Ο κόσμος καταρρέει

Ο κόσμος καταρρέει

Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Πάνω στον πλανήτη Γη ζούμε πάνω από 7 δις άνθρωποι, και έχουμε ο καθένας τον τρόπο σκέψης του καθώς και την αλήθεια του. Αν σκεφθούμε ότι την κάθε στιγμή έχουμε και άλλη σκέψη και άλλη αλήθεια γιατί τα ελαττώματά μας μάς δίνουν και διαφορετική άποψη της αλήθειας από στιγμή σε στιγμή, τότε η ενέργεια των σκέψεων μας δημιουργεί ένα χάος.

Αν προσπαθήσουμε να δούμε αυτή την δράση με την φαντασία μας, ευρισκόμενοι έξω από την Γη, θα καταλάβουμε γιατί πράττουμε άλογα, οι πολλοί, και θα αντιληφθούμε και την συμπεριφορά των κυβερνώντων.

Διαπιστώνουμε σχεδόν όλοι, ότι η ανθρωπότητα δεν πηγαίνει καλά, σωστά. Και ταυτόχρονα υπάρχουν πολλοί που ελπίζουν ότι «κάτι θα μας αλλάξει», κάποιος θα μας σώσει. Γιατί; Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε την αλήθεια; Δεν επιθυμούμε να δεχθούμε ότι όλα πλέον είναι μονόδρομος; Ότι όλα οδηγούν στην καταστροφή;

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αφού ξεπεράσαμε τόσους πολέμους, θα ξεπεράσουμε και αυτόν που έρχεται. Όμως, τώρα οι συνθήκες είναι ίδιες; Μήπως η κακία, το μίσος, η οργή, η απαξίωση της ζωής, ο εγωισμός, είχαν φτάσει ποτέ σε τέτοιο βαθμό αρνητικότητας;

Γιατί τα περνάμε όλα αυτά; Γιατί η ανθρωπότητα έφτασε σ’ αυτή την απανθρωπιά;

Αντί να αναρωτιόμαστε για τα παραπάνω, μήπως θα έπρεπε να δούμε την δική μας συμπεριφορά; Όχι να κρίνουμε την συμπεριφορά των άλλων αλλά να δούμε την δική μας καθημερινή συμπεριφορά αν είναι σωστή, αν είναι ορθή. Ορθή ως προς τι; Ως προς τις επιταγές του Δημιουργού.

Όπως κι αν δεχόμαστε τον Δημιουργό, μας έχει δώσει τις «εντολές του», μέσω του Ιησού, μέσω του Βούδα, μέσω του Κρίσνα, του Μωάμεθ, του Κετσαλκοάτλ, ανάλογα δηλαδή με την εποχή και την περιοχή που ο καθένας έζησε. Τηρούμε αυτές τις εντολές;

Άλλωστε αν παρατηρήσουμε για λίγο τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ότι τον πόλεμο, το μίσος, την οργή, τα έχουμε στην καρδιά μας. Ό,τι υπάρχει μέσα μας, εκδηλώνεται μόλις βρει τις κατάλληλες συνθήκες. Το ίδιο γίνεται και με τα κράτη και με όλες τις ομάδες ανθρώπων.

Αν δεν τα διαλύσουμε από μέσα μας, θα γινόμαστε και επιθετικοί, και οργίλοι και πολεμοχαρείς και άγριοι. Αν δεν σταματήσουμε τα στραβά που κάνουμε, να διορθώσουμε τα λάθη μας, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε την ανθρωπότητα να αλλάξει, να διορθωθεί, έστω να βελτιωθεί.

Χρειαζόμαστε ριζική αλλαγή, που μπορεί να ξεκινήσει μόνο από τον καθένα μας. Για να γίνει, απαιτείται ειλικρινής μετάνοια. Μετάνοια που να αγγίζει την καρδιά μας, κι όχι τον νου. Απαιτείται να οργανώσουμε την ζωή μας, την καθημερινότητά μας, πάνω στις πραγματικές μας ανάγκες και σε ένωση πάντα με τις εντολές των καθοδηγητών των θρησκειών. Τα ιερά βιβλία άλλωστε μας δείχνουν τα σημερινά γεγονότα και το τι έρχεται.

Μόνο με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουμε να αφήσουμε τον κόσμο να καταρρέει, να οδηγείται όπου οδηγείται, αλλά εμείς να μην τον ακολουθούμε, τουλάχιστον σε όσα μπορούμε. Κι αυτά είναι αρκετά.

Αν είμαστε απόλυτα δεμένοι με τα «συστήματα», θα παρασυρθούμε και θα οδηγηθούμε σίγουρα στην άβυσσο, ενώ αν καταφέρουμε να βγάλουμε έστω και το κεφάλι μας έξω από τα συστήματα και μπορέσουμε να τα δούμε από έξω, τότε διαπιστώνουμε την αλήθεια και καθορίζουμε την πορεία της ζωής μας περισσότερο αποτελεσματικά, πιο σωστά, πιο ορθά.

Το πώς θέλουμε να ζήσουμε είναι δική μας επιλογή.