Χριστούγεννα 2018
Γιορτάζουμε, υποτίθεται,
την γέννηση του Χριστού και ενώ θα έπρεπε μία γιορτή να μας θυμίζει κάποιο
συμβάν, εξωτερικό ή εσωτερικό, εμείς αναπαράγουμε μέχρι και τελετουργίες
μηχανικά και άψυχα και δεν συνειδητοποιούμε το νόημα της Χριστού γέννησης στην
ζωή μας και την ύπαρξή μας.
Κάθε πέρσι και καλύτερα,
διότι ξεχάσαμε το νόημα της γιορτής των Χριστουγέννων, την 25η
Δεκεμβρίου, που πάντα γιορταζόταν και ο ήλιος. Ξεχάσαμε το γιατί και κρατάμε
μόνο το πανηγύρι, το ποτό και άντε καμμιά εκδρομή.
Ξεχάσαμε οι περισσότεροι,
ακόμη και τα οικογενειακά τραπέζια που είναι μία ανθρώπινη ανάγκη.
Απομακρυνόμαστε όλο και
περισσότερο από τις αξίες και τις ανάγκες της καρδιάς μας και οχυρωνόμαστε στην
απομόνωση. Απομόνωση όμως από τί; Προστατεύουμε τους άλλους από τον μινώταυρό
μας ή κρατάμε μακρυά από την πραγματικότητα τον μινώταυρο μας για να μην
χάσουμε τον έλεγχο του; Ποιος είναι ο μινώταυρός μας; Μα ο νους μας. Ποιοι τον
κουμαντάρουν; Μα, τα ελαττώματά μας. Και ποιος τολμά να κακοκαρδίσει τα
ελαττώματά του;
Οι αξίες της καρδιάς κόντρα
στις αξίες του νου και καθώς την καρδιά και τις αξίες της τα έχουμε ξεχάσει και
θεωρούμε ότι ο νους μας, ο μινώταυρος, είναι το παν για μας, γιορτές όπως τα
Χριστούγεννα θα πηγαίνουν στο καλάθι των αχρήστων του νου μας.
Ο Χριστός γεννήθηκε και
μάλιστα σε μια σπηλιά, ανάμεσα σε «βοσκούς» που κατευθύνουν άλλους, ανάμεσα σε
αγελάδες (σκέψου τον ιερό Άπι, τις αγελάδες στην Ινδία), ανάμεσα σε γαϊδουράκι
(συμβολισμός του νου, άλλωστε και ο Ιησούς Χριστός μπήκε των Βαΐων στα Ιεροσόλυμα
πάνω σε γαϊδουράκι).
Οι μάγοι Του έφεραν χρυσό,
λιβάνι και σμύρνα. Παράξενα δώρα για τον νου, αλλά οι συμβολισμοί του καθενός
μας διδάσκουν πολλά.
Κι εμείς σε κόντρα όλων
αυτών των αξιών που μας διδάσκει η μέρα αυτή, αφηνόμαστε στον νου μας, στα ελαττώματα
και στις υλιστικές αξίες και τάχα «γιορτάζουμε». Τι γιορτάζουμε;;
O Χριστός,
ως ήλιος της αγάπης, είναι γιορτή ενθύμισης της ανάγκης να αναζητήσουμε τον
ήλιο μέσα μας και φυσικά να οδηγηθούμε στην γέννηση αυτού του ήλιου της αγάπης στην
καρδιά μας.
Εμείς όμως κλείσαμε τον
ήλιο σ’ ένα κουτί με γλυκά ή σε μια φωτεινή βιτρίνα ή ακόμη σε μια βραδιά
γλεντιού, και το μόνο που κερδίζουμε είναι κούραση και πολλές φορές
απογοήτευση. Και αυτό επειδή κλείνουμε την αισιόδοξη προοπτική της
Χριστού-γέννησης σε εφήμερες ανοησίες και σφραγίζουμε τα μάτια της ψυχής στην
αληθινή χαρά της αιωνιότητας.
Το νόημα των Χριστουγέννων
όμως δεν χάθηκε, βρίσκεται μέσα στην ζωή μας αιώνες τώρα. Εμείς το αγνοούμε,
διότι το φυλακίσαμε βαθιά μέσα μας
Το δέντρο για να ισχυροποιηθεί
ενισχύει τις ρίζες του για να τινάξει τα κλαδιά του στον ουρανό. Εμείς σήμερα
κόβουμε τις ρίζες και καταδικάζουμε φυσικά τα κλαδιά σε μαρασμό. Για καρπούς
(εσωτερικούς) πάψαμε να συζητάμε πλέον.
Τα Χριστούγεννα όμως
έρχονται κάθε χρόνο, προσπαθώντας έστω και την ύστατη στιγμή να μας θυμίσουν
την ανάγκη της αναζήτησης του Χριστού μέσα μας και φυσικά την αναγκαία μας
υποχρέωση, υποχρέωση προς το Είναι μας και σ’ αυτόν που μας έστειλε εδώ, να
δημιουργήσουμε συνθήκες για την γέννηση Του.
Ας μην αφήσουμε κι αυτή την
ευκαιρία να φύγει ανεκμετάλλευτη. Ας αναρωτηθούμε, ας ψάξουμε, ας ρωτήσουμε την
συνείδησή μας, αν την ακούμε ακόμη, να μας βοηθήσουν σ’ αυτό.
Στόχος ζωής που έπρεπε να
μας θυμίζουν τα Χριστούγεννα, κι όχι να φροντίζουμε τα εξωτερικά μας, ξεχνώντας
τις ρίζες μας.
Όλες οι αναζητήσεις
ξεκινούν με ένα «γιατί;». Ας είναι
φέτος το γιατί αυτό μεγάλο για να μας ταρακουνήσει και να μας αναγκάσει να
ψαχτούμε.
