Οι της οδού

Οι της οδού

Για να ξέρουμε πού πάμε, πρέπει να ξέρουμε από πού ερχόμαστε.

Άραγε ξέρουμε από πού ερχόμαστε ή θεωρούμε ότι η ζωή μας αρχίζει με την σύλληψη μας; Ξέρουμε που πάμε μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος; Μήπως κάνουμε μόνο υποθέσεις και ευχές;

Όσο δεν έχουμε απαντήσεις σ’ αυτά μας τα ερωτήματα, τόσο θα περνά η ζωή μας κι εμείς θα κυνηγάμε χίμαιρες. Θα βασανιζόμαστε άδικα με στόχους και επιδιώξεις που η αξίας τους είναι προσωρινή και εντελώς άσκοπη.

Ισχυρίζονται πολλοί ότι ερχόμαστε από το πουθενά, από το τίποτα και γυρίζουμε πάλι στο τίποτα, μετά το θάνατο. Έχουν αναρωτηθεί όμως όλοι αυτοί αν το «τίποτα» μπορεί να δημιουργήσει; Και μάλιστα να δημιουργήσει μια τόσο τέλεια μηχανή, όσο το ανθρώπινο σώμα; Δεν χρειάζεται να θέσω το ερώτημα της ψυχής ή της ύπαρξης του Πνεύματος, διότι μην έχοντας απάντηση, απορρίπτουν την ύπαρξή τους εξ αρχής.

Κι όμως τόσοι Δάσκαλοι έχουν υπάρξει παγκοσμίως, Δάσκαλοι που ήρθαν να μας θυμίσουν την ύπαρξη του Πνευματικού, του κάθετου δρόμου, του δρόμου που οδηγεί πίσω στην πηγή από την οποία ξεκινήσαμε. Διότι υπάρχει πατρίδα, πηγή, από την οποία ξεκινήσαμε όλοι, όλες οι ψυχές, όλοι οι «θεϊκοί σπινθήρες».

Διότι ναι μεν το φυσικό σώμα μας το δίνει ο φυσικός πατέρας και η φυσική μητέρα μας, αλλά το Πνεύμα, το Είναι μας ποιος μας το δίνει;

Δεν πρέπει να προσπερνάμε την άγνοιά μας με απαντήσεις περί τυχαίου, ή περί εξέλιξης του μονοκύτταρου οργανισμού ή τα σχετικά, που δεν τα πιστεύουν κατά βάθος ούτε οι ίδιοι που τα λένε.

Πίσω από το κάθε τι που υπάρχει, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, υπάρχει ένας Δημιουργός και κάποιοι Νόμοι που λειτουργούν με αρμονία και ισορροπία.

Παραπονιόμαστε για το κακό, την αρνητικότητα, την ανισορροπία που υπάρχει στις μέρες μας. Ποιος όμως δημιούργησε αυτήν την ανισορροπία; Μήπως εμείς, οι άνθρωποι; Ποιος δεν συμβαδίζει πλέον με τους συμπαντικούς νόμους, την Φύση, τις διδαχές όλων των μεγάλων Δασκάλων, που ήρθαν να μας τα θυμίσουν;

Η τακτική μας, του «φταίνε πάντα οι άλλοι», δεν ικανοποιεί παρά μόνο τους ανεγκέφαλους. Η ευθύνη του καθενός μας που είναι; Γιατί αποφεύγουμε να κριτικάρουμε τις πράξεις μας;

Θα μου πείτε, εδώ δεν βλέπουμε ότι οδηγούμαστε στην καταστροφή με τόσο γοργούς ρυθμούς και θα δούμε μέσα μας; Άλλωστε γιατί να δω μέσα μου, για να διαπιστώσω τα λάθη μου, τα ελαττώματά μου, για τον πόνο που προσφέρω γύρω μου, και γιατί να επιβεβαιώσω ότι βοηθώ κι εγώ να πάμε όλοι μαζί στον γκρεμό;

Όμως, όπως προανέφερα, κατά καιρούς έχουν έλθει αποδεδειγμένα μεγάλοι δάσκαλοι και μας δίδαξαν την «οδό της σωτηρίας». Όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος (πράξεις 14:4) οι πρώτοι Χριστιανοί ονομαζόταν «οι της οδού», δηλαδή αυτοί που ακολουθούσαν τις διδαχές του Ιησού Χριστού, ο οποίος είπε: «Εγώ είμαι η οδός και ο ακολουθών …..».

Υπάρχει λοιπόν κάποια συνέχεια μετά τον φυσικό θάνατο, επειδή υπάρχει και «κάτι» προηγούμενο της σύλληψής μας. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, ακόμη και ο άθεος, αν υπάρχει τέτοιος, δέχεται την ύπαρξη της ψυχής, την ύπαρξη ανώτερης δύναμης, την ύπαρξη αρμονίας και τάξης στο σύμπαν, την ανάγκη να ζητήσει βοήθεια από κάπου «άνωθεν».

Θέληση χρειάζεται για να δούμε, και θέληση για να παραδεχθούμε ότι η ζωή έχει και συνέχεια. Να γιατί χρειάζεται ν’ αποκτηθούν οι αξίες της καρδιάς. Να γιατί οι θρησκείες μιλούν «γίνε καλύτερος», ακολούθησε τον δρόμο των Διδασκάλων που μας έστειλε.

Αν αναλογιστούμε το από πού ερχόμαστε και το που πηγαίνουμε, τότε εύκολα θα ορίσουμε και τον δρόμο μας, καθώς και τις υποχρεώσεις μας.

Ο νους φυσικά προβάλει εμπόδια, θέλω, φοβίες, και τα τοιαύτα, αλλά δεν είμαστε ο νους μας. Εργαλείο μας είναι και πρέπει να υπακούει στις αποφάσεις μας.

Αξίες χρειάζονται στην ζωή και οι αξίες δημιουργούνται όταν δεν ξεχνάμε να κάνουμε τα έργα του εσωτερικού μας Πατέρα. Τότε και αυτός κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά και με καμάρι για το παιδί του και μας δίνει όλη του την βοήθεια στις προσπάθειές μας.

Να οι αξίες της ζωής. Η ίδια η ζωή μας τα δείχνει. Σε μας έγκειται η προσπάθεια του αν θέλουμε να δούμε και να ομορφύνουμε την ζωή μας.

Τα πρόσκαιρα, τα υλιστικά, είναι επικίνδυνο δόλωμα για όλους, αλλά η συνείδηση μας όταν την ακούμε, είναι ο φύλακας μας για να αποφεύγουμε τα στραβοπατήματα.

Να γιατί «οι της οδού» ήταν και είναι πάντα ευτυχισμένοι.

Δ.Φ.