Το ΕΓΩ, το ΕΜΕΙΣ

ΤΟ ΕΓΩ, ΤΟ ΕΜΕΙΣ

Όλα τα άτομα που μας περιβάλλουν, μας διδάσκουν το καλό, το οποίο έχουν και το κακό, το οποίο έχουν, χωρίς την ανάγκη εμείς να εμπλεκόμαστε στην ζωή τους. Α.Δ. Lakhsmi

Μπορούμε άραγε να κατανοήσουμε αυτή τη φράση ή μήπως ο νους, χωρίς καν να την αναλύσει, μας οδηγεί βιαστικά να απαντήσουμε με ένα ναι, έτσι για να «κλείσει» τις σκέψεις μας και να πάμε … παρακάτω;

Τίποτε στην ζωή μας δεν είναι τυχαίο, ούτε φυσικά τα άτομα που υπάρχουν στο περιβάλλον μας. Όλοι παίζουν κάποιο ρόλο για να διδαχθούμε κάτι και ίσως κι εμείς παίζουμε κάποιο διδακτικό ρόλο στην ζωή τους. Και δεν είναι μόνο το καλό που ο καθένας μας εκφράζει ή πράττει, το οποίο έτσι κι αλλιώς πρέπει να μας διδάσκει. Είναι και το κακό που βλέπουμε στους άλλους και που δυστυχώς το σχολιάζουμε, το κρίνουμε, αλλά δεν μαθαίνουμε από αυτό. Δεν διδασκόμαστε να το αποφεύγουμε, να μην το κάνουμε κι εμείς στους άλλους εσκεμμένα ή μηχανικά, ασυνείδητα.

Οι περισσότεροι από εμάς διαπιστώνουμε το καλό που υπάρχει στους άλλους, το σχολιάζουμε, το αποδεχόμαστε και συνεχίζουμε υπνωτισμένοι την πορεία μας, λες και ήταν μόνο μια όμορφη βιτρίνα που μας άρεσε αλλά …. δεν ήταν για μας. Ορισμένες φορές μάλιστα ο νους μας μάς βεβαιώνει ότι κι εμείς έχουμε αυτό «το καλό» αλλά δεν … έτυχε να το δείξουμε, να το φανερώσουμε.

Δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν δίπλα μας διότι ΟΛΟΙ μας παίζουμε κάποιο ρόλο σ’ αυτό το σύνολο που λέγεται ανθρωπότητα. Ο καθένας διδάσκει και πρέπει να διδάσκεται.

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε πρόσκαιροι σ’ αυτή την ζωή και ότι ήρθαμε για έναν και μόνο λόγο: να γίνουμε καλύτεροι.

Αφού ο κάθε διπλανός μας ήρθε για να μας διδάξει ή να τον διδάξουμε τι είναι αυτό που δεν μας αφήνει να εφαρμόσουμε τις αποφάσεις μας;

Το λίγο καλό του καθενός μας, μπορεί να γίνει μεγάλο καλό αν προστεθεί στο λίγο καλό αυτό του κάθε διπλανού μας. Εύκολα διαπιστώνουμε ότι όταν πλησιάσουμε μια ομάδα που όλοι χαμογελάνε ή είναι χαρούμενοι ότι αλλάζει και η δική μας διάθεση.

Τελικά, μπορούμε να λειτουργήσουμε ως ομάδα, ως σύνολο ανθρώπων, ως σύνολο νοημοσύνης, ως σύνολο ψυχών, ως μία ψυχή;

Μάλλον δύσκολο ακόμη και ως έργο επιστημονικής φαντασίας ίσως. Γιατί όμως; Τι μας εμποδίζει;

Ο νους μας, θα πούνε οι πολλοί και θα έχουν δίκιο. Δεν μας έμαθαν να λειτουργούμε έτσι, θα πουν κάποιοι άλλοι. Κι όμως υπάρχει μέσα μας κάτι, η καρδιά μας, η ψυχή μας, η συνείδησή μας που μας λέει κάθε στιγμή το σωστό. Δεν την ακούμε όμως. Δεν μας αφήνει πάλι ο νους. Γιατί;

Επειδή ο νους λειτουργεί με την δυαδικότητα: καλό –κακό, άσπρο –μαύρο, πάνω –κάτω, με συμφέρει –δεν με συμφέρει, κλπ. Ο νους μας δεν έμαθε και δεν θέλει να ακούσει καν όταν προσπαθούμε να του μιλήσουμε ή να τον πείσουμε για το γενικό καλό.

Αν μια ομάδα, μικρή ή πολλή μεγάλη έχει ως μόνη αρχή την ΑΓΑΠΗ, τότε όλα τα άτομά της λειτουργούν με μόνο στόχο το γενικό καλό. Δεν υπάρχει συμφέρον αν δεν καλύπτει το σύνολο. Δεν υπάρχει καλό, αν καλύπτει μόνο το δικό μου όφελος κι όχι του συνόλου.

Μας λένε οι θρησκείες ότι «είμαστε αδέλφια». Τα αδέλφια τα ενώνει η κοινή ανάσα, ο ίδιος στόχος, το θέλημα του Πατέρα. Εμείς, η σημερινή κυρίως ανθρωπότητα έχασε σε τεράστιο βαθμό «τον κοινό στόχο», το θέλημα του Πατέρα και κυνηγάμε, με συνεργάτη τον νου μας, το πρόσκαιρο υλικό όφελος παραμερίζοντας ηθικές αξίες, αξίες της καρδιάς, συμπαντικές εντολές, εντολές του Πατέρα.

Κι όμως στις προσευχές μας λέμε: «…… ας έρθει σε μας η Βασιλεία Σου, ας γίνει το θέλημά Σου στην Γη, όπως στον ουρανό», στο «Πάτερ Ημών».

Όταν δεν ακούμε τον πατέρα μας, ως παιδιά του, τι γίνεται; Έρχεται η τιμωρία.

Μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε να σκεφτόμαστε και να ζούμε ως μία ομάδα, ένα σύνολο, μία ψυχή, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, γιατί αυτό είναι το σωστό, αυτό είναι που αρμόζει μεταξύ των αδελφών όχι μόνο για να αποφύγουμε την τιμωρία του Πατέρα, αλλά για να παραμείνουμε στον σωστό δρόμο αν φυσικά πιστεύουμε ότι ……. η πορεία μας έχει και συνέχεια!!!

Ο δρόμος της ζωής και τα παιχνίδια του

O δρόμος της ζωής και τα παιχνίδια του

Κάποτε ένας «αετονύχης», πλησίασε έναν καφετζή και του πρότεινε να βάλει στο μαγαζί του το παιχνίδι με τα βελάκια και τον στόχο, για να γεμίζουν οι πελάτες τον χρόνο τους.

Μετά μια εβδομάδα ξαναπηγαίνει ο αετονύχης και προτείνει, αφού παίζουν οι πελάτες ας βάζουν κι ένα μικρό στοίχημα για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον το παιχνίδι, όπερ και έγινε.

Την επόμενη εβδομάδα προτείνει στον καφετζή να βάλει στο μαγαζί του «φρουτάκια». Στην αρχή το ποσοστό κέρδους των πελατών είχε ρυθμιστεί στο 70%. Άρχισαν να παίζουν οι πελάτες, πρώτον επειδή είχαν εθιστεί στον τζόγο μέσα από τα βελάκια και κατά δεύτερον κέρδιζαν συχνά.

Πέρασε άλλη μία εβδομάδα και η ρύθμιση κέρδους άλλαξε, 20% στους πελάτες και 80% στον καταστηματάρχη και στον αετονύχη.

Το αποτέλεσμα; Όσο δεν κέρδιζαν οι πελάτες τόσο έπαιζαν περισσότερο κι έχαναν τα χρήματά τους. Εβδομάδες αργότερα επισκέφθηκαν τον καφετζή οι γυναίκες των πελατών με την παράκληση να κλείσει τα «φρουτάκια», γιατί οι άνδρες τους ξόδευαν όλα τα χρήματά τους εκεί και παραμελούσαν την οικογένεια.

Το παιχνίδι έγινε τζόγος μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα με τις όποιες δυσάρεστες συνέπειες στην πορεία της ζωής.

Μην νομίσετε ότι μόνο ο τζόγος παρασύρει. Παρατηρείστε ένα παιδί που παίζει ποδόσφαιρο στην αλάνα. Παίζει ανέμελα χωρίς να πιέζεται, χωρίς να χάνει την αίσθηση του παιχνιδιού. Όταν όμως μπει σε μια ομάδα, αυτή η ανεμελιά, η αίσθηση του παιχνιδιού, η ελευθερία, χάνονται. Μπήκε ένας στόχος που μπλόκαρε την ελευθερία, την αίσθηση του παιχνιδιού, την ελεύθερη βούληση.

Έτσι δουλεύουν και κάποιες δυνάμεις στην Φύση. Με την αιτιολογία ότι τάχα το παιχνίδι συνεχίζεται, μας βγάζουν από τον πραγματικό στόχο της ζωής μας.

Μήπως στο παιχνίδι του χρήματος δεν γίνεται το ίδιο; Πιστεύουν πολλοί ότι αν η παγκόσμια οικονομική κατάσταση βελτιωθεί, θα βελτιωθεί και η δική τους. Μήπως τελικά πλουτίζουν οι πλούσιοι και οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι; Γιατί για να κερδίσει κάποιος από κάπου πρέπει να τα πάρει. Παντού σχεδόν φαύλος κύκλος κι όμως οι άνθρωποι παλεύουν πάνω σ’ αυτή την μη αποδοτική τακτική να διορθώσουν την ζωή τους. Τελικό αποτέλεσμα, αυτή να οδηγείται από το κακό στο χειρότερο.

Λανθασμένος ο δρόμος που ακολουθούμε και το πρώτο που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε είναι να προσέχουμε τα «δολώματα» που οι αετονύχηδες ρίχνουν. Κάθε τι που ακούμε ή διαβάζουμε είναι μια γνώμη. Κάθε τι που βλέπουμε είναι μια προοπτική κι όχι απαραίτητα η αλήθεια.

Βλέπω για παράδειγμα το φυσικό μου σώμα. Αυτό είμαι ή υπάρχει κάτι πέρα από αυτό που πολλές φορές επιπόλαια ονομάζουμε ψυχή, πνεύμα και με την πεποίθηση ότι «το γνωρίζουμε» μένουμε ικανοποιημένοι και προχωράμε στην ζωή καλύπτοντας μόνον τις ανάγκες του φυσικού σώματος;

Υπάρχει άραγε λόγος που ήρθαμε σ’ αυτήν την ζωή ή υπάρχουμε από λάθος των γονιών μας ή λόγω της σαρκικής τους επιθυμίας; Έχουμε λόγο και στόχο ύπαρξης; Σπάνιο φαινόμενο να αναρωτηθεί κάποιος και αυτό γιατί οι αποπλανητές αετονύχηδες μας ρίχνουν τόσο όμορφα δολώματα και μπανανόφλουδες στην καθημερινότητά μας που γλυστρήσαμε πριν προλάβουμε να το αντιληφθούμε. Κι όταν το καταλάβουμε λέμε: αφού όλοι το ίδιο κάνουν, και συνεχίζουμε την λανθασμένη πορεία μας στην ζωή που μας φέρνει πιο βαθιά στην μιζέρια, στην κλάψα, στο πάθος, στο μίσος. Γεμίζουμε έτσι την ζωή μας με «μαυρίλα» και περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα. Πώς;

Μέσα μας υπάρχει μια φωνή που λέγεται συνείδηση και είναι έτοιμη να μας βοηθήσει, αν θελήσουμε να στραφούμε προς αυτήν και να την ακούσουμε. Είναι δύσκολο αυτό γιατί η συνείδηση είναι ένα μικρό φως μέσα μας και γύρω μας τα σκοτάδια βαριά. Μάθαμε να ζούμε στην μαυρίλα και για να στραφούμε προς το φως πρέπει επαναστατήσουμε.

Ναι, να επαναστατήσουμε ενάντια στον εαυτό μας και στις λανθασμένες του συνήθειες, στα θέλω του, που μας οδηγούν λανθασμένα στην ζωή. Βολεμένοι όμως στην μαυρίλα που συνηθίσαμε, και αφού και οι περισσότεροι έτσι είναι, γιατί να μπω σε μπελάδες και να επαναστατήσω; Άσε καλά είμαι.

Κι αν υπάρχει ψυχή, πνεύμα θα πάνε στα αζήτητα;

Κι έρχεται η απάντηση: άσε να δούμε τι θα φάμε σήμερα και πως θα περάσουμε καλά (να φάμε, να πιούμε, να κάνουμε σεξ) και άσε τις φιλοσοφίες γι’ αργότερα. Μόνο που το αργότερα δεν έρχεται ποτέ. Το αύριο δεν έρχεται ποτέ, το ΤΩΡΑ ζούμε.

Να γιατί ενώ έχουν έρθει τόσοι σοφοί, τόσοι δάσκαλοι κατά καιρούς στην ανθρωπότητα για να μας θυμίσουν το φανερό, ελάχιστοι ήταν αυτοί που τους άκουσαν και τους ακολούθησαν. Το περίεργο είναι ότι αυτοί οι ελάχιστοι συνήθως κυνηγιούνται από τους πολλούς, ίσως γιατί τους θυμίζουν υποσυνείδητα κάτι που αυτοί δεν κάνουν, ίσως γιατί πάνε να χαλάσουν την πιάτσα.

Και η ζωή συνεχίζεται κάθε μέρα και χειρότερα και ενώ διαπιστώνουμε ότι βαδίζουμε σε στραβό δρόμο, πάμε προς τον γκρεμό, δεν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι και να αλλάξουμε αυτήν την πορεία και να προσπαθήσουμε να γλυτώσουμε τον γκρεμό. Παραπονιόμαστε όμως ότι οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξουν τα πράγματα. Πάντα οι άλλοι φταίνε, πάντα.

«Το ξυπνητήρι» υπάρχει και έξω μας, αλλά και μέσα μας. Στον καθένα μας έγκειται το να ξυπνήσουμε και να επαναστατήσουμε σ’ αυτήν την λανθασμένη πορεία της ζωής, αν θέλουμε φυσικά. Είναι θέμα συνείδησης. Να την ακούσουμε, να την ξυπνήσουμε και να μας δείξει τον δρόμο.

Τα ιερά βιβλία λένε το τι ακολουθεί σύντομα, αν δεν αλλάξουμε. Κοντός ψαλμός αλληλούια, λέει ο λαός, το ίδιο και τα ιερά βιβλία των θρησκειών.

Ακούει κανείς;;

4-11-2019

Η ζωή μας και τα εξωτερικά συμβάντα

Η ζωή μας και τα εξωτερικά συμβάντα

Ακούμε και διαβάζουμε ότι «φιλόσοφος» είναι αυτός που διαχειρίζεται σωστά τα γεγονότα της καθημερινότητας του.

Γιατί;; θα αναρωτηθεί κάποιος όλοι το ίδιο δεν κάνουμε; Δεν διαχειριζόμαστε κατά την γνώμη μας σωστά, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές τα γεγονότα που μας συμβαίνουν;

Όχι, στην πραγματικότητα δεν διαχειριζόμαστε τα γεγονότα, αλλά τα γεγονότα μας διαχειρίζονται. Ναι, μην σας φαίνεται παράξενο. Σκεφτείτε λίγο πάνω σε ένα έστω συμβάν της σημερινής σας μέρας και θα το επιβεβαιώσετε.

Βγαίνετε από το σπίτι να πάτε σ’ ένα ραντεβού σας και βλέπετε το λεωφορείο μόλις να έχει περάσει, ίσως λίγο νωρίτερα κατά την γνώμη σας σήμερα. Η καλή σας διάθεση, το χαμόγελο, η εσωτερική ευφορία χάθηκαν και αντικαταστάθηκαν με θυμό για τον οδηγό του λεωφορείου, για την ανοργανωσιά του κράτους, κλπ.

Πού πήγε η σωστή διαχείριση των εξωτερικών γεγονότων;

Αν στην συνέχεια μας κατηγορήσουν ότι αργήσαμε και στο ραντεβού, τότε, χάλασε όλη η μέρα μας. Χαμένη μέρα, αρνητική μέρα, για ένα λεωφορείο που το χάσαμε.

Ποιόν έλεγχο λοιπόν έχουμε; Κανέναν. Οι άλλοι, τα γεγονότα, μας κάνουν ότι θέλουν, φτιάχνουν την ημέρα μας, κι εμείς έρμαια αυτών αφηνόμαστε σαν φύλο στο ποτάμι που το οδηγεί το νερό όπου και όπως θέλει.

Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που ξέρουν να συνδυάζουν συνειδητά τα εξωτερικά συμβάντα με την εσωτερική μας κατάσταση. Δεν ξέρουμε να ζούμε  σωστά, συνειδητά.

Ο έλεγχος του φιλόσοφου πάνω στα συμβάντα της ημέρας είναι διαφορετικός, γιατί μπορεί να είναι χαρούμενος αλλά δεν φτάνει σε τρελή φρενίτιδα, ούτε απελπισμένος κι απογοητευμένος όταν πρέπει να είναι λυπημένος.

Αυτοί που μαθαίνουν να συνδυάζουν συνειδητά τα εξωτερικά συμβάντα και την εσωτερική τους κατάσταση προχωρούν στον δρόμο της επιτυχίας.

Η ζωή η ίδια είναι μια σειρά γεγονότων που ξετυλίγονται στον χρόνο και στον χώρο και αφηνόμαστε να διαμορφώνουν την ζωή μας. Γι’ αυτό και κατηγορούμε τους άλλους για όλα τα «στραβά» που μας έρχονται, ενώ για όλα όσα εξελίσσονται ευνοϊκά τα θεωρούμε επιτυχίες μας.

Αυτός που δεν δουλεύει πάνω στον εαυτό του, είναι πάντοτε θύμα των περιστάσεων, κινείται σαν ένα ξύλο στα κύματα. Τα γεγονότα έρχονται το ένα μετά το άλλο σαν τα κύματα, άλλο μεγαλύτερο, άλλο μικρότερο.

Η ζωή μας είναι αυτό που ζούμε μέσα μας, αλλά αυτό γίνεται κατανοητό μόνο όταν καταφέρουμε να μην ταυτιζόμαστε με τα γεγονότα. Αν βλέπαμε από ένα μπαλκόνι κάτω, τον εαυτό μας και το συμβάν που του έρχεται, θα είχαμε μια εντελώς διαφορετική κατανόηση και διαχείριση του συμβάντος απ’ ότι όταν είμαστε «μέσα» στο γεγονός. Αυτή είναι η μη ταύτιση.

Είναι απαραίτητο να διορθώνουμε τις λανθασμένες ψυχικές μας καταστάσεις αν θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά την φύση ορισμένων ανεπιθύμητων συμβάντων.

Οι άνθρωποι παραπονιούνται για όλα, υποφέρουν, κλαίνε, διαμαρτύρονται, θα ήθελαν ν’ αλλάξουν την ζωή τους, όμως δυστυχώς δεν δουλεύουν πάνω στον εαυτό τους. Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η εσωτερική ζωή έλκει εξωτερικές περιστάσεις και ότι αυτό οφείλεται σε εσωτερικές λανθασμένες καταστάσεις. Ο λαός λέει: «σου έρχεται ότι σκέφτεσαι». Ο μίζερος για παράδειγμα έλκει συμβάντα που του δίνουν «την ευκαιρία» να παραμένει μίζερος.

Τα εξωτερικά συμβάντα ποτέ δεν θα ήταν τόσο σημαντικά όσο ο τρόπος αντίδρασης μπροστά σ’ αυτά.

Αν το κατανοήσουμε και αρχίζουμε να δουλεύουμε με την γνώση του εαυτού μας, μπορούμε να αλλάξουμε την στάση μας απέναντι στα συμβάντα και κάνουμε την ζωή μας καλύτερη βαδίζοντας ακριβώς όπως σχεδιάζουμε.

Ακούγεται δύσκολο για τον νου; Δεν είναι γιατί όλα ξεκινάνε από το πρώτο σκαλί και εξαρτώνται από την θέληση που έχουμε να επαναστατήσουμε και να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας.

Πιλάτος, ο προδότης του νου

Πιλάτος, ο προδότης του νου

Νίπτω τας χείρας μου, μια φράση που τόσο εύκολα και απερίσκεπτα χρησιμοποιούμε. Και την χρησιμοποιούμε ΟΛΟΙ μας, όλες τις ώρες, κάθε μέρα και σε κάθε ηλικία.

Ακούμε το μικρό παιδί: αυτός με πείραξε πρώτος, αυτός μ’ έκανε να θυμώσω. Και οι μεγαλύτεροι: εσύ φταις που θύμωσα, εσύ φταις που σ’ έβρισα, που σε χτύπησα, λες και κάποιος μέσα μας μάς δικάζει και πρέπει να «ψευδομαρτυρήσουμε», να προσπαθήσουμε να δικαιολογηθούμε με κάθε τρόπο. Γιατί; Ποιόν φοβόμαστε και γιατί;

Ο Πιλάτος το ίδιο δεν έκανε; Με τις κινήσεις του ήταν σαν να έλεγε, ξέρω την αλήθεια αλλά θα κάνω κάτι διαφορετικό, θα ακολουθήσω ένα ψέμα, αλλά πλένω τα χέρια μου, δηλώνοντας έτσι αθώος. Πάντα κάποιος άλλος φταίει.

Ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι εμείς είμαστε ένοχοι. Ζούμε δικαιολογώντας τα ελαττώματά που έχουμε μέσα μας και ο δαίμονας του νου μας βοηθάει σ’ αυτό.

Ακούμε πολλούς να λένε: είμαι καλός άνθρωπος, δεν κλέβω, είμαι φιλάνθρωπος, είμαι ενάρετος, νοιώθοντας ότι έτσι είναι τέλειοι. Είναι πολλοί αυτοί στην κοινωνία μας. Τι θα κάνουμε με τόση τελειότητα, πώς θα την αντέξουμε.

Από τους τρεις προδότες του θείου δράματος, Πιλάτος, Καϊάφας, Ιούδας, ο Πιλάτος είναι ο δαίμονας του νου. Όλα τα δικαιολογεί, για όλα φταίνε οι άλλοι, εγώ δεν ξέρω τίποτα, δεν έκανα τίποτα. Γιατί; Γιατί φοβόμαστε την ανάληψη ευθύνης, την αλήθεια;

Η Γνώση, η Αλήθεια και η Αγάπη είναι εχθροί των δαιμονίων που έχουμε μέσα μας, που άλλοι τα ονομάζουν εγώ, θανάσιμα αμαρτήματα, κόκκινα δαιμόνια, κλπ. Είναι εχθροί διότι η γνώση και η αλήθεια τα σκοτώνει κόβοντας την τροφή τους, την ενέργεια που τους επιτρέπουμε να μας απομυζήσουν. Αν λοιπόν δεν τους επιτρέψουμε να φάνε, θα πεθάνουν από τον ψυχικό μας κόσμο. Τότε το κενό που αφήνουν στην ψυχή μας γεμίζει με Αγάπη. Αυτό δηλώνει και η φράση της Γραφής «καθαρίστε το ένδυμα της ψυχής».

Όσο επιτρέπουμε στον Πιλάτο μέσα μας, στον δαίμονα του νου να δρα ανενόχλητος, τόσο θα ταΐζουμε και θα δυναμώνουμε κάποια ελαττώματά μας και τόσο θα ψάχνουμε να βρούμε ενόχους έξω από εμάς, ενώ ο πραγματικός υπεύθυνος είμαστε εμείς.

Κάποτε ο λόγος ήταν ιερός και αξία της καρδιάς. Σήμερα δεν έχουμε ούτε οι ίδιοι εμπιστοσύνη στον λόγο που δίνουμε. Πώς λοιπόν η κοινωνία θα προχωρήσει προς καλύτερες μέρες όταν ο καθένας και όλοι μας ταΐζουμε την αρνητικότητα που έχει κυριαρχήσει στα πάντα και παντού.

Αν δεν απομακρύνουμε από τον ψυχικό μας κόσμο τον δαίμονα του νου, τον Πιλάτο, τον δαίμονα του της κακής θέλησης τον Καϊάφα και τον δαίμονα της επιθυμίας που είναι ο Ιούδας, δεν θα δούμε ούτε τον εαυτό μας να καλυτερεύει, ούτε φυσικά την κοινωνία.

Κάποιοι ίσως σκεφθούν, τι είναι όλα αυτά που μας λες τώρα. Ναι, αυτά όλα δεν είναι για όλους, αλλά μόνο γι’ αυτούς που θέλουν να κατανοήσουν, που θέλουν να γίνουν καλύτεροι Άνθρωποι, που αγαπούν την αλήθεια και την Αγάπη.

Υπάρχει η ελεύθερη βούληση δοσμένη από τον Δημιουργό μας και πρέπει να είναι σεβαστή, αλλά τα γράφω για κάποιους που ίσως ταλαντεύονται μεταξύ δαιμονίων και Χριστού, έτσι για να πάρουν μια μικρή ώθηση στην προσπάθειά τους.

Άλλωστε ο καθένας κρίνεται από τα έργα του και όχι όπως ο ίδιος ή κάποιοι γύρω του τα ερμηνεύουν, αλλά όπως τα κρίνει η Θεία Δικαιοσύνη. Είναι δικαίωμα του καθενός να «τρώει παραμύθια» και πολλές φορές αμάσητα και να παραπονιέται ταυτόχρονα ότι η ζωή ή ο Θεός τον αδικεί.

Καθένας μας όπως στρώνει έτσι κοιμάται.

Η ζωή είναι ένα όνειρο

Η ζωή είναι ένα όνειρο

Διαβάζοντας τον τίτλο ο νους οδηγείται στην εικόνα «όνειρο η ζωή». Γιατί όμως βιάζεται να μας κατευθύνει προς τα εκεί.

Οι Ινδοί λένε ότι η ζωή είναι «μάγια», ψευδαίσθηση. Γιατί;

Οι περισσότεροι των δυτικών δεν σκέφτονται καθόλου τα περί ζωής, αλλά κοιτάζουν πώς θα περάσουν καλά. Καλά όμως για ποιόν;

Ποιος μέσα μας ζει; Ποιος χρησιμοποιεί αυτό το «όχημα», το σώμα μας για να επιδιώκει τους στόχους του; Είναι το σώμα από μόνο του; Είναι η «ψυχή» και ο ψυχολογικός μας κόσμος; Είναι το Πνεύμα, ο θεϊκός σπινθήρας μέσα μας;

Το σώμα μας ως όχημα εκδηλώνει αυτό που τα εσωτερικά όργανα μας, σαν μουσικά όργανα μιας ορχήστρας, υπό την καθοδήγηση του μαέστρου, της επίφυσης και της υπόφυσης, παίζουν. Παίζουν αρμονικά; Το σώμα εκδηλώνει μια ισορροπία. Κάποιο φαλτσάρει; Αρχίζουν τα προβλήματα υγείας για να μας δείξουν το λάθος και να το διορθώσουμε.

Τι εμποδίζει τον άνθρωπο να λειτουργεί αρμονικά, ισορροπημένα, χωρίς προβλήματα; Σίγουρα τα ελαττώματά μας. Και το λέω με σιγουριά διότι αυτά βάζουν τα «φίλτρα» στα μάτια μας, στα αυτιά μας, στις αισθήσεις μας και μας εμποδίζουν να δούμε την πραγματικότητα, προσφέροντάς μας ταυτόχρονα ένα όνειρο, μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμα.

Ο κόσμος, το σύμπαν έχει κι άλλες διαστάσεις. Εύκολα μπορούμε να δεχθούμε την 4^η όπου είναι η αύρα μας, το ζωτικό μας σώμα και την 5^η που πηγαίνουμε κάθε φορά που κοιμόμαστε (πετάμε, περνάμε από τοίχους, δεν έχει χρόνο, κλπ). Εμείς γιατί μένουμε προσηλωμένοι μόνο στην προσωρινή μας διαμονή στον τρισδιάστατο κόσμο; Ποιο είναι το εμπόδιο, τι είναι αυτό που δεν θέλει να δούμε την ύπαρξή μας έξω από την προσωρινότητά μας;

Είναι οι οντότητες, οι υπάρξεις που ζουν μέσα μας παρασιτικά, -τα ταΐζουμε, τα δυναμώνουμε, τα κάνουμε μέχρι και αφεντικά μας κάποιες φορές – και είναι αυτά που έβγαλε ο Ιησούς και τα έριξε στους χοίρους, που οδηγήθηκαν στον γκρεμό. Είναι υπάρξεις που από απρόσκλητοι νοικάρηδες τους επιτρέψαμε και έγιναν αφεντικά μέσα στο σπίτι μας, μέσα στο σώμα που τους ταΐζει, τους θρέφει. Αιχμαλώτισαν τον σπιτονοικοκύρη, την ψυχή και κάνουν αυτά ότι θέλουν. Να γιατί πρέπει να «φτιάξουμε το ένδυμα της ψυχής». Δεν το έχουμε, δεν έχουμε τον έλεγχό της και αυτή δεν έχει τον έλεγχο του σώματός μας. Μέχρι να βοηθήσουμε να ελευθερωθεί η ψυχή από τα δεσμά της και να αναλάβει τον κυρίαρχο ρόλο της σε συνεργασία με το Πνεύμα μας, εμείς θα λειτουργούμε σε ανισορροπία, λόγω «παρασίτων», με προβλήματα υγείας, με δυσκολίες στην μοίρα μας.

Τα ελαττώματά μας ως φίλτρα διαστρεβλώνουν την πραγματικότητά μας, προσπαθούν να μας βγάλουν από τον αληθινό μας δρόμο και να μας οδηγήσουν σ’ ένα πρόσκαιρο, πλασματικό, φανταστικό δρόμο που το μόνο που έχει είναι βάσανα, πίκρες, φόβοι και κάπου –κάπου κάποιες χαρές που κι αυτές δεν μπορούμε να τις κρατήσουμε για όσο διάστημα θα θέλαμε.

Για να πλησιάσουμε την πραγματικότητα θα πρέπει να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τον πραγματικό μας δρόμο. Πρέπει να αντιληφθούμε τα εμπόδια, να κατανοήσουμε το ποιος μας τα βάζει και να θελήσουμε να απελευθερωθούμε. Αυτό είναι που η θρησκεία λέει, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Απομακρύνοντας από μέσα μας τα ελαττώματά μας, που σαν βδέλλες μας απομυζούν και μας αποπροσανατολίζουν θα ξυπνήσουμε την συνείδησή μας, αυτή θα μας βγάλει από την πλάνη, την μάγια, και θα κατανοήσουμε τον πραγματικό ρόλο που ήρθαμε να πραγματοποιήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο των τριών διαστάσεων.

Μπορούμε να κάνουμε παραδεισένια την ζωή μας, ξυπνώντας την συνείδησή μας που εγκλωβισμένη στα ελαττώματα δεν μπορεί να μας προειδοποιεί πάντα για τις επιλογές μας. Μπορούμε, ξυπνώντας την συνείδηση, να ζούμε με αγάπη, χωρίς φόβους και πολέμους, χωρίς ανταγωνισμούς και φθόνο, χωρίς αρνητικότητα.

Έτσι θα έπρεπε να ζει ο άνθρωπος που θέλει να λέγετε και να είναι Άνθρωπος. Να μην ζει σε ένα όνειρο που τον πηγαίνει και τον φέρνει όπου και όπως θέλει, αλλά να κρατά τα ινία της ζωής γερά στα χέρια του και με οδηγό την αγάπη, που είναι εκδήλωση του Θεϊκού Πνεύματος, να κάνει την ζωή του «όνειρο», Παράδεισο.

Τι μας εμποδίζει; Ο νους και τα ελαττώματα που τον χειρίζονται. Ως επιβεβαίωση, δηλώστε ότι δεν θα θυμώσετε για μερικές ώρες και θα διαπιστώσετε ότι δεν μπορείτε να κρατήσετε τον λόγο σας. Άλλος κάνει κουμάντο μέσα μας. Ας το καταλάβουμε και ας επαναστατήσουμε για να βρούμε τον δρόμο της αγάπης, τον δρόμο της πραγματικότητάς μας.

Εσωτερική Ειρήνη

Εσωτερική ειρήνη

Ψάχνουμε οι άνθρωποι την ειρήνη και πάντα, μα πάντα, προσπαθούμε να την πετύχουμε με τον πόλεμο. Ξέρω ότι κάποιοι θα διαφωνήσουν λέγοντας ότι κάποιες φορές χρησιμοποιούμε κι άλλους τρόπους εκτός του πολέμου.

Ναι, φυσικά, προσπαθούμε να πείσουμε με τον διάλογο, με την λογική, την δική μας λογική, που εμπεριέχει και το δικό μας συμφέρον. Αν δεν πετύχει τότε προσπαθούμε να κάνουμε τον άλλον όμηρο, να του κόψουμε τους πόρους. Αν δεν καρποφορήσει κι αυτή η μέθοδος, τότε έρχεται η βία.

Για σκεφθείτε, μήπως χρησιμοποιούμε τους ίδιους τρόπους και στα παιδιά μας;

Δεν αποκτάμε όμως ειρήνη προσπαθώντας να κυριαρχήσουμε στους άλλους.

Για να έχουμε ειρήνη γύρω μας, έξω μας, πρέπει να έχουμε ειρήνη μέσα μας. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι είναι η εσωτερική ειρήνη; πώς θα καταφέρουμε να έχουμε ειρήνη μέσα μας;

Κατ’ αρχήν εσωτερική ειρήνη είναι η ισορροπία όλων των κέντρων μέσα μας (νοητικού, κινητικού, συναισθηματικού, κλπ). Αν κάποιο από αυτά, έστω και ένα, λειτουργεί με ανισορροπία, τότε πάει, χάθηκε η ειρήνη μέσα μας.

Χωρίς εσωτερική ειρήνη, δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν μπορούμε να σκεφθούμε, δεν έχουμε διαύγεια, χάνουμε το νόημα της ζωής. Για παράδειγμα, αν η υπερηφάνεια ή ο θυμός κυριαρχήσει μέσα μας, τότε χάσαμε την εσωτερική μας ειρήνη και οι εκδηλώσεις μας προς τους άλλους, προς το περιβάλλον μας, θα είναι πολεμικό.

Δεν έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας και η εκδήλωση του όποιου ελαττώματος μας, μάς αναστατώνει, ανισορροπεί τον εσωτερικό μας κόσμο και αντίο γαλήνη, αντίο ειρήνη, αντίο ηρεμία.

Η εσωτερική μας ειρήνη εξαρτάται από εμάς και όχι από τους άλλους. Δεν έχουμε όμως τον έλεγχο του εαυτού μας, δεν υπάρχει το «γνώθι σεαυτόν», και έτσι γινόμαστε υποχείρια των άλλων, των πλανητών, των εξωτερικών γεγονότων. Προσέξτε τα μυρμήγκια: πηγαίνουν στον προορισμό τους στην σειρά, με τάξη με ειρήνη. Αν βάλετε το πόδι σας χάνουν την επικοινωνία τους, χάνουν κάθε αυτοέλεγχο και τα πιάνει πανικός. Κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει και με τους ανθρώπους;

Όταν χαθεί η εσωτερική ειρήνη αδυνατούμε να «κυβερνήσουμε» τον εαυτό μας και τότε, αν η κατάσταση μη ειρήνης γίνει συνεχής, η ανισορροπία περνά στους υπηκόους μας, στα κύτταρά μας που χάνοντας κι αυτά την επικοινωνία τους και την ειρήνη τους δημιουργούν τις διάφορες ασθένειες. Όταν τα κύτταρά μας παύουν να επικοινωνούν μεταξύ τους, όταν χάνουν την ηρεμία και την ειρήνη τους, επαναστατούν ή «τρελαίνονται» με αποτέλεσμα όργανα που επηρεάζονται από αυτά να δυσλειτουργούν, ή να γίνονται αλλοπρόσαλλες επαναστάσεις στο σώμα μας και να απορούμε για το αποτέλεσμα.

Η πιο σημαντική επικοινωνία είναι με το Πνεύμα μας. Αυτή μας φέρνει ειρήνη εσωτερική και εξωτερική. Αυτή μας δίνει κατανόηση του εαυτού μας και των άλλων, αυτή φέρνει ειρήνη και αγάπη στο ζευγάρι, στους γονείς, στα παιδιά, στην φύση.

Η ιστορία λέμε ότι διδάσκει. Ναι θα έπρεπε να διδάσκει, αλλά, στην πορεία της ανθρωπότητας μόνο λίγοι άνθρωποι πέρασαν και είχαν εσωτερική γαλήνη συνεχώς και έμεινε το όνομα τους. Η υπόλοιπη ανθρωπότητα προσπαθεί να επιβληθεί στους άλλους και τότε αντί ειρήνης οδηγούμαστε στον πόλεμο.

Ας δοκιμάσουμε την εσωτερική ειρήνη και τα αποτελέσματά της, ξεκινώντας από τον εαυτό μας και θα διαπιστώσουμε σύντομα ότι η καθημερινότητά μας αλλάζει, η ζωή μας αλλάζει και οι γύρω μας μάς χαίρονται. Διαφορετικά, βία, πόλεμος, καταστροφή.

Τι επιδιώκουμε τελικά στην ζωή μας;

Άνθρωποι και ελαττώματα καταστρέφουν το σπίτι τους

Άνθρωποι και ελαττώματα καταστρέφουν το σπίτι τους

Τι κοινό έχουν οι άνθρωποι και τα ελαττώματά τους;

Και τα δύο καταστρέφουν το «σπίτι» στο οποίο ζουν και δεν είναι υπερβολή ούτε φιλοσοφικό τερτίπι. Είναι μια πραγματικότητα που οι περισσότεροι των ανθρώπων την δεχόμαστε, κυρίως σε ότι αφορά τον άνθρωπο. Τα ελαττώματα όμως καταστρέφουν το «σπίτι τους»;

Ο άνθρωπος αποδεδειγμένα πλέον καταστρέφει το σπίτι του, την φύση και μάλιστα με κάθε τρόπο. Συνήθως ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους, τα ανεπτυγμένα κράτη, τους βιομήχανους κι έτσι ο νους καλύπτει τις δικές μας ενοχές, τις δικές μας πράξεις καταστροφής, την δική μας βλακεία. Το ότι υπερκαταναλώνουμε, το ότι θέλουμε πολλά σε αριθμό ρούχα, το ότι χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο ακόμη και για απόσταση 200 μέτρων, το ότι 7 δις άνθρωποι παράγουμε αρνητικά συναισθήματα καθημερινά, αρνητικές σκέψεις συνεχώς και όλα αυτά πρέπει να τα επεξεργαστεί η φύση του πλανήτη Γη.

Και η Γη, που έχει το δικό της ζωτικό σώμα, την δική της μπαταρία, την αύρα της, με τόση μόλυνση, πώς να αποδώσει και τι να αποδώσει. Προσπαθώντας να κρατηθεί στην ζωή αντιδρά και θα αντιδρά, χρησιμοποιώντας τα 4 στοιχεία της φύσης, την γη, το νερό, τον αέρα και την φωτιά. Να γιατί έχουμε αύξηση των φυσικών καταστροφών που θα αυξάνουν και σε συχνότητα αλλά και σε μέγεθος συνεχώς. Τα ευχολόγια δεν πιάνουν γιατί χρειάζονται έργα και έργα δεν κάνουμε, σχεδόν κανένας μας.

Τα ίδια συμβάντα έχουμε και στο σώμα μας, που είναι το σπίτι των ελαττωμάτων μας. Το σώμα μας είναι το φυσικό τμήμα μας, αλλά υπάρχει και το ψυχολογικό καθώς και το ψυχικό. Τα ελαττώματα μας που συνήθως τα θεωρούμε κομμάτι του χαρακτήρα μας που δεν αλλάζει, κατοικούν μέσα μας, τα ταΐζουμε και τα αφήνουμε να μεγαλώνουν και να κάνουν ότι γουστάρουν στην φύση τους, στο σπίτι τους, στο σώμα μας. Ξέρουμε όμως ότι ο φόβος παραλύει το σώμα, ο θυμός πειράζει το συκώτι, τα νεύρα κάνουν το στομάχι να σφίγγεται και η χώνεψη να δυσκολεύεται, και πολλά – πολλά άλλα.

Ταυτόχρονα καταφέρνουμε ως άνθρωποι και με την βοήθεια πάντα των ελαττωμάτων μας αντί να προσπαθήσουμε να ζούμε σ’ ένα παράδεισο, αφηνόμαστε και βουτάμε στην κόλαση, κάνοντας την ζωή μας, την καθημερινότητά μας όλο και πιο δύσκολη. Ποιος βοηθάει σ’ αυτό; Μα τα ελαττώματά μας.

Αν προσπαθήσουμε να δούμε ποιος γκρινιάζει, ποιος θυμώνει, ποιος νευριάζει, ποιος θέλει να σκοτώσει, θα καταλάβουμε την ανάγκη του «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ».

Τα ελαττώματα μας μάς οδηγούν στις αρρώστιες γνωρίζοντας ότι το τέλος της αρρώστιας είναι ο θάνατος τους ανθρώπινου σώματος όπου κατοικούν. Κι όμως προτιμούν να καταστρέψουν το σπίτι τους, όπως και οι άνθρωποι καταστρέφουμε το σπίτι μας, την φύση, ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα μας «πετάξει έξω». Κι όμως συνεχίζουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτε το ανησυχητικό.

Το ίδιο κάνουμε και με τα ελαττώματά μας. Ενώ μας καταστρέφουν το σώμα μας, εμείς και τα αφήνουμε να παραμένουν σ’ αυτό, και τα ταΐζουμε και φροντίζουμε να μην ενοχλούνται λέγοντας: εγώ έτσι είμαι, δεν αλλάζω.

Ας μην παραπονιόμαστε λοιπόν για τίποτα γιατί όλα είναι δική μας επιλογή. Ο Δημιουργός μας έχει δώσει «οδηγίες» καλής και σωστής διαβίωσης σ’ αυτόν τον κόσμο. Ποιος τον ακούει όμως;

Τρέχουμε όμως στις εκκλησίες και στις προσευχές όταν κάτι πάει «στραβά». Κάνουμε προσευχές και απορούμε γιατί δεν εισακούονται!!!!!!!

Υπάρχει κάποιος λόγος να εισακουστούν. Εμείς ακούσαμε κάποια από τις εντολές αυτού που μας έστειλε εδώ;

Αλληλουχία γεγονότων αλληλένδετων, που δεν τα προσέχουμε, δεν δίνουμε σημασία, γιατί ο εγωισμός, η περηφάνια, κλπ, δεν μας αφήνουν να δούμε πέρα από την μύτη μας. Όταν όμως έρχεται η αρρώστια, η φυσική καταστροφή, τρέχουμε ……. για βοήθεια.

Η θεία δικαιοσύνη όμως λειτουργεί σωστά, χωρίς παραθυράκια, με μόνη διέξοδο την μετάνοια.

Όποιος θέλει προβληματίζεται, όποιος θέλει τα ακούει. Όλοι όμως θα λογοδοτήσουμε για τις πράξεις μας. Όχι για τις πράξεις των άλλων, αλλά τις δικές μας.

Ασθένειες και θεραπεία

Αρρώστια και θεραπεία

Στην σημερινή εποχή, ο κόσμος περισσότερο από κάθε άλλη εποχή αρρωσταίνει. Μπορεί ορισμένοι να πουν ότι αυξήθηκε ο μέσος όρος ζωής γι’ αυτό ή να πουν την όποια άλλη αιτιολόγηση. Δεν θα μείνουμε στην συχνότητα των ασθενειών αλλά στο γιατί αρρωσταίνουμε και πώς μπορεί ο ασθενής να θεραπευτεί.

Η αρρώστια είναι μία ανισορροπία στην λειτουργία του σώματός μας.

Το σώμα μας αποτελείται από δισεκατομμύρια κύτταρα και εμείς ο βασιλιάς τους. Τα κύτταρα αποτελούνται από νετρόνια, πρωτόνια, ηλεκτρόνια που και αυτά έχουν την δική τους ζωή, τον δικό τους κύκλο, τις δικές τους ισορροπίες σε ηλεκτρική τάση, ορμόνες, κλπ.

Τα κύτταρα του σώματός μας αποτελούν τους υπηκόους μας για τους οποίους είμαστε υπεύθυνοι στο να τους παρέχουμε αυτά που χρειάζονται σε σωστή ποσότητα και ποιότητα. Ακόμη πρέπει να τους παρέχουμε ισορροπία ηλεκτρομαγνητική και ψυχική. Μόνο τότε οι υπήκοοί μας –τα κύτταρα μας- θα είναι ευχαριστημένα και θα ζουν αρμονικά στο σώμα μας. Κάθε ανισορροπία στην ζωή τους δημιουργεί πρόβλημα στην περιοχή τους ή γενικότερη «σύρραξη», με αποτέλεσμα την αρρώστια κάποιας περιοχής στο σώμα μας ή κάποιου οργάνου μας.

Από πού και πώς δημιουργούμε εμείς, ως βασιλιάδες, αυτή την ανισορροπία, την κακή κατάσταση;

-Με την κακή οξυγόνωση των κυττάρων μας, των υπηκόων μας.

-Με την κακή διατροφή που άπτεται και του τι τρώμε αλλά και του πώς το τρώμε.

-Με την κακή ψυχολογική μας κατάσταση.

Φταίνε αποκλειστικά και μόνο τα ελαττώματά μας. Λαιμαργία, εγωϊσμός, υπερηφάνεια, μίσος, θυμός, ζήλεια, είναι κάποια από αυτά, που τους δίνουμε «στέγη και τροφή» στο σώμα μας και φτάνουμε στο σημείο να ταΐζουμε αυτά και να παραμελούμε τα κύτταρά μας, τους υπηκόους μας.

Και οι δυσαρεστημένοι υπήκοοί μας, τα κύτταρά μας, δυσλειτουργούν και δημιουργούν ανισορροπίες, αρρώστιες. Αυτή είναι η κύρια αιτία των ασθενειών που μας χτυπάνε.

Μας «χτυπάνε» για να μας ξυπνήσουν από τον λήθαργο της κακής διακυβέρνησης του σώματός μας, αλλά και από την μη εφαρμογή των «κανόνων» του Θεϊκού μας Πατέρα. Όταν κάποιος δεν ακούει τον πατέρα του έχει συνέπειες. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις αξίες της καρδιάς που μας έχει δώσει ο Θεϊκός μας Πατέρας να εφαρμόσουμε, μέσω των κατά καιρούς απεσταλμένων του. Δεν τις εφαρμόζουμε; Η θεϊκή δικαιοσύνη εφαρμόζεται παντού και πάντα, χωρίς παραθυράκια και μας παρουσιάζονται ασθένειες.

Η ίδια η αιτία της ασθένειας μας δίνει και την λύση της, την θεραπείας της. Για να «φύγει» μία ασθένεια και να μην υποτροπιάσει, απαιτείται εξάλειψη της αιτίας που την δημιούργησε. Εξάλειψη της αιτίας και αλλαγή πορείας στην ζωή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την ίδια ζωή με πριν και να περιμένουμε να φύγει μακριά η ασθένεια και να μην ξανάρθει.

Απαιτείται αλλαγή ζωής προς το καλύτερο. Αλλαγή στάσης ως προς τον Θεϊκό μας Πατέρα και τις εντολές του, αλλαγή ως προς τα κύτταρά μας, τους υπηκόους μας και αλλαγή στάσης μας απέναντι στους «πλησίον μας».

Αν δεν αλλάξουμε, θα υποστούμε τις συνέπειες, όπως ο κακός μαθητής δέχεται την «τιμωρία» του δασκάλου, που θέλει να τον οδηγήσει στο να μάθει, αυτό που θα είναι αύριο για καλό του. Αν ο μαθητής δεν θέλει –είναι δικαίωμά του, λόγω της ελεύθερης βούλησης- αλλά η θεία δικαιοσύνη δουλεύει, για να υπάρχει και στην ανθρωπότητα και στην Γη ολόκληρη, ισορροπία πράξεων και αποτελεσμάτων μας.

Πήραμε μια «γεύση» της προέλευσης των ασθενειών και της δυνατότητας αποτελεσματικής θεραπείας. Στο χέρι μας είναι η καλή διακυβέρνηση των υπηκόων μας (κυττάρων μας) μέσω του περιορισμού των ελαττωμάτων μας και εφαρμογής σε κάθε πράξη μας, «των αξιών της καρδιάς».

Όλα ζυγίζονται, όλα έχουν την αιτία τους. Από «εμάς» εξαρτάται αν θα δίνουμε αφορμές για ασθένειες ή αν θα προχωράμε με ισορροπία στον κάθετο δρόμο της ζωής.
4-7-2019

Οι σχέσεις των ανθρώπων και οι ασθένειες

Οι σχέσεις των ανθρώπων και οι ασθένειες

Η ανθρωπότητα έχει το κέντρο βάρους της στο διανοητικό κέντρο. Ο άνθρωπος υπολογίζεται κοινωνικά από την διανοητική του ικανότητα. Αυτό έχει συντελέσει στο να αναπτυχθεί μια πελώρια τεχνολογία για την συσσώρευση γνώσεων.

Αλλά υπάρχουν δύο είδη γνώσεων. Η μία είναι ένα δόγμα, κάτι το οποίο αν και πραγματικό το άτομο δεν το έχει πειραματιστεί, και το άλλο είναι μια διδασκαλία, κάτι το οποίο το άτομο έχει πειραματιστεί, μία γνώση βιωματική, όχι θεωρητική.

Σήμερα δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν δογματικές γνώσεις για να υπερέχουν στην κοινωνία. Έχουν απορρίψει την βιωματική γνώση, δεν έχουν όρεξη για έρευνα και ακόμη και τα πιο απλά τα γνωρίζουν θεωρητικά.

Έτσι τα μηχανήματα (οι υπολογιστές) έχουν ΟΛΕΣ τις λύσεις. Φτάσαμε να παράγεται μια πληθώρα θεωριών που πλημμυρίζουν την ικανότητα κατανόησης του ανθρώπινου βιολογικού νευρικού συστήματος.

Με το να ΠΡΕΠΕΙ να γνωρίζει ο άνθρωπος, βρίσκεται σε μια προσπάθεια να συγκρατεί τις δογματικές γνώσεις, κι αυτό συντελεί σε σύγκρουση μέσα στα νεύρα και ιδιαίτερα στους νευρώνες, προκαλώντας στον εγκέφαλο εξασθένιση, όπως όταν ένα μηχάνημα υπερθερμαίνεται.

Επομένως ο Υδροχόος, με την τεράστια ροή των πληροφοριών, κάνει το στοιχείο του αέρα να χτυπά τον ανθρώπινο νου και κάνει τους ανθρώπους να γεννούν νέες ασθένειες.

Οι περισσότερες είναι ψυχικές, αφού το κορεσμένο νευρικό σύστημα παρεμποδίζει την έκφραση του Πνεύματος, του Θεϊκού σπινθήρα μας. Και τότε έρχονται καταστάσεις καταθλιπτικές, μελαγχολικές, αντικοινωνικές.

Παρατηρείστε γύρω σας το πόσο ευέξαπτοι είναι οι άνθρωποι, πόσο εγωιστές, πόσο συμφεροντολόγοι και θα διαπιστώσετε το γιατί αρρωσταίνουμε. 

Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας (internet) ο άνθρωπος θέλει να είναι «συνδεδεμένος» με τον κόσμο μέσω τεχνολογίας, αλλά υποφέρει από φοβερή ανθρώπινη και βιολογική μοναξιά. Αισθάνεται ενσωματωμένος σε ένα δίκτυο ενώ στην πραγματικότητα είναι μόνος του.

Αυτή η μοναξιά προκαλεί ασθένειες του νευρικού, του ενδοκρινικού και του αναπαραγωγικού συστήματος. Λέει ο Δ. Galeno ότι θα παρουσιαστεί έλλειψη ορμονών (σχετικές με οσμές, κινήσεις, αντανακλαστικά, ανθρώπινη χημεία), που παρακινούν τις ανθρώπινες σχέσεις.

Αν προσθέσουμε και το πυρ του κέντρου της Γης που ανεβαίνει προς την επιφάνεια και καίει, θα κάνει τα άτομα ασεξουαλικά.

Τελικά η μοναξιά βρίσκεται στην έλλειψη συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων. Ενώ είναι ον κοινωνικό, αν δημιουργηθεί στέρηση, επέρχονται ασθένειες ως επί το πλείστον νευρολογικές.

Η αγκαλιά, η στοργή, το χάδι, το χτύπημα στην πλάτη, οι φυσικές δονήσεις της φωνής, η ανθρώπινη «ζεστασιά» είναι αναγκαία, απαραίτητα για την ζωή.

Η αυτογνωσία είναι το μοναδικό εργαλείο για προστασία από τις διαστροφές που καταστρέφουν την ύπαρξή μας.

Η αγάπη, η κατανόηση, η προσευχή στο Άγιο Πνεύμα είναι ενδεχομένως οι μοναδικοί βοηθοί σε διανοητικές κυρίως ανισορροπίες.

Η ελευθερία είναι η ιατρική της ψυχής.

Η Αφύπνιση

Η Αφύπνιση

Πολλοί νομίζουν και πιστεύουν ότι τα μεγάλα προβλήματα που περνάει ο πλανήτης μας στο φυσικό κομμάτι, όπως το κλίμα, η υπερθέρμανση, το λιώσιμο των πάγων στους πόλους, η μόλυνση του περιβάλλοντος, ο υπερπληθυσμός, οι οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις, οι σεισμοί, οι εκρήξεις ηφαιστείων και όλες οι ανισορροπίες, νομίζουν ότι οφείλονται στο ότι ο άνθρωπος δεν σεβάστηκε τον πλανήτη και τον μόλυνε. Μόλυνε τον αέρα, ρύπανε τις θάλασσες, τα ποτάμια, κλπ. 

Όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι η βασική αιτία της ανισορροπίας στον πλανήτη. 

Η βασική αιτία των φαινομένων αυτών είναι η απόσυρση, το χάσιμο της πνευματικής πλευράς αυτής της ανθρωπότητας. Καθώς αποσύρεται το Πνεύμα, αρχίζει μια φυσική ανισορροπία και το αποτέλεσμα είναι πλέων φανερό σ' όλο τον κόσμο. 

Επειδή δεν επιτρέπεται στον άνθρωπο να καταστρέψει τον πλανήτη Γη, διότι έχει και συνέχεια έργου να επιτελέσει ο πλανήτης, θα "εκδιωχθεί" ο νοικάρης για να ξαναφτιάξει το αφεντικό το σπίτι. Πρέπει να το καθαρίσει, να το επισκευάσει, να πετάξει όλα τα σκουπίδια και τα δηλητήρια, για να κατοικήσει μετά ένας άλλος νοικάρης πιο σώφρων, πιο πνευματικός, περισσότερο σε επαφή με τον δημιουργό του. 

Αν αμφιβάλει κανείς για την "κατάντια" του ανθρώπου, ας παρατηρήσει γύρω του. Στην πλειονότητα των ανθρώπων κυριαρχεί ο εγωισμός, το συμφέρον, η αυτοαγάπη, όλοι είναι οξύθυμοι κι έτοιμοι για καυγά ψάχνοντας μηδαμινή αφορμή. 

Πολλοί μάλιστα επικροτούν και την σκέψη: ο χαρακτήρας είμαι εγώ ενώ η συμπεριφορά μου εξαρτάται από σένα. Μα αν ο χαρακτήρας είμαι "εγώ", ποιός εγώ;;;, το εγώ, το ελάττωμα και είναι αυτό που διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας. Ναι, είναι αλήθεια, αφού δεν είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας, διότι πράγματι αφηνόμαστε να επαληθευθεί και η επόμενη φράση δυστυχώς, με το να λέμε ότι η συμπεριφορά μας εξαρτάται από σένα, από τους άλλους. 

Αν οι άλλοι ρυθμίζουν την συμπεριφορά μας, τότε πού είναι ο έλεγχος του εαυτού μας;; Πού είναι η κυριαρχία μας πάνω στον εαυτό μας, αφού ο κάθε ένας μας εξοργίζει, μας νευριάζει, μας κάνει ψεύτες, μας κάνει ότι θέλει;;;; 

Κατά τα άλλα θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Πώς;;;  Όταν ΑΛΛΟΙ μας κουμαντάρουν πώς θα είμαστε ελεύθεροι;;;;;

Τον χαρακτήρα μας τον ρυθμίζουν τα ελαττώματα, τη συμπεριφορά μας οι άλλοι, τότε ...... εμείς πού είμαστε;; τί κάνουμε;; ποιός κουμαντάρει τελικά το "καράβι μας";;;;;;; 

Σκεφθείτε, μην αφήνετε τον νου να βιάζετε να απαντήσει γιατί κι αυτός ενώ είναι ένα πολύτιμο εργαλείο, επιτρέψαμε, αιώνες τώρα, να γίνει η καταστροφή μας, επειδή αφεθήκαμε να τον χειρίζονται τα ελαττώματά μας!!!! 

Και για τους δύσπιστους, ας υποσχεθούν ένα πρωινό στον εαυτό τους ότι "σήμερα, όλη την ημέρα δεν θα θυμώσω" ή "σήμερα θα χαμογελώ όλη την ημέρα" και στο τέλος της ημέρας ας κάνουν τον απολογισμό τους. 

Ξέρω, θα πουν εγώ ήθελα αλλά οι άλλοι δεν με άφησαν. Τότε για ποιόν έλεγχο του εαυτού μας  μιλάμε;;; 

Το καράβι Γη ήδη έπιασε βράχια και χτυπιέται. Θα σπάσει, θα διαλυθεί και θα πάρει μαζί του ΟΛΟΥΣ τους επιβάτες, εκτός από κάποιους "σώφρονες" που θα "αρπαχτούν", όπως λέει η Αποκάλυψη του Ιωάννη. 

Όπως στρώνουμε έτσι κοιμόμαστε. Η Θεία Δικαιοσύνη δουλεύει χωρίς παραθυράκια. 

Ας επανεκτιμήσουμε την πραγματικότητα μας, μήπως και νοιώσουμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε αξίες της καρδιάς δουλεύοντας στον Πνευματικό δρόμο. 

Το "καράβι" χτύπησε στα βράχια και ο καιρός γαρ εγγύς. 

Η ΑΓΑΠΗ

Η ΑΓΑΠΗ

Ο Θεός σαν Πατέρας είναι Σοφία, ο Θεός σαν Μητέρα είναι Αγάπη.

Ο Θεός σαν Πατέρας βρίσκεται στο μάτι της Σοφίας. Το μάτι της Σοφίας βρίσκεται τοποθετημένο στο μεσόφρυδο.

Ο Θεός σαν Αγάπη βρίσκεται στον ναό-καρδιά.

Σοφία και Αγάπη είναι οι δυο μπροστινές κολώνες της μεγάλης Λευκής Αδελφότητας.

Να αγαπάς, πόσο όμορφο είναι να αγαπάς. Μόνο οι μεγάλες ψυχές μπορούν και ξέρουν να αγαπούν. Η αγάπη είναι άπειρη τρυφερότητα... Η αγάπη είναι η ζωή που πάλεται σε κάθε άτομο όπως πάλλεται σε κάθε ήλιο.

Την αγάπη δεν μπορούμε να την ορίσουμε, γιατί είναι η ίδια η Θεϊκή Μητέρα του κόσμου. Είναι αυτή που έρχεται σε μας όταν πραγματικά είμαστε ερωτευμένοι.

Η αγάπη γίνεται αισθητή βαθιά στην καρδιά. Είναι μια ηδονική βίωση, είναι μια φωτιά που αναλώνει, είναι θεϊκό κρασί, παραλήρημα για κείνον που το πίνει. Ένα απλό αρωματισμένο μαντηλάκι, ένα γράμμα, ένα λουλούδι, προκαλούν στο βάθος της ψυχής μεγάλες εσωτερικές ανησυχίες, ασυνήθιστες εκστάσεις, άρρητη ηδονή.

Κανένας δεν έχει κατορθώσει ποτέ να ορίσει την αγάπη. Πρέπει να την ζούμε, πρέπει να την νιώθουμε. Μόνο οι μεγάλοι ερωτευμένοι ξέρουν τι είναι αυτό που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ.

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΓΑΜΟΣ είναι η ένωση δύο όντων που πρανματικά ξέρουν να αναπούν.

Για να υπάρχει πραγματική αγάπη, χρειάζεται να λατρεύονται ο άνδρας και η γυναίκα σε όλα τα επτά μεγάλα κοσμικά επίπεδα.

Για να υπάρχει πραγματική αγάπη χρειάζεται να λατρεύονται ο άνδρας και η γυναίκα σε όλα τα 7 μεγάλα κοσμικά επίπεδα.

Για να υπάρχει αγάπη χρειάζεται να υπάρχει μια πραγματική αρμονία των ψυχών στις τρεις σφαίρες της σκέψης, της συγκίνησης και της θέλησης

Όταν τα δύο όντα δονούνται αρμονικά στις σκέψεις τους, συγκινήσεις και θελήσεις τους, τότε ο Τέλειος Γάμος πραγματοποιείται στα επτά επίπεδα της Κοσμικής Συνείδησης.

Υπάρχουν άτομα που βρίσκονται παντρεμένα στα φυσικά και αιθερικά επίπεδα, όμως στο αστρικό δεν είναι. Άλλα είναι παντρεμένα στο φυσικό, αιθερικό και αστρικό επίπεδο, όμως δεν είναι στο διανοητικό επίπεδο, ο καθένας σκέπτεται με τον δικό του τρόπο, η γυναίκα έχει μια θρησκεία και ο άντρας άλλη, δεν είναι σύμφωνοι στη σκέψη κλπ, κλπ, κλπ

Υπάρχουν γάμοι που δονούνται περίπου στους κόσμους της σκέψης και της συγκίνησης, όμως είναι τελείως αντίθετοι στον κόσμο της θέλησης. Αυτοί οι γάμοι

συγκρούονται συνεχώς, δεν είναι ευτυχισμένοι.

Ο Τέλειος Γάμος πρέπει να πραγματοποιείται στα επτά επίπεδα της κοσμικής συνείδησης. Υπάρχουν γάμοι που ούτε καν φτάνουν στο αστρικό επίπεδο, τότε δεν υπάρχει ούτε η σεξουαλική έλξη. Αυτοί είναι πραγματικές αποτυχίες. Αυτού του είδους οι γάμοι βασίζονται αποκλειστικά στην γαμήλια διατύπωση.

Μερικοί άνθρωποι ζουν μια έγγαμη ζωή στο φυσικό επίπεδο με έναν ορισμένο σύζυγο και στο διανοητικό επίπεδο ζουν μια έγγαμη ζωή με διαφορετικό σύζυγο. Πολύ σπάνια συναντάμε στην ζωή έναν Τέλειο Γάμο. Για να υπάρχει αγάπη χρειάζεται να υπάρχει αρμονία στη σφαίρα της σκέψης, όπως και στη συγκίνηση και τη θέληση.

Εκεί που υπάρχει ο αριθμητικός υπολογισμός, δεν υπάρχει αγάπη. Δυστυχώς, στην σημερινή ζωή η αγάπη μυρίζει σαν τραπεζικός λογαριασμός, σαν εμπορεύματα και σαν σαπίλα. Σε εκείνα τα σπίτια που υπάρχουν μόνο αριθμητικές προσθέσεις και αφαιρέσεις, δεν υπάρχει αγάπη. Όταν η αγάπη φεύγει από την καρδιά πολύ δύσκολα γυρίζει. Η αγάπη είναι ένα παιδί πολύ σεμνό, από λεπτότητα.

Ο Γάμος που γίνεται χωρίς αγάπη, βασισμένος αποκλειστικά στο κοινωνικό ή οικονομικό συμφέρον, είναι πραγματικά μια αμαρτία εναντίον του Αγίου Πνεύματος. Αυτού του είδους οι γάμοι αναπόφευκτα αποτυγχάνουν.

Οι ερωτευμένοι πολύ συχνά συγχέουν την επιθυμία με την αγάπη και το χειρότερο του πράγματος είναι ότι παντρεύονται πιστεύοντας ότι αγαπιούνται. Όταν έχει πραγματοποιηθεί η σεξουαλική πράξη, όταν έχουν ικανοποιήσει το σαρκικό πάθος, έρχεται τότε η απογοήτευση, μένει τότε μόνο η τρομερή πραγματικότητα.

Οι ερωτευμένοι πρέπει να αυτοεξεταστούν πριν παντρευτούν, για να ξέρουν αν πραγματικά είναι ερωτευμένοι. Το πάθος μπερδεύεται εύκολα με την αγάπη. Η αγάπη και η επιθυμία είναι απόλυτα αντίθετες,

Εκείνος που πραγματικά είναι ερωτευμένος, είναι ικανός να δίνει μέχρι και την τελευταίο σταγόνα αίματος προς το λατρεμένο ον.

Αυτοεξέτασε βαθειά τον εαυτό σου πριν παντρευτείς. Νιώθεις ικανός να δίνεις την τελευταία σταγόνα αίματος προς εκείνο το ον που λατρεύεις; Θα ήσουν ικανός να δίνεις την ζωή σου για να ζήσει το αγαπημένο ον; Συλλογίσου και διαλογίσου.

Υπάρχει πραγματική συγγένεια σκέψεων, συγκινήσεων και θελήσεων με τον άνθρωπο που λατρεύεις; θυμήσου ότι αν δεν υπάρχει αυτή η απόλυτη συγγένεια, τότε ο γάμος σου αντί να είναι ουρανός θα είναι μια κόλαση. Μην αφήσεις να σε παρασύρει η επιθυμία. ΣΚΟΤΩΣΕ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟY TOY ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ.

Η αγάπη ξεκινάει από μία αστραπή ηδονικής συμπάθειας, ουσιαστικοποιείται με την άπειρη τρυφερότητα και συντίθεται σε υπέρτατη λατρεία.

Ένας ΤΕΛΕΙΟΣ ΓΑΜΟΣ είναι η ένωση δύο όντων που λατρεύονται απόλυτα. Στην αγάπη δεν υπάρχουν σχέδια ούτε τραπεζικοί λογαριασμοί. Αν εσύ κάνεις σχέδια και υπολογισμούς, είναι γιατί δεν είσαι ερωτευμένος. Στοχάσου πριν κάνεις το μεγάλο βήμα. Πραγματικά είσαι ερωτευμένος; Πρόσεξε την αυταπάτη της επιθυμίας. Θυμήσου ότι η φλόγα της επιθυμίας ξοδεύει την ζωή, και μένει τότε η φοβερή πραγματικότητα του θανάτου.

Κοίτα τα μάτια του όντος που λατρεύεις, εξαφανίσου στην μακαριότητα των ματιών του, όμως αν θέλεις να είσαι ευτυχής, δεν πρέπει να αφήσεις να σε παρασύρει η επιθυμία.

Μη συγχέεις ερωτευμένε άνθρωπε την αγάπη με το πάθος. Αυτοεξετάσου βαθιά. Επείγει να ξέρεις αν αυτή σου ανήκει πνευματικά. Είναι αναγκαίο να ξέρεις αν έχεις συγγένεια τελείως με αυτήν στους τρεις κόσμους: της σκέψης, συγκίνησης και θέλησης.

Η μοιχεία είναι το απάνθρωπο αποτέλεσμα της έλλειψης αγάπης. Η γυναίκα η πραγματικά ερωτευμένη θα προτιμούσε τον θάνατο παρά την μοιχεία. Η αγάπη είναι τρομερά θεϊκή, η ευλογημένη Θεά-Μητέρα του κόσμου είναι αυτό που ονομάζεται αγάπη. Ο άντρας που μοιχεύει δεν είναι ερωτευμένος. Η αγάπη είναι τρομερά θεϊκή, η ευλογημένη Θεά-Μητέρα του κόσμου είναι αυτό που ονομάζεται αγάπη.

Με την τρομερή φωτιά της αγάπης μπορούμε να μετασχηματιζόμαστε σε θεούς για να εισχωρούμε γεμάτοι μεγαλοπρέπεια στο αμφιθέατρο της κοσμικής επιστήμης.

Τέλειος Γάμος  Σαμαέλ Αούν Βεόρ    Κεφ 2