Να σταματήσουν οι πόλεμοι

Να σταματήσουν οι πόλεμοι

Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Μέσα στις ευχές μας λέμε και το «να σταματήσουν οι πόλεμοι». Πώς όμως θα σταματήσουν;

Οι πόλεμοι δεν μπορούν να σταματήσουν. Ο πόλεμος είναι το αποτέλεσμα της σκλαβιάς που μέσα σ’ αυτήν ζουν οι άνθρωποι. Φταίνε οι άνθρωποι, φταίνε άλλες συνθήκες;

Κατ’ αρχήν ο πόλεμος οφείλεται σε κοσμικές δυνάμεις και σε πλανητικές επιδράσεις, όσο παράξενο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν υπάρχει καμμία αντίδραση από την πλευρά του ανθρώπου. Δεν υπάρχει αντίσταση, δεν υπάρχει δυνατότητα να κάνουν κάτι διότι οι άνθρωποι είναι σκλάβοι. Αν ήταν άνθρωποι ικανοί να ενεργούν θα ήταν σε θέση ν’ αντισταθούν σ’ αυτές τις επιδράσεις και να αποφύγουν τον αλληλοσπαραγμό.

Αυτοί που αντιπαθούν τον πόλεμο προσπαθούν να επηρεάσουν τους άλλους σχεδόν από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος. Κι όμως έγιναν και δύο τεράστιοι πόλεμοι τον προηγούμενο αιώνα. Λιγοστεύουν οι πόλεμοι; Μάλλον πληθαίνουν και ποιος μπορεί να τους σταματήσει;

Οι θεωρίες για παγκόσμια ειρήνη, τα συνέδρια και οι παρόμοιες προσπάθειες, διαπιστώνουμε, ότι είναι λόγια του αέρα για να αιτιολογήσουμε ότι τάχα προσπαθήσαμε. Είναι υποκρισία τους και σκέφτονται μόνο πώς θα αναγκάσουν τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλουν.

Οι άνθρωποι δεν θέλουν να σκεφθούν πάνω στον εαυτό τους και ούτε φυσικά να κάνουν εσωτερική εργασία. Γι’ αυτό και όλες οι αρχαίες διδασκαλίες θέτουν ως πρώτη απαίτηση για την λύτρωση το γνώθι σ’ αυτόν. Η φράση αποδίδεται στον Σωκράτη, αλλά πολλές σχολές πολύ αρχαιότερες την χρησιμοποιούσαν.

Σήμερα οι άνθρωποι πολεμούν μεταξύ τους μόνιμα. Κι αν ακόμη υπήρχε μια ομάδα εναντίον του πολέμου, θα ερχόταν σε σύγκρουση πολύ εύκολα με όλους τους άλλους που θέλουν τον πόλεμο. Θα μιλούσαν για ειρήνη αλλά θα προσπαθούσαν να την επιβάλουν με την βία, με πόλεμο. Ίσως θα πολεμούσαν και αυτούς που δεν θέλουν πόλεμο, αλλά θέλουν να το επιδιώξουν με διαφορετικό τρόπο.

Ο πόλεμος έχει αιτίες που μας είναι άγνωστες. Μερικές βρίσκονται μέσα στους ανθρώπους και άλλες έξω από αυτούς. Αυτές που βρίσκονται έξω από τους ανθρώπους δεν μπορούν να επηρεαστούν εύκολα, ενώ είναι πιο προσιτό ν’ αρχίσει κανείς από τον ίδιο τον άνθρωπο, από τον εαυτό του. Διότι πώς μπορεί να είναι κανείς ανεξάρτητος από εξωτερικές επιδράσεις, όταν είναι σκλάβος του ίδιου του τού εαυτού και του κάθε τι που τον περιβάλει;

Σκοπός του ανθρώπου πρέπει να είναι η ελευθερία, η λύτρωση, η απόκτηση έστω και λίγης συνείδησης. Δεν του μένει άλλος δρόμος αν θέλει να πάψει να είναι σκλάβος, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Γι’ αυτό πρέπει να κερδίσει πρώτα την εσωτερική του ελευθερία. Χωρίς αυτογνωσία, χωρίς γνώση της λειτουργίας της μηχανής του, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελευθερωθεί και να κατευθύνει τον εαυτό του εκεί που θέλει.

Σήμερα, ακόμη και ο άνθρωπος με φιλοσοφικά κι επιστημονικά ενδιαφέροντα, δεν αντιλαμβάνεται ότι το «γνώθι σ’ αυτόν» αναφέρεται στην ανάγκη της γνώσης της ανθρώπινης «μηχανής» συνολικά. Δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν ο άνθρωπος ανακαλύψει μέσα του κάτι που δεν του αρέσει, δεν είναι σε θέση να το αλλάξει. Διότι άλλο πράγμα είναι η μελέτη και άλλο η αλλαγή.

Άλλο πράγμα είναι να παρατηρήσει ότι τα κέντρα της μηχανής του, νοητικό, συναισθηματικό, κινητικό, ένστικτο, λειτουργούν ανισόρροπα και άλλο να τα φέρει σε ισορροπία. Συνήθως το ένα μπερδεύεται μέσα σε άλλο και η ανθρώπινη μηχανή πελαγώνει.

Μόνο όταν καταφέρει ο άνθρωπος να γνωρίσει ολοκληρωτικά την λειτουργία του εαυτού του, θα μπορέσει να φέρει την ισορροπία μέσα και μετά την γαλήνη, την ελευθερία, για να φθάσει να θέλει και να μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο μέσα του, γύρω του και παραπέρα.

Διαφορετικά απλά υποτάσσεται στα γεγονότα και με πάθος που δεν του ανήκει ρίχνεται στην μάχη του πολέμου, που κάποιος άλλος τον προγραμμάτισε.

Θυσία προς την ανθρωπότητα

Θυσία προς την ανθρωπότητα.

Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τη θεωρία σας, τότε αλλάξτε τα γεγονότα.

Τελείωσε η εβδομάδα των Παθών, τελείωσε η Ανάσταση και γυρίζουμε στην καθημερινότητα; Αυτός είναι ο στόχος μας στην ζωή; Και το «…λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής …» που πήγε; Το ξεχάσαμε κιόλας;

Ας ευχηθούμε λοιπόν την Ανάσταση στις σκέψεις. Οι σκέψεις μας πρέπει να έχουν ως πρόθεση το ευρύτερο καλό και μόνο αυτό, την θυσία προς την ανθρωπότητα ή την προσφορά προς αυτήν. Αλλά δεν μπορεί να πετύχει κανείς κάτι, αν δεν παρατηρήσει και περιορίσει τα ελαττώματά του, έτσι ώστε να καθαρίσει την στολή της ψυχής, όπως λέει και ο ψαλμωδός.

Δεν γίνεται να μας κυριαρχεί η περηφάνια ή ο εγωισμός και να λέμε ότι βοηθάμε κάποιον άλλο. Γι’ αυτό, αν θέλουμε υγεία ας βοηθήσουμε τους αρρώστους, αν θέλουμε οικονομική άνεση ας βοηθήσουμε κάποιον που του λείπει ή να στηρίξουμε κάποιον που θέλει να βοηθήσει και δεν έχει όλη την άνεση.

Καλό είναι να υπηρετούμε χωρίς να περιμένουμε ανταμοιβή. Ποιος περιμένει ή απαιτεί την ανταμοιβή. Ποιος άλλος από την περηφάνια μας, τον εγωισμό μας, την αυτοαγάπη μας. Η καρδιά, η ψυχή δεν νοιάζεται για ανταμοιβή.

Να κάνουμε την υπηρεσία μας και μετά να την ξεχνάμε. Όχι κάθε λίγο να επαναλαμβάνουμε, εγώ έκανα αυτό, εγώ έκανα εκείνο και να καμαρώνουμε.

Όσα κάνουμε να είναι χρήσιμα για τον πλησίον μας. Όχι να κάνουμε κάτι απλώς για να δηλώσουμε ότι κάναμε. Να είναι ουσιαστικό για τον πλησίον. Ας του μάθουμε να «φυτεύει», αν θα του είναι πιο αποτελεσματικό μακροπρόθεσμα ή ας του δώσουμε λίγο ψωμί τώρα αν πεθαίνει από πείνα. Ας του μάθουμε να αναζητά τον σκοπό της ζωής του, επειδή θα του δώσει κίνητρα να ζήσει σωστά και να μην εγκαταλείπει την προσπάθεια για σωστή ζωή.

Άλλωστε μια δράση θυσίας μας πρέπει να μας κοστίζει κάτι, διότι αν είναι από το πλεόνασμά μας δεν αξίζει τόσο. Από το περίσσευμα είναι εύκολο να δίνουμε, ενώ από αυτό που θα στερηθούμε είναι δύσκολο, δημιουργεί πολλές φορές πόνο. Αυτό όμως είναι θυσία.

Για ότι κάνουμε δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε στον Θεό, διότι αν κάνω μια θυσία προς άλλους και μετά παραπονιέμαι χάνω την αξία, τη χάρη, αυτής της θυσίας.

Με όλα τα παραπάνω έχουμε μια ακόμη υποχρέωση. Να μας ενδιαφέρει για το πώς χρησιμοποιούν οι άνθρωποι αυτό που τους δίνουμε. Για παράδειγμα, το να δώσουμε 2-3 ευρώ σ’ ένα ζητιάνο στον δρόμο μπορεί να μην μας κοστίζει, αλλά αν αυτός τα κάνει ποτό έχουμε ευθύνη, διότι τον οδηγούμε ή στηρίζουμε την λάθος πορεία του στην ζωή. Ίσως θα ήταν καλύτερα να καθίσουμε δίπλα του και να συζητήσουμε.

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός που δίνει, λαμβάνει, και αυτός που δεν δίνει του αφαιρείται κι αυτό που του έχει δοθεί.

Ίσως σκεφθούν πολλοί ότι στην κοινωνία που ζούμε πιάνουν τόπο όλα αυτά; Πάντα λειτουργούν, αλλά ανάλογη με την δυσκολία πρέπει να είναι και η προσπάθεια. Εδώ, μέχρι και ο Ιησούς είπε έστω και στιγμιαία, «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», αλλά αμέσως συνειδητοποιώντας τον σκοπό της πορείας του βιάστηκε να διορθώσει: «Πατέρα, ας γίνει το θέλημά σου κι όχι το δικό μου».

Όλα έχουν την δυσκολία τους, αλλιώς δεν θα είχαν και την αξία τους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να αφηνόμαστε εύκολα στην καθημερινότητα και να ξεχνάμε την προσφορά του Ιησού και προς την ανθρωπότητα. Η αξία της είναι διαχρονική και έχουμε υποχρέωση να την θυμόμαστε συνεχώς κι όχι μόνο την Μ. Εβδομάδα.

Κι αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με τη σκέψη αυτή, τότε αλλάξτε τα γεγονότα.