Ποιος θα μας αλλάξει;;

Ποιος θα μας αλλάξει;

Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Καθημερινή μας ευχή κι επιθυμία είναι να αλλάξει η κοινωνία μας, ν’ αλλάξει ο κόσμος γύρω μας, ν’ αλλάξουν όλοι και όλα. Επιθυμία και ευχή, η οποία όμως αντί να υλοποιείται έστω και στο ελάχιστο, διαπιστώνουμε ότι οι καταστάσεις, οι σχέσεις, συνεχώς και καθημερινά χειροτερεύουν.

Γιατί, ενώ υπάρχει η επιθυμία σε πολλούς, δεν πραγματοποιείται η σκέψη, η ευχή, ο πόθος; Τι την εμποδίζει ή τι δεν κάνουμε σωστά; Που είναι το λάθος;

Ξεκινώντας ας δούμε κατ’ αρχήν που βρίσκεται το πρόβλημα. Είναι κάπου έξω στην κοινωνία και περιφέρεται; Μήπως είναι μέσα μας και δεν θέλουμε να το δούμε;

Βλέπουμε την κακία γύρω μας. Διαπιστώνουμε συνεχώς την τάση του εγωισμού παντού στο περιβάλλον μας. Ο ανταγωνισμός που φτάνει μέχρι το «ο θάνατός σου η ζωή μου», και λέγοντας θάνατος δεν είναι αναγκαίο να φθάνουμε στον φυσικό θάνατο, αλλά αυτός να είναι επαγγελματικός, εμπορικός, οικονομικός, ανταγωνισμός στο φαίνεσται, ιδεολογική ή προσωπική βαράθρωση.

Η κακία όμως αυτή από κάπου πηγάζει; Εμείς την βλέπουμε να υπάρχει σχεδόν σε όλους γύρω μας. Γιατί; Μα διότι μας έμαθαν να είμαστε ανταγωνιστικοί και να βλέπουμε μόνο από την μύτη μας κι έξω.

Μέσα μας μπορούμε να δούμε, κι αν μπορούμε θέλουμε; Μήπως δεν θέλουμε να διαπιστώσουμε το τι υπάρχει μέσα μας; Ο εγωισμός, ο αρνητικός ανταγωνισμός, η κακία, φωλιάζουν μέσα στον καθέναν μας, σε άλλους περισσότερο και σε άλλους σε μικρότερο βαθμό. Δεν έχουμε καμία επιθυμία να δούμε τα «στραβά» του εαυτού μας και φυσικά δεν θέλουμε να τον κατηγορήσουμε και πολύ περισσότερο να κάνουμε κάτι για να τον διορθώσουμε.

Η Ορθοδοξία μάς λέει σωστά ότι για να γίνουμε καλύτεροι πρέπει να προσευχόμαστε, να ακολουθούμε την νηστεία που είναι μέτρο για τον ψυχικό μας κόσμο κι όχι δέσμευση μόνο για το σώμα μας, να εξομολογούμαστε, κτλ.

Το σίγουρο είναι ότι με την χρήση του νου μας δεν μπορούμε να πετύχουμε καμία απολύτως βελτίωση στον εαυτό μας, ακόμη κι αν βεβαιωθούμε ότι έχουμε ελαττώματα που δημιουργούν προβλήματα, και στον εαυτό μας και στους άλλους. Ο νους είναι εργαλείο και αναγνωρίζει μόνο τον χρήστη του και τίποτε άλλο, όπως ο υπολογιστής βοηθά τον χρήστη του μέχρι εκεί όμως που έχει αποθηκευμένες πληροφορίες. Παραπέρα δεν μπορεί να κάνει τίποτε.

Το ίδιο και ο νους. Λέμε, δεν θα θυμώσω ξανά. Και λίγα λεπτά αργότερα επειδή κάποιος μας έκανε μια σφήνα στον δρόμο, ο θυμός εμφανίζεται πάλι και βράζουμε. Γιατί αθετήσαμε την υπόσχεση που δώσαμε στον εαυτό μας λίγα λεπτά πριν;

Ποιος λοιπόν κάνει κουμάντο μέσα μας;

Δεν είμαστε συνειδητοί για να έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας.

Κι επειδή ο νους πολλών θα το αμφισβητήσει, προσπαθώντας να τους πείσει ότι είναι συνειδητοί, ας κάνουν ένα τέστ. Ας βάλουν ένα στόχο που να περιλαμβάνει τον εαυτό τους (πχ να νιώθουν το δεξί τους χέρι για 50-100 μέτρα) θα διαπιστώσουν ότι δεν μπορούν να το καταφέρουν. Κάτι θα τους παρασύρει εκτός του στόχου τους. Δεν έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, κι ας πιστεύουμε για το αντίθετο.

Χρειαζόμαστε το «Γνώθι σαυτόν» για να αποκτήσουμε τον έλεγχο. Μόνο τότε θα μπορούμε να δηλώνουμε κάτι και να το πραγματοποιούμε. Μόνο τότε θα λέμε κάτι και θα το εννοούμε και την επόμενη στιγμή. Μόνο τότε θα είμαστε κυριολεκτικά ο εαυτός μας και θα έχουμε μόνιμη επικοινωνία με το «πνεύμα» μας.

Μόνο τότε θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, τον περίγυρό μας, την κοινωνία ολόκληρη.

Ο δρόμος κι η ζωή

Ο δρόμος κι η ζωή

Στον κόσμο των σχέσεων μας μπορούμε να δούμε ότι έχουμε σχέση με το σώμα μας, το περιβάλλον και τους γύρω μας και τον εαυτό μας. Στη σχέση μας με το περιβάλλον διαπιστώνουμε, ότι ο πόλεμος είναι ανισορροπία, είναι αρρώστια. Αν υπήρχε συνείδηση και κατανόηση δεν θα υπήρχαν οι πόλεμοι.

Ο Γκάντι για παράδειγμα πέτυχε τον στόχο του χωρίς πόλεμο.

Έχουμε πολλές λανθασμένες πληροφορίες για το τι είναι ο αληθινός δρόμος. Δεχόμαστε πολλές ως αλήθεια αλλά δεν τις έχουμε «δοκιμάσει».

Ποιος είναι ο αληθινός δρόμος; Αυτό είναι το θέμα μας σήμερα.

Έχετε ποτέ σταματήσει για να σκεφθείτε: γιατί είστε εδώ, σ’ αυτό το πλάνο της γης; Θα μπορούσε να είναι η ΖΩΗ;

Ποια αποζημίωση σας δίνει η ζωή; Ποια είναι η σχέση ανάμεσα σε σας και στην ΖΩΗ; Κι αφού όλοι λέμε ότι η ζωή είναι θαυμάσια γιατί την σκοτώνουμε;

Στο πεδίο της πρακτικής ζωής διαπιστώνουμε αντιθέσεις που ξαφνιάζουν. Άνθρωποι πλούσιοι, με σπίτια, ανέσεις, φίλους, υποφέρουν πολύ. Εργάτες, μικρομεσαίοι, πολλές φορές ζουν ευτυχισμένοι. Δουλεύουν, κουράζονται κυρίως σωματικά, αλλά μπορούν κι απολαμβάνουν το καφεδάκι τους, την παρέα τους, την ηρεμία τους.

Κάτι άλλο που εύκολα παρατηρούμε στις ημέρες μας είναι ότι πλούσιοι μοιάζουν με γύπες, που χρειάζονται στρατό να τους προστατεύει. Άνθρωποι των κυβερνήσεων που ποτέ δεν είναι ελεύθεροι και περιτριγυρίζονται από οπλισμένους για να νοιώθουν ασφάλεια.

Ας μελετήσουμε αυτή την κατάσταση. Χρειάζεται να ξέρουμε:

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ. Φυσικά ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφραστεί όπως θέλει.

Όταν οι άνθρωποι διηγούνται τη ζωή τους, αναφέρονται σε γεγονότα, ονόματα, ημερομηνίες και φυσικά αισθάνονται ικανοποίηση με τις διηγήσεις τους. ΟΛΑ αυτά όμως είναι η εξωτερική πλευρά της ταινίας. Απουσιάζει η εσωτερική όψη.

Είναι απόλυτη ανάγκη να γνωρίζουμε ότι σε κάθε συμβάν αναλογούν μία ή περισσότερες ψυχικές καταστάσεις. Οι ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ είναι εσωτερικές και τα ΣΥΜΒΑΝΤΑ εξωτερικά.

Σαν εσωτερικές καταστάσεις εννοούνται οι καλές ή άσχημες διαθέσεις, η συμπόνια, η ευτυχία, η ευχαρίστηση, κλπ. Αυτές μπορούν να αντιστοιχούν σε εξωτερικά γεγονότα ή να προέρχονται απ’ αυτά ή να μην έχουν καμία σχέση μ’ αυτά.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΝΤΑ είναι διαφορετικά πράγματα. Π.χ. περιμένουμε την στιγμή του γάμου να νοιώσουμε κάποια πράγματα και δεν τα αισθανόμαστε ποτέ. Γάμος είναι το συμβάν, το τι νοιώθουμε είναι η κατάσταση.

Δυστυχώς οι άνθρωποι όταν αναπολούν τη ζωή τους, σκέφτονται ότι αυτή αποτελείται αποκλειστικά από εξωτερικά συμβάντα. Νομίζουν οι άνθρωποι ότι αν αυτό ή εκείνο το γεγονός δεν είχε συμβεί, η ζωή τους θα ήταν αυτή καλύτερη. Ή άλλες φορές υποθέτουν ότι η τύχη τους χαμογέλασε κι ότι έχασαν την ευκαιρία να ευτυχήσουν. Πόσο πραγματικό είναι όλο αυτό;

Κατ’ αρχήν να τονίσουμε ότι φυτοζωώ δεν σημαίνει «ζω». Η ικανότητα να ζει κανείς συνειδητά εξαρτάται αποκλειστικά από την ποιότητα των εσωτερικών καταστάσεων του.

Ο κόσμος δεν ξέρει να ζει συνειδητά: κλαίει όταν πρέπει να γελάσει και γελά όταν πρέπει να κλάψει. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο και γάμος δίχως κλάμα.

Κάθε μέρα βλέπουμε ανθρώπους που όχι μόνο είναι δυστυχείς αλλά το χειρότερο, κάνουν πικρή τη ζωή και των άλλων. Τέτοιοι άνθρωποι φυσικά δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν, ακόμη κι αν ζούσαν μόνιμα μέσα σε γιορτές. Την ψυχική αρρώστια την φέρνουν μέσα τους.

Ο καθένας μπορεί να έχει μια πλούσια διανοητική καλλιέργεια, όμως πολύ λίγοι είναι εκείνοι που έχουν μάθει να ζουν σωστά.

Απαιτείται ξύπνια συνείδηση για να μπορούμε να ακολουθήσουμε σωστά τον δρόμο την κάθε στιγμή. Και ξύπνια συνείδηση δημιουργείται όταν ζούμε στο ΤΩΡΑ.

Η εσωτερική ζωή είναι ο μαγνήτης που τραβά τα εξωτερικά συμβάντα.

Όλοι θέλουμε να αλλάξουμε την ζωή μας αλλά δεν δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας. Πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τα δυσάρεστα περιστατικά της ζωής με κατάλληλη εσωτερική στάση.

Υπάρχουν 17.000 Σχολές που λένε ότι κατέχουν την αλήθεια. Δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτή η σχολή είναι καλύτερη κι η άλλη χειρότερη.

Έρχεται όμως ένα άλλο ερώτημα: Πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι ο δρόμος αυτός είναι αληθινός;

Όταν ένα σχολείο σε φέρνει στο τέλος του δρόμου είναι καλό.

Ο δρόμος είναι ένα εσωτερικό ταξίδι για να βρούμε την αλήθεια.

Πρέπει να εξερευνήσουμε το κάθε τι. Κι ας μην σκεφθούμε ότι είναι αδύνατον. Είναι αδύνατο, μόνο όσα δεν προσπαθούμε.

Τι είναι ο εσωτερικός δρόμος;

Να θυμηθούμε τα λόγια του Ιησού: Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Όλα είναι μέσα μας.

Την ζωή της οριζόντιας γραμμής την ταλαιπωρεί ο χρόνος. Η κάθετος δεν έχει καμμία σχέση με τον χρόνο. Η στιγμή είναι για το ΕΙΝΑΙ κι ο χρόνος για τα ΕΓΩ. Όταν ζούμε στο χρόνο ζούμε με τον διάβολο, με τα εγώ, ενώ όταν ζούμε στο Τώρα επιτρέπουμε στο Είναι, στην ψυχή, στη συνείδηση, να εκφραστεί.

Το πρώτο κλειδί λοιπόν που μας βοηθά είναι:

1.να ζούμε στη στιγμή. Το να σκεφτόμαστε τι θα πούμε σε κάποιον που θα τον συναντήσουμε αύριο είναι λάθος, διότι τίποτε από όσα σκεφτόμαστε ίσως δεν επαληθευθούν

2.Να αναρωτιόμαστε: πώς ζούμε; Να συνδέουμε γεγονότα με καταστάσεις. Όπως και στον γάμο, το ζευγάρι περιμένει να ζήσει: χαρά, ευτυχία, κλπ κι επειδή κάτι ίσως δεν πήγε καλά (μια βροχή), αγχώθηκε, έχασε κάθε τι από όσα υπολόγιζε. Σε κάθε στιγμή της ζωής να κάνουμε το σωστό, με κατανόηση.

3.Να μην κάνουμε περισσότερα απ’ όσα μπορούμε.

Το τι κάνω στη ζωή μου είναι αυτό που μου δίνει ελευθερία, αρμονία, κατανόηση, διότι προγραμματίζω τις ενέργειές μου. Αν είμαι καλά, μπορώ να βοηθήσω και τους άλλους, διαφορετικά δεν μπορώ. Λοιπόν ζω με σωστό τρόπο;

Όλα είναι χρήσιμα, αλλά στο βαθμό τους.

Η συνείδηση σε κάθε στιγμή ξέρει τι να κάνει και κάνει το σωστό.

Το επίπεδο του ΕΙΝΑΙ δεν είναι κοινωνικό, οικονομικό ή νους γεμάτος πληροφορίες. Είναι ΑΞΙΕΣ

Δεν μπορείς ν’ αλλάξεις τα ΕΓΩ των άλλων παρά μόνο τα δικά σου.

Μια οποιαδήποτε μέρα της ζωής μας είναι στην πραγματικότητα μια μικρογραφία του συνόλου της ζωής. Γι’ αυτό: αν ένας άνθρωπος δεν δουλεύει πάνω στον εαυτό του σήμερα δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Όταν δηλαδή το αναβάλλουμε για αύριο, το αύριο δεν έρχεται ποτέ. (πίνακας «βερεσέ αύριο»)

Ας ξεπεράσουμε λοιπόν την αρρώστια του αύριο κι ας αποφασίσουμε να κάνουμε για τον εαυτό μας κάτι ΤΩΡΑ.

Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε κάτι που δεν το παρατηρήσαμε. Να δούμε την καθημερινή μας υποτροπή, την επανάληψη ακόμα και λέξεων, συμβάντων. Αυτή η μελέτη θα μας οδηγήσει στην ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.

Όσο ανεβαίνει κανείς στον κάθετο δρόμο η ζωή γίνεται πιο ελαφριά, λιγότερα ΕΓΩ.

Πάντα διηγούμαστε τα εξωτερικά πράγματα σαν την ζωή μας. Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε όλα τα εξωτερικά συμβάντα, … αφεντικό, γείτονες, αμάξι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελέγχουμε την εσωτερική μας κατάσταση με ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Π.χ. διαπιστώνω υπερηφάνεια. Την σβήνω. Γίνομαι έτσι δυνατότερος, όχι πιο αδύνατος.

Η εσωτερική δουλειά είναι να μάθουμε να ζούμε. Πρέπει να είμαστε παρατηρητές της Ζωής κι όχι ηθοποιοί.

Η πράξη είναι αυτή που θα μας δώσει αυτό που χρειαζόμαστε κι όχι η διανοητική διαφωνία. Το Είναι μας θα μας πει τι να κάνουμε για την συνέχεια, κι όχι ο νους, ο οποίος είναι εργαλείο που έχει πολλούς χρήστες.

Δημήτρης Φιλιππίδης

Να σταματήσουν οι πόλεμοι

Να σταματήσουν οι πόλεμοι

Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Μέσα στις ευχές μας λέμε και το «να σταματήσουν οι πόλεμοι». Πώς όμως θα σταματήσουν;

Οι πόλεμοι δεν μπορούν να σταματήσουν. Ο πόλεμος είναι το αποτέλεσμα της σκλαβιάς που μέσα σ’ αυτήν ζουν οι άνθρωποι. Φταίνε οι άνθρωποι, φταίνε άλλες συνθήκες;

Κατ’ αρχήν ο πόλεμος οφείλεται σε κοσμικές δυνάμεις και σε πλανητικές επιδράσεις, όσο παράξενο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν υπάρχει καμμία αντίδραση από την πλευρά του ανθρώπου. Δεν υπάρχει αντίσταση, δεν υπάρχει δυνατότητα να κάνουν κάτι διότι οι άνθρωποι είναι σκλάβοι. Αν ήταν άνθρωποι ικανοί να ενεργούν θα ήταν σε θέση ν’ αντισταθούν σ’ αυτές τις επιδράσεις και να αποφύγουν τον αλληλοσπαραγμό.

Αυτοί που αντιπαθούν τον πόλεμο προσπαθούν να επηρεάσουν τους άλλους σχεδόν από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος. Κι όμως έγιναν και δύο τεράστιοι πόλεμοι τον προηγούμενο αιώνα. Λιγοστεύουν οι πόλεμοι; Μάλλον πληθαίνουν και ποιος μπορεί να τους σταματήσει;

Οι θεωρίες για παγκόσμια ειρήνη, τα συνέδρια και οι παρόμοιες προσπάθειες, διαπιστώνουμε, ότι είναι λόγια του αέρα για να αιτιολογήσουμε ότι τάχα προσπαθήσαμε. Είναι υποκρισία τους και σκέφτονται μόνο πώς θα αναγκάσουν τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλουν.

Οι άνθρωποι δεν θέλουν να σκεφθούν πάνω στον εαυτό τους και ούτε φυσικά να κάνουν εσωτερική εργασία. Γι’ αυτό και όλες οι αρχαίες διδασκαλίες θέτουν ως πρώτη απαίτηση για την λύτρωση το γνώθι σ’ αυτόν. Η φράση αποδίδεται στον Σωκράτη, αλλά πολλές σχολές πολύ αρχαιότερες την χρησιμοποιούσαν.

Σήμερα οι άνθρωποι πολεμούν μεταξύ τους μόνιμα. Κι αν ακόμη υπήρχε μια ομάδα εναντίον του πολέμου, θα ερχόταν σε σύγκρουση πολύ εύκολα με όλους τους άλλους που θέλουν τον πόλεμο. Θα μιλούσαν για ειρήνη αλλά θα προσπαθούσαν να την επιβάλουν με την βία, με πόλεμο. Ίσως θα πολεμούσαν και αυτούς που δεν θέλουν πόλεμο, αλλά θέλουν να το επιδιώξουν με διαφορετικό τρόπο.

Ο πόλεμος έχει αιτίες που μας είναι άγνωστες. Μερικές βρίσκονται μέσα στους ανθρώπους και άλλες έξω από αυτούς. Αυτές που βρίσκονται έξω από τους ανθρώπους δεν μπορούν να επηρεαστούν εύκολα, ενώ είναι πιο προσιτό ν’ αρχίσει κανείς από τον ίδιο τον άνθρωπο, από τον εαυτό του. Διότι πώς μπορεί να είναι κανείς ανεξάρτητος από εξωτερικές επιδράσεις, όταν είναι σκλάβος του ίδιου του τού εαυτού και του κάθε τι που τον περιβάλει;

Σκοπός του ανθρώπου πρέπει να είναι η ελευθερία, η λύτρωση, η απόκτηση έστω και λίγης συνείδησης. Δεν του μένει άλλος δρόμος αν θέλει να πάψει να είναι σκλάβος, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Γι’ αυτό πρέπει να κερδίσει πρώτα την εσωτερική του ελευθερία. Χωρίς αυτογνωσία, χωρίς γνώση της λειτουργίας της μηχανής του, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελευθερωθεί και να κατευθύνει τον εαυτό του εκεί που θέλει.

Σήμερα, ακόμη και ο άνθρωπος με φιλοσοφικά κι επιστημονικά ενδιαφέροντα, δεν αντιλαμβάνεται ότι το «γνώθι σ’ αυτόν» αναφέρεται στην ανάγκη της γνώσης της ανθρώπινης «μηχανής» συνολικά. Δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν ο άνθρωπος ανακαλύψει μέσα του κάτι που δεν του αρέσει, δεν είναι σε θέση να το αλλάξει. Διότι άλλο πράγμα είναι η μελέτη και άλλο η αλλαγή.

Άλλο πράγμα είναι να παρατηρήσει ότι τα κέντρα της μηχανής του, νοητικό, συναισθηματικό, κινητικό, ένστικτο, λειτουργούν ανισόρροπα και άλλο να τα φέρει σε ισορροπία. Συνήθως το ένα μπερδεύεται μέσα σε άλλο και η ανθρώπινη μηχανή πελαγώνει.

Μόνο όταν καταφέρει ο άνθρωπος να γνωρίσει ολοκληρωτικά την λειτουργία του εαυτού του, θα μπορέσει να φέρει την ισορροπία μέσα και μετά την γαλήνη, την ελευθερία, για να φθάσει να θέλει και να μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο μέσα του, γύρω του και παραπέρα.

Διαφορετικά απλά υποτάσσεται στα γεγονότα και με πάθος που δεν του ανήκει ρίχνεται στην μάχη του πολέμου, που κάποιος άλλος τον προγραμμάτισε.

Θυσία προς την ανθρωπότητα

Θυσία προς την ανθρωπότητα.

Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τη θεωρία σας, τότε αλλάξτε τα γεγονότα.

Τελείωσε η εβδομάδα των Παθών, τελείωσε η Ανάσταση και γυρίζουμε στην καθημερινότητα; Αυτός είναι ο στόχος μας στην ζωή; Και το «…λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής …» που πήγε; Το ξεχάσαμε κιόλας;

Ας ευχηθούμε λοιπόν την Ανάσταση στις σκέψεις. Οι σκέψεις μας πρέπει να έχουν ως πρόθεση το ευρύτερο καλό και μόνο αυτό, την θυσία προς την ανθρωπότητα ή την προσφορά προς αυτήν. Αλλά δεν μπορεί να πετύχει κανείς κάτι, αν δεν παρατηρήσει και περιορίσει τα ελαττώματά του, έτσι ώστε να καθαρίσει την στολή της ψυχής, όπως λέει και ο ψαλμωδός.

Δεν γίνεται να μας κυριαρχεί η περηφάνια ή ο εγωισμός και να λέμε ότι βοηθάμε κάποιον άλλο. Γι’ αυτό, αν θέλουμε υγεία ας βοηθήσουμε τους αρρώστους, αν θέλουμε οικονομική άνεση ας βοηθήσουμε κάποιον που του λείπει ή να στηρίξουμε κάποιον που θέλει να βοηθήσει και δεν έχει όλη την άνεση.

Καλό είναι να υπηρετούμε χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή. Ποιος περιμένει ή απαιτεί την ανταμοιβή. Ποιος άλλος από την περηφάνια μας, τον εγωισμό μας, την αυτοαγάπη μας. Η καρδιά, η ψυχή δεν νοιάζεται για ανταμοιβή.

Να κάνουμε την υπηρεσία μας και μετά να την ξεχνάμε. Όχι κάθε λίγο να επαναλαμβάνουμε, εγώ έκανα αυτό, εγώ έκανα εκείνο και να καμαρώνουμε.

Όσα κάνουμε να είναι χρήσιμα για τον πλησίον μας. Όχι να κάνουμε κάτι απλώς για να δηλώσουμε ότι κάναμε. Να είναι ουσιαστικό για τον πλησίον. Ας του μάθουμε να «φυτεύει», αν θα του είναι πιο αποτελεσματικό μακροπρόθεσμα ή ας του δώσουμε λίγο ψωμί τώρα αν πεθαίνει από πείνα. Ας του μάθουμε να αναζητά τον σκοπό της ζωής του, επειδή θα του δώσει κίνητρα να ζήσει σωστά και να μην εγκαταλείπει την προσπάθεια για σωστή ζωή.

Άλλωστε μια δράση θυσίας μας πρέπει να μας κοστίζει κάτι, διότι αν είναι από το πλεόνασμά μας δεν αξίζει τόσο. Από το περίσσευμα είναι εύκολο να δίνουμε, ενώ από αυτό που θα στερηθούμε είναι δύσκολο, δημιουργεί πολλές φορές πόνο. Αυτό όμως είναι θυσία.

Για ότι κάνουμε δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε στον Θεό, διότι αν κάνω μια θυσία προς άλλους και μετά παραπονιέμαι χάνω την αξία, τη χάρη, αυτής της θυσίας.

Με όλα τα παραπάνω έχουμε μια ακόμη υποχρέωση. Να μας ενδιαφέρει για το πώς χρησιμοποιούν οι άνθρωποι αυτό που τους δίνουμε. Για παράδειγμα, το να δώσουμε 2-3 ευρώ σ’ ένα ζητιάνο στον δρόμο μπορεί να μην μας κοστίζει, αλλά αν αυτός τα κάνει ποτό έχουμε ευθύνη, διότι τον οδηγούμε ή στηρίζουμε την λάθος πορεία του στην ζωή. Ίσως θα ήταν καλύτερα να καθίσουμε δίπλα του και να συζητήσουμε.

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός που δίνει, λαμβάνει, και αυτός που δεν δίνει του αφαιρείται κι αυτό που του έχει δοθεί.

Ίσως σκεφθούν πολλοί ότι στην κοινωνία που ζούμε πιάνουν τόπο όλα αυτά; Πάντα λειτουργούν, αλλά ανάλογη με την δυσκολία πρέπει να είναι και η προσπάθεια. Εδώ, μέχρι και ο Ιησούς είπε έστω και στιγμιαία, «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», αλλά αμέσως συνειδητοποιώντας τον σκοπό της πορείας του βιάστηκε να διορθώσει: «Πατέρα, ας γίνει το θέλημά σου κι όχι το δικό μου».

Όλα έχουν την δυσκολία τους, αλλιώς δεν θα είχαν και την αξία τους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να αφηνόμαστε εύκολα στην καθημερινότητα και να ξεχνάμε την προσφορά του Ιησού και προς την ανθρωπότητα. Η αξία της είναι διαχρονική και έχουμε υποχρέωση να την θυμόμαστε συνεχώς κι όχι μόνο την Μ. Εβδομάδα.

Κι αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τη σκέψη αυτή, τότε αλλάξτε τα γεγονότα. 

Εσωτερική σύγκρουση και ασθένειες

Εσωτερική σύγκρουση και ασθένειες

Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Η ασθένεια είναι ένα μήνυμα ότι κάτι κάνουμε λάθος.

Πρέπει επειγόντως να αλλάξω τις σκέψεις μου και συνειδητά να επιλέξω να είμαι υπέρ της ζωής, ότι και αν αυτό σημαίνει. Αν υποφέρουμε σωματικά, αυτό είναι ένα μήνυμα που μας λέει ότι υπάρχει κάτι στη συνειδητότητά μας που πρέπει να το αναγνωρίσουμε και να το αλλάξουμε. Δηλαδή, οι ασθένειες είναι αντανακλάσεις των εσωτερικών μας σκέψεων και συναισθημάτων.

Το σώμα μας με λίγα λόγια, μάς μιλά. Είναι ο καθρέφτης των σκέψεων, των συναισθημάτων και των πεποιθήσεών μας. Μας στέλνει συνεχώς μηνύματα αρκεί να βρούμε τον χρόνο και τον τρόπο να τα ακούσουμε. Εξάλλου ο πατέρας της Ιατρικής, ο Ιπποκράτης, δεν εντοπίζει τη νόσο στα όργανα. Θεωρεί πως ο άρρωστος αποτελεί ενιαία ψυχοσωματική οντότητα και ότι η αρρώστια διέπεται από φυσικούς νόμους.

Πότε όμως μπορεί να ασθενήσει ένας άνθρωπος; Οι περισσότερες αιτίες ασθενειών είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις και γενικά αρνητικά συναισθήματα όπως άγχος, φόβος, θυμός, οργή, γκρίνια, ενοχή, θλίψη, εγωισμός, ζήλια. Επίσης μπορεί κάποιος να εκτεθεί σε κάποια μεταδοτική ασθένεια (γιατί πιστεύει ότι αυτό είναι αναπόφευκτο ή πάρα πολύ πιθανό) ή να προσβληθεί από την ίδια ασθένεια που έπασχε ένας γονιός ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειάς του (γιατί έχει υποσυνείδητα προγραμματίσει τον εαυτό του ότι θα ακολουθήσει την ίδια πορεία, το ίδιο πεπρωμένο).

Επιπλέον, κάποιος ασθενεί διότι είτε υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει, είτε δεν επιτρέπει στον εαυτό του να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί, οπότε το σώμα βρίσκει την λύση της αρρώστιας.

Aς μην ξεχνάμε λοιπόν ότι: κάθε ασθένεια είναι πάντα μια κραυγή για αγάπη. Ότι η ασθένεια αντανακλά τις πλευρές εκείνες του εαυτού που χρειάζεται να θεραπευτούν. Ότι η ουσιαστική θεραπεία έρχεται πάντα από μέσα

Όμως η εµφανιζόµενη ασθένεια, όχι µόνο δεν είναι κάποιος τυχαίος, μυστηριώδης τιμωρός, αλλά η κορυφή του παγόβουνου που ειδοποιεί έγκαιρα για το τι ακριβώς συμβαίνει βαθιά μέσα µας.

Όποιο κι αν είναι το σύμπτωμα που εμφανίζεται στο σώμα είναι σίγουρα ένα μήνυμα από την ψυχή μας. Αν το ακούσουμε και ανταποκριθούμε ανάλογα τότε η ένταση του συμπτώματος θα μειωθεί ή και θα υποχωρήσει εντελώς.

Παρακάτω μπορούμε να δούμε κάποιες νοητικές & συναισθηματικές αιτίες δυσλειτουργιών που παρουσιάζονται στον άνθρωπο.

Ο χάρτης του Emotion Code του Bradley Nelson αναφέρει:

–Πρόβλημα στο λεπτό έντερο ή στην καρδιά, από εγκατάλειψη, απιστία, χαμό, έλλειψη αγάπης.

–Πρόβλημα στη σπλήνα ή στο στομάχι, από ανησυχία, απελπισία, αηδία, νευρικότητα.

–Πρόβλημα στα πνευμόνια ή στο παχύ έντερο, από κλάμα, αποθάρρυνση, απόρριψη, θλίψη, πόνο.

–Πρόβλημα στο συκώτι και στη χολή από θυμό, πικρία, ενοχή, μνησικακία, πανικό, κατάθλιψη.

–Πρόβλημα στα νεφρά ή στην κύστη από κατάκριση, τρόμο, φόβο.

–Πρόβλημα στους αδένες και σεξουαλικά όργανα, από ταπείνωση, ζήλια, πόθο, καταπίεση.

Επιπεφυκίτιδα – Δυσκολεύεστε να δείτε κάτι που σας προκαλεί θυμό και επιθυμείτε να κλείσετε τα μάτια για να μην το δείτε.

Τα Αυτιά δείχνουν την ετοιμότητά μας να ερχόμαστε σε επαφή με τον γύρω κόσμο.

Η κώφωση είναι μια μακροχρόνια άρνηση να ακούσουμε κάποιον.

Ο σβέρκος αντιπροσωπεύει την ικανότητά μας στην διαλλακτική σκέψη, στην αποδοχή μιας άλλης γνώμης, την κατανόηση των απόψεων πολλών ανθρώπων. Σημαίνει ισχυρογνωμοσύνη πάνω στη δική μας σκέψη.

Ο ερεθισμένος λαιμός δηλώνει πάντα οργή.

Το στήθος αντιπροσωπεύει την αρχή της μητρότητας.

Όταν έχετε προβλήματα με το στήθος, σημαίνει συνήθως πως υπερπροστατεύετε ένα πρόσωπο/γεγονός/εμπειρία. Οι παθήσεις του στήθους επίσης μπορεί να έχουν σχέση με τον κρυφό θυμό συνήθως των γυναικών για τους άνδρες.

Η πλάτη αντιπροσωπεύει την αίσθηση της στήριξης. Προβλήματα με την πλάτη αρχίζουν, όταν νιώθει κανείς, ότι του λείπει η στήριξη.

Τα γόνατα προσδιορίζουν την ευελιξία του κάθε ατόμου. Εκφράζουν την περηφάνια, το εγώ, την ισχυρογνωμοσύνη.

Πέλματα – Είστε αναποφάσιστοι ποιο δρόμο να διαλέξετε.

Η καρδιά αντιπροσωπεύει την αγάπη, ενώ το αίμα τη χαρά. Όποιος αρνείται στον εαυτό του την αγάπη και τη χαρά, η καρδιά του σφίγγει. Ως αποτέλεσμα το αίμα ρέει πιο αργά, πράγμα του οδηγεί στις αναιμίες, την στηθάγχη και το έμφραγμα.

Το στομάχι είναι ο δείκτης της ικανότητάς μας στην χώνεψη των νέων ιδεών και εμπειριών. Ποιος μας κάθεται στο στομάχι; Τι φοβόμαστε;”

Το παχύ έντερο σχετίζεται με την ικανότητα να απελευθερώνεσαι από κάτι, που δεν έχεις πια ανάγκη. Προβλήματα στο παχύ έντερο σχετίζονται με τους φόβους απαλλαγής από τον παλιό τρόπο σκέψης, με το φόβο να χάσεις κάτι ή να μην αποκτήσεις κάτι.

Το υπερβολικό βάρος αντιπροσωπεύει την ανάγκη για προστασία.

Αιματολογικά προβλήματα – Το αίμα αντιπροσωπεύει τη δύναμη της ζωής & της χαράς. Όπως το αίμα θρέφει το σώμα μας έτσι κι εμείς πρέπει να θρέφουμε την ψυχή μας. Είναι καλό να ασχολούμαστε περισσότερο με δραστηριότητες που μας ευχαριστούν παρά να δαπανούμε ενέργεια σε πράγματα που αποστραγγίζουν τη ζωτικότητά μας.

Ο καρκίνος προκαλείται από βαθιά μνησικακία. Καταλήγουμε στο σημείο να κατηγορούμε τους άλλους για όλα μας τα προβλήματα. Οι άνθρωποι που έχουν καρκίνο ασκούν επίσης μεγάλη αυτοκριτική. Αν μάθουμε να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, τότε θα έχουμε το κλειδί για τη θεραπεία του καρκίνου.

Όταν ο καρκίνος κάνει μετάσταση ή όταν κάποια άλλη αρρώστια επανέρχεται, σημαίνει ότι ο ασθενής δεν έκανε τις απαιτούμενες νοητικές αλλαγές.

Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Χάμερ είναι ο εξής: Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια.

Πυρετός – Είναι αποτέλεσμα καταπιεσμένου θυμού. Μόλις τα ρίγη σταματήσουν ο θυμός απελευθερώνεται και η υπάρχουσα ένταση οδηγείται προς εκτόνωση.

Είναι καιρός να προσέξουμε περισσότερο το περιβάλλον μας, τον εσωτερικό μας κόσμο, όπως έκανε και ο Ιπποκράτης για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα στην θεραπεία αλλά και στην πρόληψη.

Τα ΟΧΙ του Θεού

ΤΑ «ΟΧΙ» ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Παρακάλεσα το Θεό να μου αφαιρέσει την αλαζονεία και ο Θεός μου είπε, ΟΧΙ!
Μου είπε, ότι δεν αφαιρούν την αλαζονεία, αλλά την απαρνούνται!

Παρακάλεσα το Θεό να θεραπεύσει την κατάκοιτη κόρη μου
Και ο Θεός μου είπε, ΟΧΙ! Η ψυχή της είναι σώα και το σώμα έτσι κι αλλιώς θα πεθάνει!

Παρακάλεσα το Θεό να μου χαρίσει την υπομονή και ο Θεός μου είπε, ΟΧΙ!
Μου είπε, ότι η υπομονή έρχεται μετά την δοκιμασία, δεν χαρίζεται, αλλά κατακτάται.

Παρακάλεσα το Θεό να μου χαρίσει την ευτυχία και ο Θεός μου είπε- ΟΧΙ!
Μου είπε, ότι μου δίνει την ευλογία Του και αν θα γίνω ευτυχής η όχι- εξαρτάται μόνο από μένα!

Παρακάλεσα το Θεό να με προφυλάξει από τον πόνο και ο Θεός μου είπε, ΟΧΙ!
Μου είπε, πως τα βάσανα απομακρύνουν τον άνθρωπο από τις έννοιες αυτού του κόσμου και τον οδηγούν σ' Αυτόν!

Παρακάλεσα το Θεό να μεγαλώσει το πνεύμα μου και ο Θεός μου είπε, ΟΧΙ!
Μου είπε, πως το πνεύμα οφείλει να μεγαλώσει μόνο του.

Παρακάλεσα το Θεό να αγαπώ τους άλλους, όπως Αυτός αγαπάει εμένα.
Επιτέλους κατάλαβες τι πρέπει να ζητάς, μου είπε ο Θεός.

Εγώ ζήτησα δύναμη και ο Θεός μου έστειλε δοκιμασίας για να με ατσαλώσει.

Εγώ ζήτησα σοφία και ο Θεός μου έστειλε προβλήματα, για να σπάω το κεφάλι μου να τα λύσω.
Εγώ ζήτησα ανδρεία και ο Θεός μου έστειλε κινδύνους.
Εγώ ζήτησα αγάπη και ο Θεός μου έστειλε δυστυχισμένους για να μπορώ να τους βοηθώ.
Εγώ ζήτησα αγαθά και ο Θεός μου έστειλε δυνατότητες.
Δεν πήρα τίποτε απ' αυτά που ζήτησα, αλλά πήρα το παν, που είχα ανάγκη!!!

Ο Θεός άκουσε τις προσευχές μου... και μου είπε: «Σ' αγαπώ άνευ όρων