Ρωτώντας πας στην πόλη

Ρωτώντας πας στην πόλη

Κάποτε, οι άνθρωποι επικοινωνούσαν, βρίσκοντας την οποιαδήποτε αφορμή. Ρώταγαν, τί ώρα είναι. Μα, θα πει κάποιος, δεν είχαν όλοι ρολόγια. Κάποτε, ρώταγαν τον διπλανό τους, πώς θα πάω στο τάδε μέρος, τώρα ανοίγουν το GPS ή το κινητό τους και κοιτάζουν τον χάρτη. Ήθελες να ευχηθείς στον φίλο ή στον γνωστό σου, πήγαινες στο σπίτι του και σφίγγοντας το χέρι του τού έλεγες τις ευχές σου. Σήμερα, ένα μήνυμα στο κινητό ή στον υπολογιστή και τελειώσαμε.

Είδες τις επιτυχίες της τεχνολογίας;; Μας τα δίνει όλα, μας λύνει τα χέρια, λένε πολλοί. Βλέπουν όμως μόνο αυτά που μας δίνει και δεν θέλουν να δουν τα τόσα που μας έχει πάρει. Βλέπουν το δόλωμα και δεν αντιλαμβάνονται την φάκα.

Περπατάμε στο δρόμο με το κινητό στον χάρτη, βλέπουμε από που θα στρίψουμε για να πάμε στον προορισμό μας, βρίσκουμε τον προορισμό μας, αλλά χάνουμε όλα όσα θα μπορούσαμε να δούμε στην διαδρομή. Χάσαμε την διαδικασία που είναι και η ουσιαστική μάθηση.

Γίνεται η ζωή φαινομενικά πιο εύκολη, αλλά χάνεται η ζωή.

Η τεχνολογία βοηθά την νοικοκυρά, στο πλύσιμο, στο μαγείρεμα, στο σιδέρωμα, αλλά από την άλλη της ρίχνει και το δόλωμα της τηλεόρασης και έτσι μηχανοποιείται σε όλες τις στιγμές της.

Υποτίθεται ότι φτάσαμε στο φεγγάρι, πήραμε φωτογραφίες από τον Άρη, τον Δία, την Αφροδίτη, είδαμε την γη από το διάστημα, αλλά ταυτόχρονα γίναμε περισσότερο ασυνείδητοι, κοιμισμένοι στις πράξεις μας, και απλά υπάρχουμε στην ζωή. Πιστεύουμε όμως ακράδαντα ότι ζούμε!!!

Ρωτώντας πηγαίνει κανείς στην πόλη, λέμε. Για να πάει στην πόλη, θα πρέπει να ξέρει αυτόν τον προορισμό του. Να ξέρει ακριβώς τι ζητά για να μπορέσει να βοηθηθεί και να φτάσει στον προορισμό του. Ποια είναι αυτή η «πόλη»;;

Με την βοήθεια και της τεχνολογίας, χάσαμε τον προορισμό μας στην ζωή. Παλιά, ευχόντουσαν για τα παιδιά «να γίνουν καλοί άνθρωποι». Τώρα ευχόμαστε, «να αποκτήσουν καλή δουλειά, πολλά λεφτά, μια καλή θέση στην κοινωνία. Η διαφορά είναι και φαινομενική και ουσιαστική.

Η προσπάθεια να γίνει κανείς καλός άνθρωπος σε οδηγεί στην ιερή πόλη, στον θεϊκό στόχο, στην αγάπη προς τον πλησίον και τον εαυτό σου. Ο αγώνας να αποκτήσουμε καλή δουλειά, πολλά λεφτά, μας βάζει στην ζωή το στοιχείο του ανταγωνισμού, που φέρνει κακία, μίσος, έχθρα, υπερηφάνεια, εγωισμό, κα. Όλα αυτά μας κάνουν δυστυχισμένους ή υπερήφανους προσωρινά για την επιτυχία μας, η οποία μας σπρώχνει προς το επόμενο βήμα του ανταγωνισμού, και μετά στο επόμενο, στο επόμενο, χωρίς ποτέ να χαιρόμαστε αυτό που έχουμε. Ο φόβος μη χάσουμε την θέση, την πρωτιά, την εικόνα στην κοινωνία, μας κάνει να μην μπορούμε να απολαύσουμε τίποτε από όσα πετύχαμε. Γιατί;;; Μα διότι όλα αυτά δεν βοηθάνε, λόγω της κακής τους διαχείρισης, να βρούμε τον πραγματικό δρόμο της χαράς της ζωής, της γαλήνης, της ηρεμίας, της αγάπης.

Εδώ, για την δεύτερη κατηγορία πάντα, και να ρωτήσουμε για την «οδό προς την πόλη», η ερώτησή μας θα είναι λανθασμένη κι έτσι και οι πληροφορίες που θα μας δοθούν θα μας οδηγήσουν μακρυά από την αλήθεια, είτε επειδή δεν θα είμαστε ξεκάθαροι στην ερώτησή μας, είτε ο τρόπος σκέψης μας θα ερμηνεύσει λάθος τις σωστές πληροφορίες που μας δόθηκαν.

Κάτι πρέπει να αλλάξει μέσα μας, κάτι να ξυπνήσει, κι αυτή είναι η συνείδησή μας. Ας μην μας ξεγελά ο νους, λέγοντάς μας ότι είμαστε ξύπνιοι, συνειδητοί. Μία στιγμιαία παρατήρηση του εαυτού μας, των πράξεών μας, των λόγων μας, θα μας έδειχνε φανερά και καθαρά το ότι «κάποιος άλλος» κάνει κουμάντο μέσα μας.

Αυτό θα ήταν αρκετό να ταρακουνηθούμε και να γίνουμε αναζητητές, αναζητητές της αλήθειας.

Κι όποιος ψάχνει, βρίσκει.

Δημήτρης Φιλιππίδης