ΤΟ ΕΓΩ, ΤΟ ΕΜΕΙΣ
Όλα
τα άτομα που μας περιβάλλουν, μας διδάσκουν το καλό, το οποίο έχουν και το
κακό, το οποίο έχουν, χωρίς την ανάγκη εμείς να εμπλεκόμαστε στην ζωή τους. Α.Δ.
Lakhsmi
Μπορούμε άραγε να κατανοήσουμε αυτή τη
φράση ή μήπως ο νους, χωρίς καν να την αναλύσει, μας οδηγεί βιαστικά να
απαντήσουμε με ένα ναι, έτσι για να «κλείσει» τις σκέψεις μας και να πάμε …
παρακάτω;
Τίποτε στην ζωή μας δεν είναι τυχαίο, ούτε
φυσικά τα άτομα που υπάρχουν στο περιβάλλον μας. Όλοι παίζουν κάποιο ρόλο για
να διδαχθούμε κάτι και ίσως κι εμείς παίζουμε κάποιο διδακτικό ρόλο στην ζωή
τους. Και δεν είναι μόνο το καλό που ο καθένας μας εκφράζει ή πράττει, το οποίο
έτσι κι αλλιώς πρέπει να μας διδάσκει. Είναι και το κακό που βλέπουμε στους
άλλους και που δυστυχώς το σχολιάζουμε, το κρίνουμε, αλλά δεν μαθαίνουμε από
αυτό. Δεν διδασκόμαστε να το αποφεύγουμε, να μην το κάνουμε κι εμείς στους
άλλους εσκεμμένα ή μηχανικά, ασυνείδητα.
Οι περισσότεροι από εμάς διαπιστώνουμε το
καλό που υπάρχει στους άλλους, το σχολιάζουμε, το αποδεχόμαστε και συνεχίζουμε
υπνωτισμένοι την πορεία μας, λες και ήταν μόνο μια όμορφη βιτρίνα που μας άρεσε
αλλά …. δεν ήταν για μας. Ορισμένες φορές μάλιστα ο νους μας μάς βεβαιώνει ότι κι
εμείς έχουμε αυτό «το καλό» αλλά δεν … έτυχε να το δείξουμε, να το φανερώσουμε.
Δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν δίπλα μας
διότι ΟΛΟΙ μας παίζουμε κάποιο ρόλο σ’ αυτό το σύνολο που λέγεται ανθρωπότητα.
Ο καθένας διδάσκει και πρέπει να διδάσκεται.
Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε
πρόσκαιροι σ’ αυτή την ζωή και ότι ήρθαμε για έναν και μόνο λόγο: να γίνουμε καλύτεροι.
Αφού ο κάθε διπλανός μας ήρθε για να μας
διδάξει ή να τον διδάξουμε τι
είναι αυτό που δεν μας αφήνει να εφαρμόσουμε τις αποφάσεις μας;
Το λίγο καλό του καθενός μας, μπορεί να
γίνει μεγάλο καλό αν προστεθεί στο λίγο καλό αυτό του κάθε διπλανού μας. Εύκολα
διαπιστώνουμε ότι όταν πλησιάσουμε μια ομάδα που όλοι χαμογελάνε ή είναι
χαρούμενοι ότι αλλάζει και η δική μας διάθεση.
Τελικά, μπορούμε να λειτουργήσουμε ως
ομάδα, ως σύνολο ανθρώπων, ως σύνολο νοημοσύνης, ως σύνολο ψυχών, ως μία ψυχή;
Μάλλον δύσκολο ακόμη και ως έργο
επιστημονικής φαντασίας ίσως. Γιατί όμως; Τι μας
εμποδίζει;
Ο νους μας, θα πούνε οι πολλοί και θα έχουν
δίκιο. Δεν μας έμαθαν να λειτουργούμε έτσι, θα πουν κάποιοι άλλοι. Κι όμως
υπάρχει μέσα μας κάτι, η καρδιά μας, η ψυχή μας, η συνείδησή μας που μας λέει
κάθε στιγμή το σωστό. Δεν την ακούμε όμως. Δεν μας αφήνει πάλι ο νους. Γιατί;
Επειδή ο νους λειτουργεί με την
δυαδικότητα: καλό –κακό, άσπρο –μαύρο, πάνω –κάτω, με συμφέρει –δεν με
συμφέρει, κλπ. Ο νους μας δεν έμαθε και δεν θέλει να ακούσει καν όταν
προσπαθούμε να του μιλήσουμε ή να τον πείσουμε για το γενικό καλό.
Αν μια ομάδα, μικρή ή πολλή μεγάλη έχει ως
μόνη αρχή την ΑΓΑΠΗ, τότε όλα τα άτομά της λειτουργούν με μόνο στόχο το γενικό
καλό. Δεν υπάρχει συμφέρον αν δεν καλύπτει το σύνολο. Δεν υπάρχει καλό, αν
καλύπτει μόνο το δικό μου όφελος κι όχι του συνόλου.
Μας λένε οι θρησκείες ότι «είμαστε
αδέλφια». Τα αδέλφια τα ενώνει η κοινή ανάσα, ο ίδιος στόχος, το θέλημα του
Πατέρα. Εμείς, η σημερινή κυρίως ανθρωπότητα έχασε σε τεράστιο βαθμό «τον κοινό
στόχο», το θέλημα του Πατέρα και κυνηγάμε, με συνεργάτη τον νου μας, το
πρόσκαιρο υλικό όφελος παραμερίζοντας ηθικές αξίες, αξίες της καρδιάς,
συμπαντικές εντολές, εντολές του Πατέρα.
Κι όμως στις προσευχές μας λέμε: «…… ας
έρθει σε μας η Βασιλεία Σου, ας γίνει το θέλημά Σου στην Γη, όπως στον ουρανό»,
στο «Πάτερ Ημών».
Όταν δεν ακούμε τον πατέρα μας, ως παιδιά
του, τι γίνεται; Έρχεται η τιμωρία.
Μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε να
σκεφτόμαστε και να ζούμε ως μία ομάδα, ένα σύνολο, μία ψυχή, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, γιατί
αυτό είναι το σωστό, αυτό είναι που αρμόζει μεταξύ των αδελφών όχι μόνο για να
αποφύγουμε την τιμωρία του Πατέρα, αλλά για να παραμείνουμε στον σωστό δρόμο αν
φυσικά πιστεύουμε ότι ……. η πορεία μας έχει και συνέχεια!!!
