον αέρα. Μπορεί κανείς να κυριέψει το φυσικό σώμα, όχι
όμως το μυστηριώδες ον που κατοικεί μέσα σ’ αυτό. Μπορεί να επικαλεστεί
οντότητες του αστρικού κόσμου και να τους επιβάλει τη θέλησή του, το πνεύμα
όμως, είναι ελεύθερο, δεν μπορεί ούτε να δεθεί, ούτε να υποδουλωθεί.
Επιθυμείτε
να έλξετε τον έρωτα(όχι αγάπη) κάποιου;
Όλα
τα μέσα για να το καταφέρετε απαγορεύονται, εκτός από ένα: να του στέλνετε φως. Δεν πρέπει να ζητάτε να κερδίσετε τον έρωτα ή
τη φιλία των όντων ούτε με το χρήμα, ούτε με τα θέλγητρα, ούτε με τα χαμόγελα.
Ξέρω ότι όλος ο κόσμος χρησιμοποιεί αυτά τα μέσα, αυτά όμως είναι τα πιο
αδύναμα απ’ όλα. Το μόνο μέσο που επιτρέπεται και που είναι το πιο δυνατό,
είναι να στέλνετε σ’ αυτόν ή σ’ αυτή που θέλετε να σας ερωτευτεί δώρα φωτός και
αγνές σκέψεις Ακόμα κι αν είναι σκληρός και κακός, κάντε υπομονή, υπομείνατε τα
όλα και εξακολουθήστε να τον βοηθάτε, να τον αγαπάτε: αν πράγματι επιμένετε
τόσο γι’ αυτόν, αργά ή γρήγορα η ψυχή του θα το αισθανθεί και θα αρχίσει να
ασχολείται περισσότερο μ' εσάς.
Το
να θέλει κανείς να κάνει ιδιοκτησία του ένα ον, είναι μια έλλειψη νοημοσύνης. Πού είδατε γραμμένο; ότι η γυναίκα σας ή ο
σύζυγός σας σάς ανήκει; Τον γνωρίζετε εδώ και δυο χρόνια, δέκα χρόνια,
αυτός όμως δημιουργήθηκε προτού να τον συναντήσετε. Έχει γονείς, έχει ένα
Δημιουργό, υπάρχει από εκατομμύρια χρόνια, δε σας ανήκει. Είστε και οι δύο συνέταιροι, απλούστατα. Αν θέλετε να αποφύγετε
σοβαρές παρεξηγήσεις, ακόμα και μεγάλες δυστυχίες, θεωρήστε τον όχι σαν
κατάκτησή σας, αλλά σαν συνέταιρό σας... εκούσιο ή ακούσιο, εδώ η ιστορία
σιωπά!
Η
μόνη πραγματική αγάπη είναι αυτή που αναρωτιέται πώς μπορεί να τροφοδοτεί την
ανώτερη φύση στα όντα, πώς να τα υποστηρίζει, να τα φωτίζει, να τα δυναμώνει.
Δυστυχώς, δεν το βλέπουμε αυτό συχνά, συναντάμε μάλλον ανθρώπους που δε
σκέφτονται παρά τον εαυτό τους, που ζητούν μόνο να ικανοποιηθούν και δε
νοιάζονται καθόλου το τι θα συμβεί στον άλλο.
Πρέπει
να μάθουμε να σκεφτόμαστε περισσότερο τους άλλους. Αν δεν το κάνουμε, οι νόμοι
της μετενσάρκωσης και του κάρμα θα έρθουν να σας το θυμίσουν ξαναστέλνοντάς μας
στη γη για να διορθώσουμε τα λάθη μας και συχνά κάτω από μεγάλους πόνους.
Λοιπόν, μόνο και μόνο για να αποφύγουμε να υποφέρουμε, ας προσπαθήσουμε να
αγαπάμε μ’ έναν τρόπο πάντα πιο ευγενικό και πιο αφιλοκερδή.
Όταν
θεωρείτε το ον που αγαπάτε σαν έναν αντιπρόσωπο ή μια αντιπρόσωπο του Θεού, είστε
υποχρεωμένος να συμπεριφέρεστε με σεβασμό, με ευλάβεια, κι αυτό που παίρνετε
τότε από αυτό το ον είναι άλλης ποιότητας, πιο αγνό, πιο φωτεινό, ο καθένας
γίνεται για το συνέταιρό του ένας αγωγός θεϊκών ενεργειών. Κι όταν πλησιάζει ο
ένας τον άλλο, αντί να περιορίζετε τις ανταλλαγές σας στο κατώτερο επίπεδο,
ενώνεστε με την Πηγή που είναι ο Πατέρας, αντλείτε δυνάμεις από τις
ανεξάντλητες δεξαμενές, νιώθετε ότι έχετε ξεδιψάσει, φωτιστεί, δυναμώσει,
ξανανιώσει... και είστε ευτυχισμένοι!
Πρέπει
να εργάζεται κανείς κάθε μέρα για να βελτιώνει τον τρόπο που αγαπάει, και όχι
μόνο τον τρόπο που αγαπάει τους ανθρώπους, αλλά και όλη τη φύση, το σύμπαν
ολόκληρο, τους αγγέλους, τους αρχαγγέλους, το Δημιουργό, γιατί μια μέρα αυτή η
αγάπη θα σας ξανάρθει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο» και θα σας φέρει μια
ευτυχία που δε θα μπορούσατε να γευτείτε ούτε μέσα στην αγκαλιά ενός άντρα ή
μιας γυναίκας.
Όταν αυτό γίνει
κατανοητό από τους επιστήμονες μας θα έχουμε κάνει το επόμενο βήμα στην
εξελικτική μας πορεία για την αθανασία.
Ο παράγοντας που
κάνει την διαφορά είναι ο τρόπος ζωής του καθενός από εμάς και του «ελεγκτή»
μέσα μας.
Ζώντας απλά, τίμια
και σοφά, χωρίς ύβρεις, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα απολύτως. Αυτή είναι η
αλήθεια των πραγμάτων.
Το λιγότερο που
μπορούμε να πούμε λοιπόν είναι προσοχή στην συμπεριφορά μας, ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ.
Όταν βλέπουμε ένα
ανθισμένο δένδρο δεχόμαστε ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφόρων συχνοτήτων.
Είναι αυτά τα κύματα ορατά;;; Όχι, αλλά ναι ορατά στο
θεό μέσα μας .
