Άνθρωποι και ελαττώματα καταστρέφουν το σπίτι τους

Άνθρωποι και ελαττώματα καταστρέφουν το σπίτι τους

Τι κοινό έχουν οι άνθρωποι και τα ελαττώματά τους;

Και τα δύο καταστρέφουν το «σπίτι» στο οποίο ζουν και δεν είναι υπερβολή ούτε φιλοσοφικό τερτίπι. Είναι μια πραγματικότητα που οι περισσότεροι των ανθρώπων την δεχόμαστε, κυρίως σε ότι αφορά τον άνθρωπο. Τα ελαττώματα όμως καταστρέφουν το «σπίτι τους»;

Ο άνθρωπος αποδεδειγμένα πλέον καταστρέφει το σπίτι του, την φύση και μάλιστα με κάθε τρόπο. Συνήθως ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους, τα ανεπτυγμένα κράτη, τους βιομήχανους κι έτσι ο νους καλύπτει τις δικές μας ενοχές, τις δικές μας πράξεις καταστροφής, την δική μας βλακεία. Το ότι υπερκαταναλώνουμε, το ότι θέλουμε πολλά σε αριθμό ρούχα, το ότι χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο ακόμη και για απόσταση 200 μέτρων, το ότι 7 δις άνθρωποι παράγουμε αρνητικά συναισθήματα καθημερινά, αρνητικές σκέψεις συνεχώς και όλα αυτά πρέπει να τα επεξεργαστεί η φύση του πλανήτη Γη.

Και η Γη, που έχει το δικό της ζωτικό σώμα, την δική της μπαταρία, την αύρα της, με τόση μόλυνση, πώς να αποδώσει και τι να αποδώσει. Προσπαθώντας να κρατηθεί στην ζωή αντιδρά και θα αντιδρά, χρησιμοποιώντας τα 4 στοιχεία της φύσης, την γη, το νερό, τον αέρα και την φωτιά. Να γιατί έχουμε αύξηση των φυσικών καταστροφών που θα αυξάνουν και σε συχνότητα αλλά και σε μέγεθος συνεχώς. Τα ευχολόγια δεν πιάνουν γιατί χρειάζονται έργα και έργα δεν κάνουμε, σχεδόν κανένας μας.

Τα ίδια συμβάντα έχουμε και στο σώμα μας, που είναι το σπίτι των ελαττωμάτων μας. Το σώμα μας είναι το φυσικό τμήμα μας, αλλά υπάρχει και το ψυχολογικό καθώς και το ψυχικό. Τα ελαττώματα μας που συνήθως τα θεωρούμε κομμάτι του χαρακτήρα μας που δεν αλλάζει, κατοικούν μέσα μας, τα ταΐζουμε και τα αφήνουμε να μεγαλώνουν και να κάνουν ότι γουστάρουν στην φύση τους, στο σπίτι τους, στο σώμα μας. Ξέρουμε όμως ότι ο φόβος παραλύει το σώμα, ο θυμός πειράζει το συκώτι, τα νεύρα κάνουν το στομάχι να σφίγγεται και η χώνεψη να δυσκολεύεται, και πολλά – πολλά άλλα.

Ταυτόχρονα καταφέρνουμε ως άνθρωποι και με την βοήθεια πάντα των ελαττωμάτων μας αντί να προσπαθήσουμε να ζούμε σ’ ένα παράδεισο, αφηνόμαστε και βουτάμε στην κόλαση, κάνοντας την ζωή μας, την καθημερινότητά μας όλο και πιο δύσκολη. Ποιος βοηθάει σ’ αυτό; Μα τα ελαττώματά μας.

Αν προσπαθήσουμε να δούμε ποιος γκρινιάζει, ποιος θυμώνει, ποιος νευριάζει, ποιος θέλει να σκοτώσει, θα καταλάβουμε την ανάγκη του «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ».

Τα ελαττώματα μας μάς οδηγούν στις αρρώστιες γνωρίζοντας ότι το τέλος της αρρώστιας είναι ο θάνατος τους ανθρώπινου σώματος όπου κατοικούν. Κι όμως προτιμούν να καταστρέψουν το σπίτι τους, όπως και οι άνθρωποι καταστρέφουμε το σπίτι μας, την φύση, ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα μας «πετάξει έξω». Κι όμως συνεχίζουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτε το ανησυχητικό.

Το ίδιο κάνουμε και με τα ελαττώματά μας. Ενώ μας καταστρέφουν το σώμα μας, εμείς και τα αφήνουμε να παραμένουν σ’ αυτό, και τα ταΐζουμε και φροντίζουμε να μην ενοχλούνται λέγοντας: εγώ έτσι είμαι, δεν αλλάζω.

Ας μην παραπονιόμαστε λοιπόν για τίποτα γιατί όλα είναι δική μας επιλογή. Ο Δημιουργός μας έχει δώσει «οδηγίες» καλής και σωστής διαβίωσης σ’ αυτόν τον κόσμο. Ποιος τον ακούει όμως;

Τρέχουμε όμως στις εκκλησίες και στις προσευχές όταν κάτι πάει «στραβά». Κάνουμε προσευχές και απορούμε γιατί δεν εισακούονται!!!!!!!

Υπάρχει κάποιος λόγος να εισακουστούν. Εμείς ακούσαμε κάποια από τις εντολές αυτού που μας έστειλε εδώ;

Αλληλουχία γεγονότων αλληλένδετων, που δεν τα προσέχουμε, δεν δίνουμε σημασία, γιατί ο εγωισμός, η περηφάνια, κλπ, δεν μας αφήνουν να δούμε πέρα από την μύτη μας. Όταν όμως έρχεται η αρρώστια, η φυσική καταστροφή, τρέχουμε ……. για βοήθεια.

Η θεία δικαιοσύνη όμως λειτουργεί σωστά, χωρίς παραθυράκια, με μόνη διέξοδο την μετάνοια.

Όποιος θέλει προβληματίζεται, όποιος θέλει τα ακούει. Όλοι όμως θα λογοδοτήσουμε για τις πράξεις μας. Όχι για τις πράξεις των άλλων, αλλά τις δικές μας.