Σημεία των καιρών

Σημεία των καιρών

Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Όλοι πλέον έχουν επιβεβαιώσει την απώλεια κάθε ανθρώπινης ηθικής αξίας. Αν αναρωτηθούμε γιατί; Μα επειδή αναζητείται «άνθρωπος».

Τον έψαχνε ο Διογένης και δεν τον εύρισκε. Ο Διογένης που ήταν σοφός, συνειδητός και άνθρωπος. Και σήμερα ψάχνουμε να βρούμε στο μουσείο της μνήμης μας κάποιον που να πληρεί έστω και λίγο την κατοχή ηθικών αξιών.

Δεν ομαδοποιώ, δεν βάζω τα πάντα στο ίδιο σακί, αλλά κοιτάξτε γύρω σας με μάτια, καρδιά και συνείδηση ανοιχτή και προσπαθήστε να βρείτε το «άνω θρώσκω», τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα επειδή του έχει δοθεί νόηση και ελεύθερη βούληση. Τι από τα δύο όμως διατηρεί; Την ελεύθερη βούληση; Μα πώς είναι ελεύθερη όταν την μία στιγμή αποφασίζουμε κάτι και την επόμενη στιγμή αλλάζουμε ριζικά απόφαση. Την μία στιγμή αγαπάμε κάποιον/α και την επόμενη τον σκοτώνουμε επειδή κάτι σ’ αυτόν/ήν μας πείραξε. Δίνουμε τον λόγο μας και συνήθως τον κρατάμε μέχρι να τελειώσουμε την φράση.

Τώρα για την χρήση της νόησης καλύτερα να μην αναφερθώ διότι γύρω μας έχουμε γεμίσει με διεστραμμένες πράξεις, και άρα διεστραμμένα μυαλά.

Τι λένε άραγε οι κοινωνιολόγοι και οι ειδικοί πάνω στην πορεία της κοινωνίας μας, ελληνικής και παγκόσμιας; Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην γεωμετρική κατρακύλα, σ’ όλα τα επίπεδα;

Ποιος δε βλέπει την πληθώρα των συμβάντων κυρίως «οικογενειακών», από φονικά μέχρι βασανιστήρια που αυξάνουν καθημερινά, κι όχι ετήσια; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι οι διοικούντες όλων των βαθμίδων πράττουν κατά το προσωπικό τους συμφέρον κι όχι σύμφωνα με το συμφέρον του λαού τους. Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι ο διπλανός δεν σου λέει καλημέρα αν δεν έχει να ωφεληθεί από κάτι; Κι αν κάποιος αποτελεί την εξαίρεση, γιατί υπάρχει και αυτή, τον κοιτάζουμε με καχυποψία.

Βρισκόμαστε σε μία πολύ κατηφορική καθοδική εξέλιξη, κι ας διατυμπανίζουν ορισμένες «ομάδες» ότι το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται. Είναι εξέλιξη αυτή η καθημερινή εξαθλίωση του ανθρώπου; Ή μήπως να περιμένουμε την ξαφνική αλλαγή από το «πουθενά».

Σχεδόν όλοι αφηνόμαστε στην μοίρα μας. Διαπιστώνουμε ότι η ανθρωπότητα έχει αρχίσει να χάνει το κέφι για να ζήσει. Δεν υπάρχει ένας σκοπός, έχει χαθεί το νόημα της ζωής. Ο άνθρωπος βαριέται.

Λένε κάποιοι ότι έρχεται μεγάλος πόλεμος ή ότι έρχεται ένας μεγάλος πλανήτης (Nubirou ή Erkolumbous) και θα περάσει κοντά από την Γη με καταστροφικές συνέπειες. Δυστυχώς όλα τα λαμβάνουμε ως τηλεοπτικά τερτίπια και χαζογελάμε στον καναπέ μας.

Όμως κατά καιρούς έχουν έλθει «γνωρίζοντες» και μας έχουν προειδοποιήσει για όλα όσα θα συμβούν. Τα ιερά βιβλία αναφέρονται στα μελλούμενα γεγονότα. Η Αποκάλυψη είναι ίσως το κρισιμότερο. Αλλά, ποιος ασχολείται τώρα μ’ αυτά που γράφτηκαν «κάποτε», και ποιος τα έγραψε, πώς τα έγραψε, κλπ, κλπ.

Όλοι οι «άνωθεν απεσταλμένοι» έχουν ειδοποιήσει την ανθρωπότητα ότι πρέπει να δουλέψει με τον εαυτό της. Ο καθένας μας με τον εαυτό του. «Να ξαναγεννηθείς με νερό και φωτιά», «να λευκάνεις το ένδυμα της ψυχής», «να διώξεις τα θανάσιμα αμαρτήματα ή τα κόκκινα δαιμόνια», «να καθαρίσεις τα ψυχολογικά επιπρόσθετα» και πολλές – πολλές προειδοποιήσεις μας έχουν δοθεί κατά καιρούς, για να αλλάξουμε πορεία και να αποφύγουμε την καταστροφή. Εμείς όμως στην ασυνειδησία μας.

Διότι για να αλλάξει κανείς πρέπει να το θέλει, να επιβεβαιώσει ότι έχει μέσα του πράγματα που τον ενοχλούν, να ζητήσει δύναμη για να τα ελαττώσει ή να τα εξαφανίσει και με όλη αυτή την διαδικασία να ξυπνήσει την συνείδησή του σε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό.

Θα μου πείτε τώρα, σε ποιόν τα λέω όλα αυτά, όταν οι 999,9 στους 1000 ή δεν αποδέχονται ότι δεν έχουν επαφή με την συνείδησή τους ή θεωρούν ότι βρίσκονται σε άριστο επίπεδο γνώσης της αλήθειας που κάθε νέα πρόταση, είναι απλά βαρετή.

Και συνεχίζουμε την καθοδική εξέλιξη. Η ευθύνη φυσικά υπάρχει στον καθέναν μας για τον εαυτό του, αλλά και το αύριο των παιδιών μας και των εγγονιών είναι κι αυτό ευθύνη μας. Διότι άλλο είναι να ακολουθώ έναν δρόμο που βλέπω ότι με οδηγεί στην καταστροφή κι άλλο να αναγκάζω και τους άλλους να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο ενώ δεν θέλουν. 

Οι της οδού

Οι της οδού

Για να ξέρουμε πού πάμε, πρέπει να ξέρουμε από πού ερχόμαστε.

Άραγε ξέρουμε από πού ερχόμαστε ή θεωρούμε ότι η ζωή μας αρχίζει με την σύλληψη μας; Ξέρουμε που πάμε μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος; Μήπως κάνουμε μόνο υποθέσεις και ευχές;

Όσο δεν έχουμε απαντήσεις σ’ αυτά μας τα ερωτήματα, τόσο θα περνά η ζωή μας κι εμείς θα κυνηγάμε χίμαιρες. Θα βασανιζόμαστε άδικα με στόχους και επιδιώξεις που η αξίας τους είναι προσωρινή και εντελώς άσκοπη.

Ισχυρίζονται πολλοί ότι ερχόμαστε από το πουθενά, από το τίποτα και γυρίζουμε πάλι στο τίποτα, μετά το θάνατο. Έχουν αναρωτηθεί όμως όλοι αυτοί αν το «τίποτα» μπορεί να δημιουργήσει; Και μάλιστα να δημιουργήσει μια τόσο τέλεια μηχανή, όσο το ανθρώπινο σώμα; Δεν χρειάζεται να θέσω το ερώτημα της ψυχής ή της ύπαρξης του Πνεύματος, διότι μην έχοντας απάντηση, απορρίπτουν την ύπαρξή τους εξ αρχής.

Κι όμως τόσοι Δάσκαλοι έχουν υπάρξει παγκοσμίως, Δάσκαλοι που ήρθαν να μας θυμίσουν την ύπαρξη του Πνευματικού, του κάθετου δρόμου, του δρόμου που οδηγεί πίσω στην πηγή από την οποία ξεκινήσαμε. Διότι υπάρχει πατρίδα, πηγή, από την οποία ξεκινήσαμε όλοι, όλες οι ψυχές, όλοι οι «θεϊκοί σπινθήρες».

Διότι ναι μεν το φυσικό σώμα μας το δίνει ο φυσικός πατέρας και η φυσική μητέρα μας, αλλά το Πνεύμα, το Είναι μας ποιος μας το δίνει;

Δεν πρέπει να προσπερνάμε την άγνοιά μας με απαντήσεις περί τυχαίου, ή περί εξέλιξης του μονοκύτταρου οργανισμού ή τα σχετικά, που δεν τα πιστεύουν κατά βάθος ούτε οι ίδιοι που τα λένε.

Πίσω από το κάθε τι που υπάρχει, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, υπάρχει ένας Δημιουργός και κάποιοι Νόμοι που λειτουργούν με αρμονία και ισορροπία.

Παραπονιόμαστε για το κακό, την αρνητικότητα, την ανισορροπία που υπάρχει στις μέρες μας. Ποιος όμως δημιούργησε αυτήν την ανισορροπία; Μήπως εμείς, οι άνθρωποι; Ποιος δεν συμβαδίζει πλέον με τους συμπαντικούς νόμους, την Φύση, τις διδαχές όλων των μεγάλων Δασκάλων, που ήρθαν να μας τα θυμίσουν;

Η τακτική μας, του «φταίνε πάντα οι άλλοι», δεν ικανοποιεί παρά μόνο τους ανεγκέφαλους. Η ευθύνη του καθενός μας που είναι; Γιατί αποφεύγουμε να κριτικάρουμε τις πράξεις μας;

Θα μου πείτε, εδώ δεν βλέπουμε ότι οδηγούμαστε στην καταστροφή με τόσο γοργούς ρυθμούς και θα δούμε μέσα μας; Άλλωστε γιατί να δω μέσα μου, για να διαπιστώσω τα λάθη μου, τα ελαττώματά μου, για τον πόνο που προσφέρω γύρω μου, και γιατί να επιβεβαιώσω ότι βοηθώ κι εγώ να πάμε όλοι μαζί στον γκρεμό;

Όμως, όπως προανέφερα, κατά καιρούς έχουν έλθει αποδεδειγμένα μεγάλοι δάσκαλοι και μας δίδαξαν την «οδό της σωτηρίας». Όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος (πράξεις 14:4) οι πρώτοι Χριστιανοί ονομαζόταν «οι της οδού», δηλαδή αυτοί που ακολουθούσαν τις διδαχές του Ιησού Χριστού, ο οποίος είπε: «Εγώ είμαι η οδός και ο ακολουθών …..».

Υπάρχει λοιπόν κάποια συνέχεια μετά τον φυσικό θάνατο, επειδή υπάρχει και «κάτι» προηγούμενο της σύλληψής μας. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, ακόμη και ο άθεος, αν υπάρχει τέτοιος, δέχεται την ύπαρξη της ψυχής, την ύπαρξη ανώτερης δύναμης, την ύπαρξη αρμονίας και τάξης στο σύμπαν, την ανάγκη να ζητήσει βοήθεια από κάπου «άνωθεν».

Θέληση χρειάζεται για να δούμε, και θέληση για να παραδεχθούμε ότι η ζωή έχει και συνέχεια. Να γιατί χρειάζεται ν’ αποκτηθούν οι αξίες της καρδιάς. Να γιατί οι θρησκείες μιλούν «γίνε καλύτερος», ακολούθησε τον δρόμο των Διδασκάλων που μας έστειλε.

Αν αναλογιστούμε το από πού ερχόμαστε και το που πηγαίνουμε, τότε εύκολα θα ορίσουμε και τον δρόμο μας, καθώς και τις υποχρεώσεις μας.

Ο νους φυσικά προβάλει εμπόδια, θέλω, φοβίες, και τα τοιαύτα, αλλά δεν είμαστε ο νους μας. Εργαλείο μας είναι και πρέπει να υπακούει στις αποφάσεις μας.

Αξίες χρειάζονται στην ζωή και οι αξίες δημιουργούνται όταν δεν ξεχνάμε να κάνουμε τα έργα του εσωτερικού μας Πατέρα. Τότε και αυτός κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά και με καμάρι για το παιδί του και μας δίνει όλη του την βοήθεια στις προσπάθειές μας.

Να οι αξίες της ζωής. Η ίδια η ζωή μας τα δείχνει. Σε μας έγκειται η προσπάθεια του αν θέλουμε να δούμε και να ομορφύνουμε την ζωή μας.

Τα πρόσκαιρα, τα υλιστικά, είναι επικίνδυνο δόλωμα για όλους, αλλά η συνείδηση μας όταν την ακούμε, είναι ο φύλακας μας για να αποφεύγουμε τα στραβοπατήματα.

Να γιατί «οι της οδού» ήταν και είναι πάντα ευτυχισμένοι.

Δ.Φ.