Πού πάμε;; Μακεδονικό

Πού πάμε;

Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Μια και ο κόμπος έσπασε το χτένι, σε ότι αφορά την Μακεδονία, την Θράκη, το Αιγαίο, ας θυμηθούμε τι έγραφα σε τοπική εφημερίδα το 2004 και το 2005.

Θυμήθηκα τον συμπαθέστατο και ταλαντούχο Αυλωνίτη και την χαρακτηριστική φράση του «που πάμε ρε;». Αναρωτήθηκα λοιπόν κι εγώ έτσι όπως και ο Αυλωνίτης. Πού πάμε με τέτοιες εξελίξεις;

Έγραφα τότε (2004 -2005) - ότι ίσως έλθει στιγμή, με αφορμή όσα γινόταν, μήπως έλθει στιγμή που θα απαιτείται διαβατήριο για να πάω στην πατρίδα μου την Κομοτηνή. Να που σήμερα ο φόβος μου έρχεται όλο και πιο κοντά.

Δεν μιλώ και δεν μιλούσα ως υπερπατριώτης ή εθνικιστής, ή με ότι άλλο προσωνύμιο τους χαρακτηρίζουν σήμερα. Μιλούσα και μιλώ ως ο οικογενειάρχης που έχει υποχρέωση να προστατέψει την οικογένειά του. Και αφού συνεχίζω να μένω σ’ αυτή την χώρα, έχω υποχρέωση να υπερασπίζομαι την οικογένειά μου, τον διπλανό μου και την «αυλή μου».

Έγραφα λοιπόν:

6/11/2004 «Πού πάμε ρε». Οι ΗΠΑ δεν πρόλαβαν να μετρήσουν τις ψήφους των εκλογών τους και ο Μπους, νοιώθοντας πιο δυνατός έκανε την πρώτη κίνηση. Χώθηκε στα Βαλκάνια και αναγνώρισε τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία.

Την προηγούμενη ακριβώς ημέρα η Γερμανία δήλωνε ότι δεν θα αναγνωριστούν μ’ αυτό το όνομα! Πόλεμος συμφερόντων ή σημεία αναμενόμενων εξελίξεων;

Και οι παραβιάσεις της Τουρκίας, η επίδειξη ισχύος έχει να κάνει μ’ αυτές τις πιθανές εξελίξεις; Λέτε να έχουμε κι άλλες και τα Σκόπια να ήταν μόνο τα προεόρτια;

Κι εμείς τι κάνουμε; Τον ύπνο του δικαίου; Ή μήπως αδιαφορούμε πιστεύοντας ότι η καλή μας τύχη θα μας βοηθήσει;

16/11/2004 «Τι θα φέρει το αύριο» Που είναι όμως η δική μας δράση; Που είναι η δική μας διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων μας; Που ήμασταν άραγε όταν ο Τίτο ονόμαζε την περιοχή Σκοπίων Μακεδονία; Τότε θέλαμε φιλικές σχέσεις μαζί του; Ας προσέχαμε.

Πού ήμασταν και τι κάναμε όταν οι Σκοπιανοί «περνούσαν» σε ΗΠΑ και Αυστραλία, δεκαετίες τώρα το όνομα Μακεδονία, με κάθε τρόπο κι εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα λες και είχαμε «καλά δεμένο τον γάϊδαρό μας»;

2/12/2004 «Παιχνίδια των καιρών» Μετά από λίγες ημέρες παίρνει δημοσιότητα ένα θέμα που υπήρχε από το 1999!! Σε ενημερωτικά φυλλάδια δυνάμεων καταδρομέων, αν διάβασα καλά, των ΗΠΑ, φαινόταν και γραφόταν ότι η δική μας Μακεδονία ανήκε στους Σκοπιανούς Μακεδόνες και βρίσκεται υπό κατοχή.

Κανείς όμως δεν νοιάστηκε, σ’ αυτή τη χώρα.

Κανείς δεν έθεσε το ερώτημα: αφού οι Σκοπιανοί είναι νόμιμοι απόγονοι των Μακεδόνων γιατί οι πρόγονοί τους γράφανε στα ελληνικά και δεν υπάρχει ούτε μία επιγραφή στην δική τους γλώσσα; Μήπως οι «μεγάλοι» νοιάζονται για την δημιουργία «ημέτερων» κρατών και δεν τους απασχολεί τίποτε άλλο; Τώρα μάλιστα που πήραν φόρα ποιος τους εμποδίζει να αλλάζουν ακόμη και σύνορα;

18/2/2005 «Αλλαγή συνόρων» Μεταξύ των άλλων λοιπών, ανέφερε η κα Ψαρούδα-Μπενάκη ότι κατά την διάρκεια της θητείας του νέου προέδρου «…θα σημειωθούν σημαντικές εξελίξεις. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί ενδεχομένως από νέες μορφές διακυβέρνησης».

Στις 10/6/2005 Τουρκία και μελλοντικές εξελίξεις

Ο γνωστός ως «εγκέφαλος της Νέας Τάξης», και συγγραφέας του βιβλίου «η σύγκρουση των πολιτισμών», καθηγητής του Χάρβαρντ, Σάμιουελ Χάντινγκτον, μιλώντας στην Κωνσταντινούπολη την Τρίτη 24 Μαΐου, μπροστά σε εκπροσώπους της οικονομικής και πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας της Τουρκίας, είπε ξεκάθαρα στο έκπληκτο ακροατήριο ότι «η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μέλος της Ε.Ε.»!! Ο Χάντινγκτον προέβλεψε ότι βλέπει μια τρίτη προοπτική για την Τουρκία, διαφορετική από του να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή να ηγηθεί του Ισλαμικού κόσμου, και ότι αυτή η τρίτη προοπτική είναι ο «εθνικισμός».

Στις 12/10/2005 ¨Ητανε μια φορά κι έναν καιρό…

Υπήρχε μια φορά κι έναν καιρό μια χώρα που την έλεγαν Μακεδονία. Ήταν ξακουστή στα πέρατα, και γι’ αυτό ζήλεψαν τη φήμη της και …της άλλαξαν τα φώτα.

«Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα…», λέει ένα εμβατήριο. Λέτε η επόμενη γενιά να το ξεχάσει. Λέτε η Μακεδονία να μετατραπεί σε 1-2 γενιές σ΄ ένα μύθος.

Ακούς εκεί τα Σκόπια να ονομάζονται Μακεδονία κι εμείς παρακλάδι της Μακεδονίας!!! Αυτό κι αν είναι επέμβαση αλλαγής πολιτισμού, ιστορίας, κουλτούρας, πατρίδας.

Το αποφάσισαν οι παντοκράτορες. Γνωρίζουν λέει από «συμφέροντα». Κι εμείς τι κάνουμε; Καθόμαστε σαν τα πουλερικά που έχουν ασιατική γρίπη; Διότι η κυβέρνησή μας αυτό φαίνεται να κάνει. Ότι δηλαδή και με το FIR Αθηνών.

Γιατί άραγε τα συμφέροντα θέλουν αλλοίωση της πολιτιστικής και πολιτισμικής κληρονομιάς μας; Μα για ένα και μόνο λόγο. Και είναι ο ίδιος με αυτόν που φέρει και άγει μετανάστες από όλες τις γύρω περιοχές στην χώρα μας. Πρέπει να αλλοιωθεί ο Έλληνας. Πρέπει σε 1-2 γενιές να μην έχει ούτε ιστορία, ούτε δική του πατρίδα, ούτε στον «ήλιο μοίρα».

Αν μας έρθουν και Τούρκοι οικονομικοί μετανάστες σε μερικά χρόνια, λέτε να γίνουμε μειονότητα στον τόπο μας; Λέτε να τους ζητάμε άδεια για να γιορτάσουμε την 25^η Μαρτίου; Δεν θα μου φανεί παράξενο και μάλλον αρχίζω να προετοιμάζομαι και για την υλοποίηση από μέρους των μεγάλων –αν είναι μεγάλοι για 2-3 χρόνια ακόμα- και γι’ αυτήν την πραγματοποίηση.

Όλα στο βωμό των συμφερόντων. Ιδανικά, αξίες, δόξα, αίμα που χύθηκε για τα ιδανικά αυτά, πηγαίνει στα σκουπίδια.

Παιχνίδια στην πλάτη μας χωρίς εμάς, παίζουν. Αλλά ας πιστεύουμε στο «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» διότι κάποια παιδιά της την αφήνουν στο έλεός της και μπορεί να ξυπνήσουμε και η καλή μας τύχη να μας έχει εγκαταλείψει κάποιο πρωί.

Μακεδονία λοιπόν, πάνω κάτω, νέα παλιά, σε πια απ’ όλες θα κατοικούμε αύριο; Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε, χίλια ή δύο χιλιάδες χρόνια, κάποιον Σλίμαν να κάνει ανασκαφές και να αποδείξει την ιστορική αλήθεια της Μακεδονίας; Μήπως αυτό πρέπει να περιμένουμε για να νοιώσουμε δικαιωμένοι; Και οι δικές μας προσπάθειες πού είναι; Στην διαμαρτυρία του καφενείου;

Λέτε να θέλω διαβατήριο από το νέο έτος για να πάω στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσα και για τον οποίο καμαρώνω;

Καλού κακού ας το έχω έτοιμο.»

Το μεγάλο ερώτημα είναι: «γιατί δεν έγινε και δεν γίνεται καμμία αναφορά, κανένας σχολιασμός από κανένα ΜΜΕ για τις δηλώσεις Ψαρούδα- Μπενάκη;. Μήπως τελικά από τότε, όλα είναι προεόρτια πλασαρίσματος κάτι νέου; Κι αν ναι, τότε, μήπως τα καινούρια είναι αυτά όλα που ανέφερε η κα Ψαρούδα-Μπενάκη στον τότε νέο Πρόεδρο τον κ. Παπούλια κι όλα τα ΜΜΕ τήρησαν «σιγήν ιχθύος»;

Μήπως όλα αυτά που συμβαίνουν, που ακούγονται ή δεν ακούγονται είναι μάρκετινγκ, για το πλασάρισμα μιας νέας κατάστασης για την οποία δεν «πρέπει να έχουμε άποψη», αλλά απλά πρέπει να την δεχθούμε με τις κατά το δυνατόν ελάχιστες αντιδράσεις;

Όλα προς προβληματισμό μας.