Πιλάτος, ο προδότης του νου

Πιλάτος, ο προδότης του νου

Νίπτω τας χείρας μου, μια φράση που τόσο εύκολα και απερίσκεπτα χρησιμοποιούμε. Και την χρησιμοποιούμε ΟΛΟΙ μας, όλες τις ώρες, κάθε μέρα και σε κάθε ηλικία.

Ακούμε το μικρό παιδί: αυτός με πείραξε πρώτος, αυτός μ’ έκανε να θυμώσω. Και οι μεγαλύτεροι: εσύ φταις που θύμωσα, εσύ φταις που σ’ έβρισα, που σε χτύπησα, λες και κάποιος μέσα μας μάς δικάζει και πρέπει να «ψευδομαρτυρήσουμε», να προσπαθήσουμε να δικαιολογηθούμε με κάθε τρόπο. Γιατί; Ποιόν φοβόμαστε και γιατί;

Ο Πιλάτος το ίδιο δεν έκανε; Με τις κινήσεις του ήταν σαν να έλεγε, ξέρω την αλήθεια αλλά θα κάνω κάτι διαφορετικό, θα ακολουθήσω ένα ψέμα, αλλά πλένω τα χέρια μου, δηλώνοντας έτσι αθώος. Πάντα κάποιος άλλος φταίει.

Ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι εμείς είμαστε ένοχοι. Ζούμε δικαιολογώντας τα ελαττώματά που έχουμε μέσα μας και ο δαίμονας του νου μας βοηθάει σ’ αυτό.

Ακούμε πολλούς να λένε: είμαι καλός άνθρωπος, δεν κλέβω, είμαι φιλάνθρωπος, είμαι ενάρετος, νοιώθοντας ότι έτσι είναι τέλειοι. Είναι πολλοί αυτοί στην κοινωνία μας. Τι θα κάνουμε με τόση τελειότητα, πώς θα την αντέξουμε.

Από τους τρεις προδότες του θείου δράματος, Πιλάτος, Καϊάφας, Ιούδας, ο Πιλάτος είναι ο δαίμονας του νου. Όλα τα δικαιολογεί, για όλα φταίνε οι άλλοι, εγώ δεν ξέρω τίποτα, δεν έκανα τίποτα. Γιατί; Γιατί φοβόμαστε την ανάληψη ευθύνης, την αλήθεια;

Η Γνώση, η Αλήθεια και η Αγάπη είναι εχθροί των δαιμονίων που έχουμε μέσα μας, που άλλοι τα ονομάζουν εγώ, θανάσιμα αμαρτήματα, κόκκινα δαιμόνια, κλπ. Είναι εχθροί διότι η γνώση και η αλήθεια τα σκοτώνει κόβοντας την τροφή τους, την ενέργεια που τους επιτρέπουμε να μας απομυζήσουν. Αν λοιπόν δεν τους επιτρέψουμε να φάνε, θα πεθάνουν από τον ψυχικό μας κόσμο. Τότε το κενό που αφήνουν στην ψυχή μας γεμίζει με Αγάπη. Αυτό δηλώνει και η φράση της Γραφής «καθαρίστε το ένδυμα της ψυχής».

Όσο επιτρέπουμε στον Πιλάτο μέσα μας, στον δαίμονα του νου να δρα ανενόχλητος, τόσο θα ταΐζουμε και θα δυναμώνουμε κάποια ελαττώματά μας και τόσο θα ψάχνουμε να βρούμε ενόχους έξω από εμάς, ενώ ο πραγματικός υπεύθυνος είμαστε εμείς.

Κάποτε ο λόγος ήταν ιερός και αξία της καρδιάς. Σήμερα δεν έχουμε ούτε οι ίδιοι εμπιστοσύνη στον λόγο που δίνουμε. Πώς λοιπόν η κοινωνία θα προχωρήσει προς καλύτερες μέρες όταν ο καθένας και όλοι μας ταΐζουμε την αρνητικότητα που έχει κυριαρχήσει στα πάντα και παντού.

Αν δεν απομακρύνουμε από τον ψυχικό μας κόσμο τον δαίμονα του νου, τον Πιλάτο, τον δαίμονα του της κακής θέλησης τον Καϊάφα και τον δαίμονα της επιθυμίας που είναι ο Ιούδας, δεν θα δούμε ούτε τον εαυτό μας να καλυτερεύει, ούτε φυσικά την κοινωνία.

Κάποιοι ίσως σκεφθούν, τι είναι όλα αυτά που μας λες τώρα. Ναι, αυτά όλα δεν είναι για όλους, αλλά μόνο γι’ αυτούς που θέλουν να κατανοήσουν, που θέλουν να γίνουν καλύτεροι Άνθρωποι, που αγαπούν την αλήθεια και την Αγάπη.

Υπάρχει η ελεύθερη βούληση δοσμένη από τον Δημιουργό μας και πρέπει να είναι σεβαστή, αλλά τα γράφω για κάποιους που ίσως ταλαντεύονται μεταξύ δαιμονίων και Χριστού, έτσι για να πάρουν μια μικρή ώθηση στην προσπάθειά τους.

Άλλωστε ο καθένας κρίνεται από τα έργα του και όχι όπως ο ίδιος ή κάποιοι γύρω του τα ερμηνεύουν, αλλά όπως τα κρίνει η Θεία Δικαιοσύνη. Είναι δικαίωμα του καθενός να «τρώει παραμύθια» και πολλές φορές αμάσητα και να παραπονιέται ταυτόχρονα ότι η ζωή ή ο Θεός τον αδικεί.

Καθένας μας όπως στρώνει έτσι κοιμάται.

Η ζωή είναι ένα όνειρο

Η ζωή είναι ένα όνειρο

Διαβάζοντας τον τίτλο ο νους οδηγείται στην εικόνα «όνειρο η ζωή». Γιατί όμως βιάζεται να μας κατευθύνει προς τα εκεί.

Οι Ινδοί λένε ότι η ζωή είναι «μάγια», ψευδαίσθηση. Γιατί;

Οι περισσότεροι των δυτικών δεν σκέφτονται καθόλου τα περί ζωής, αλλά κοιτάζουν πώς θα περάσουν καλά. Καλά όμως για ποιόν;

Ποιος μέσα μας ζει; Ποιος χρησιμοποιεί αυτό το «όχημα», το σώμα μας για να επιδιώκει τους στόχους του; Είναι το σώμα από μόνο του; Είναι η «ψυχή» και ο ψυχολογικός μας κόσμος; Είναι το Πνεύμα, ο θεϊκός σπινθήρας μέσα μας;

Το σώμα μας ως όχημα εκδηλώνει αυτό που τα εσωτερικά όργανα μας, σαν μουσικά όργανα μιας ορχήστρας, υπό την καθοδήγηση του μαέστρου, της επίφυσης και της υπόφυσης, παίζουν. Παίζουν αρμονικά; Το σώμα εκδηλώνει μια ισορροπία. Κάποιο φαλτσάρει; Αρχίζουν τα προβλήματα υγείας για να μας δείξουν το λάθος και να το διορθώσουμε.

Τι εμποδίζει τον άνθρωπο να λειτουργεί αρμονικά, ισορροπημένα, χωρίς προβλήματα; Σίγουρα τα ελαττώματά μας. Και το λέω με σιγουριά διότι αυτά βάζουν τα «φίλτρα» στα μάτια μας, στα αυτιά μας, στις αισθήσεις μας και μας εμποδίζουν να δούμε την πραγματικότητα, προσφέροντάς μας ταυτόχρονα ένα όνειρο, μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμα.

Ο κόσμος, το σύμπαν έχει κι άλλες διαστάσεις. Εύκολα μπορούμε να δεχθούμε την 4^η όπου είναι η αύρα μας, το ζωτικό μας σώμα και την 5^η που πηγαίνουμε κάθε φορά που κοιμόμαστε (πετάμε, περνάμε από τοίχους, δεν έχει χρόνο, κλπ). Εμείς γιατί μένουμε προσηλωμένοι μόνο στην προσωρινή μας διαμονή στον τρισδιάστατο κόσμο; Ποιο είναι το εμπόδιο, τι είναι αυτό που δεν θέλει να δούμε την ύπαρξή μας έξω από την προσωρινότητά μας;

Είναι οι οντότητες, οι υπάρξεις που ζουν μέσα μας παρασιτικά, -τα ταΐζουμε, τα δυναμώνουμε, τα κάνουμε μέχρι και αφεντικά μας κάποιες φορές – και είναι αυτά που έβγαλε ο Ιησούς και τα έριξε στους χοίρους, που οδηγήθηκαν στον γκρεμό. Είναι υπάρξεις που από απρόσκλητοι νοικάρηδες τους επιτρέψαμε και έγιναν αφεντικά μέσα στο σπίτι μας, μέσα στο σώμα που τους ταΐζει, τους θρέφει. Αιχμαλώτισαν τον σπιτονοικοκύρη, την ψυχή και κάνουν αυτά ότι θέλουν. Να γιατί πρέπει να «φτιάξουμε το ένδυμα της ψυχής». Δεν το έχουμε, δεν έχουμε τον έλεγχό της και αυτή δεν έχει τον έλεγχο του σώματός μας. Μέχρι να βοηθήσουμε να ελευθερωθεί η ψυχή από τα δεσμά της και να αναλάβει τον κυρίαρχο ρόλο της σε συνεργασία με το Πνεύμα μας, εμείς θα λειτουργούμε σε ανισορροπία, λόγω «παρασίτων», με προβλήματα υγείας, με δυσκολίες στην μοίρα μας.

Τα ελαττώματά μας ως φίλτρα διαστρεβλώνουν την πραγματικότητά μας, προσπαθούν να μας βγάλουν από τον αληθινό μας δρόμο και να μας οδηγήσουν σ’ ένα πρόσκαιρο, πλασματικό, φανταστικό δρόμο που το μόνο που έχει είναι βάσανα, πίκρες, φόβοι και κάπου –κάπου κάποιες χαρές που κι αυτές δεν μπορούμε να τις κρατήσουμε για όσο διάστημα θα θέλαμε.

Για να πλησιάσουμε την πραγματικότητα θα πρέπει να ξυπνήσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τον πραγματικό μας δρόμο. Πρέπει να αντιληφθούμε τα εμπόδια, να κατανοήσουμε το ποιος μας τα βάζει και να θελήσουμε να απελευθερωθούμε. Αυτό είναι που η θρησκεία λέει, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Απομακρύνοντας από μέσα μας τα ελαττώματά μας, που σαν βδέλλες μας απομυζούν και μας αποπροσανατολίζουν θα ξυπνήσουμε την συνείδησή μας, αυτή θα μας βγάλει από την πλάνη, την μάγια, και θα κατανοήσουμε τον πραγματικό ρόλο που ήρθαμε να πραγματοποιήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο των τριών διαστάσεων.

Μπορούμε να κάνουμε παραδεισένια την ζωή μας, ξυπνώντας την συνείδησή μας που εγκλωβισμένη στα ελαττώματα δεν μπορεί να μας προειδοποιεί πάντα για τις επιλογές μας. Μπορούμε, ξυπνώντας την συνείδηση, να ζούμε με αγάπη, χωρίς φόβους και πολέμους, χωρίς ανταγωνισμούς και φθόνο, χωρίς αρνητικότητα.

Έτσι θα έπρεπε να ζει ο άνθρωπος που θέλει να λέγετε και να είναι Άνθρωπος. Να μην ζει σε ένα όνειρο που τον πηγαίνει και τον φέρνει όπου και όπως θέλει, αλλά να κρατά τα ινία της ζωής γερά στα χέρια του και με οδηγό την αγάπη, που είναι εκδήλωση του Θεϊκού Πνεύματος, να κάνει την ζωή του «όνειρο», Παράδεισο.

Τι μας εμποδίζει; Ο νους και τα ελαττώματα που τον χειρίζονται. Ως επιβεβαίωση, δηλώστε ότι δεν θα θυμώσετε για μερικές ώρες και θα διαπιστώσετε ότι δεν μπορείτε να κρατήσετε τον λόγο σας. Άλλος κάνει κουμάντο μέσα μας. Ας το καταλάβουμε και ας επαναστατήσουμε για να βρούμε τον δρόμο της αγάπης, τον δρόμο της πραγματικότητάς μας.

Εσωτερική Ειρήνη

Εσωτερική ειρήνη

Ψάχνουμε οι άνθρωποι την ειρήνη και πάντα, μα πάντα, προσπαθούμε να την πετύχουμε με τον πόλεμο. Ξέρω ότι κάποιοι θα διαφωνήσουν λέγοντας ότι κάποιες φορές χρησιμοποιούμε κι άλλους τρόπους εκτός του πολέμου.

Ναι, φυσικά, προσπαθούμε να πείσουμε με τον διάλογο, με την λογική, την δική μας λογική, που εμπεριέχει και το δικό μας συμφέρον. Αν δεν πετύχει τότε προσπαθούμε να κάνουμε τον άλλον όμηρο, να του κόψουμε τους πόρους. Αν δεν καρποφορήσει κι αυτή η μέθοδος, τότε έρχεται η βία.

Για σκεφθείτε, μήπως χρησιμοποιούμε τους ίδιους τρόπους και στα παιδιά μας;

Δεν αποκτάμε όμως ειρήνη προσπαθώντας να κυριαρχήσουμε στους άλλους.

Για να έχουμε ειρήνη γύρω μας, έξω μας, πρέπει να έχουμε ειρήνη μέσα μας. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι είναι η εσωτερική ειρήνη; πώς θα καταφέρουμε να έχουμε ειρήνη μέσα μας;

Κατ’ αρχήν εσωτερική ειρήνη είναι η ισορροπία όλων των κέντρων μέσα μας (νοητικού, κινητικού, συναισθηματικού, κλπ). Αν κάποιο από αυτά, έστω και ένα, λειτουργεί με ανισορροπία, τότε πάει, χάθηκε η ειρήνη μέσα μας.

Χωρίς εσωτερική ειρήνη, δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν μπορούμε να σκεφθούμε, δεν έχουμε διαύγεια, χάνουμε το νόημα της ζωής. Για παράδειγμα, αν η υπερηφάνεια ή ο θυμός κυριαρχήσει μέσα μας, τότε χάσαμε την εσωτερική μας ειρήνη και οι εκδηλώσεις μας προς τους άλλους, προς το περιβάλλον μας, θα είναι πολεμικό.

Δεν έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας και η εκδήλωση του όποιου ελαττώματος μας, μάς αναστατώνει, ανισορροπεί τον εσωτερικό μας κόσμο και αντίο γαλήνη, αντίο ειρήνη, αντίο ηρεμία.

Η εσωτερική μας ειρήνη εξαρτάται από εμάς και όχι από τους άλλους. Δεν έχουμε όμως τον έλεγχο του εαυτού μας, δεν υπάρχει το «γνώθι σεαυτόν», και έτσι γινόμαστε υποχείρια των άλλων, των πλανητών, των εξωτερικών γεγονότων. Προσέξτε τα μυρμήγκια: πηγαίνουν στον προορισμό τους στην σειρά, με τάξη με ειρήνη. Αν βάλετε το πόδι σας χάνουν την επικοινωνία τους, χάνουν κάθε αυτοέλεγχο και τα πιάνει πανικός. Κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει και με τους ανθρώπους;

Όταν χαθεί η εσωτερική ειρήνη αδυνατούμε να «κυβερνήσουμε» τον εαυτό μας και τότε, αν η κατάσταση μη ειρήνης γίνει συνεχής, η ανισορροπία περνά στους υπηκόους μας, στα κύτταρά μας που χάνοντας κι αυτά την επικοινωνία τους και την ειρήνη τους δημιουργούν τις διάφορες ασθένειες. Όταν τα κύτταρά μας παύουν να επικοινωνούν μεταξύ τους, όταν χάνουν την ηρεμία και την ειρήνη τους, επαναστατούν ή «τρελαίνονται» με αποτέλεσμα όργανα που επηρεάζονται από αυτά να δυσλειτουργούν, ή να γίνονται αλλοπρόσαλλες επαναστάσεις στο σώμα μας και να απορούμε για το αποτέλεσμα.

Η πιο σημαντική επικοινωνία είναι με το Πνεύμα μας. Αυτή μας φέρνει ειρήνη εσωτερική και εξωτερική. Αυτή μας δίνει κατανόηση του εαυτού μας και των άλλων, αυτή φέρνει ειρήνη και αγάπη στο ζευγάρι, στους γονείς, στα παιδιά, στην φύση.

Η ιστορία λέμε ότι διδάσκει. Ναι θα έπρεπε να διδάσκει, αλλά, στην πορεία της ανθρωπότητας μόνο λίγοι άνθρωποι πέρασαν και είχαν εσωτερική γαλήνη συνεχώς και έμεινε το όνομα τους. Η υπόλοιπη ανθρωπότητα προσπαθεί να επιβληθεί στους άλλους και τότε αντί ειρήνης οδηγούμαστε στον πόλεμο.

Ας δοκιμάσουμε την εσωτερική ειρήνη και τα αποτελέσματά της, ξεκινώντας από τον εαυτό μας και θα διαπιστώσουμε σύντομα ότι η καθημερινότητά μας αλλάζει, η ζωή μας αλλάζει και οι γύρω μας μάς χαίρονται. Διαφορετικά, βία, πόλεμος, καταστροφή.

Τι επιδιώκουμε τελικά στην ζωή μας;