Κάθε στάσιμο, αρρωσταίνει

Κάθε στάσιμο αρρωσταίνει

Ξέρουμε πως, ότι μένει στάσιμο μουχλιάζει, το τρώει το σαράκι, αρρωσταίνει. Από τον νόμο αυτό δεν ξεφεύγει κανείς στην Φύση, ούτε και στο Σύμπαν. Αυτοκρατορίες, θρησκείες, σχολές, όσο ιερές κι αν ήταν, δεν ξεφεύγουν από τον νόμο αυτό.

Όμως αυτό που θα μας απασχολήσει τώρα, είναι ο εαυτός μας, τουλάχιστον για όσους δουλεύουν μ’ αυτόν ή ανήκουν σε κάποια εσωτεριστική σχολή.

Ένα ανθρώπινο ον που αφήνεται στην ζωή, σαν το φύλλο στο ποτάμι, δεν μπορεί να περιμένει τίποτε περισσότερο, από την επανάληψη της προηγούμενης ζωής του, και ταυτόχρονα το μούχλιασμά του, την παρουσία μιας ασθένειας. Η ασθένεια θα έρθει, είτε γιατί Κάποιος τους αγαπά και θέλει να τους βοηθήσει, ξυπνώντας τους από τον λήθαργο που έχουν αφεθεί, είτε για να τους δώσει την ευκαιρία να δουν λάθη του παρελθόντος και μέσα από την κατανόηση που θα πάρουν, να ξυπνήσουν και να θελήσουν την αλλαγή της ζωής τους.

Βοήθεια είναι, διότι Κάποιος μας αγαπά ή εφαρμόζει την Θεία Δικαιοσύνη, που την έχουμε ξεχάσει.

Κίνηση χρειαζόμαστε, βήματα μπροστά, έστω και μικρά, επειδή διαφορετικά, «απλά υπάρχουμε» και δεν ζούμε. Και εδώ, στον πλανήτη Γη, έχουμε έρθει για να ζήσουμε να συμμετάσχουμε στην ζωή, κι όχι απλά να υπάρχουμε. Ήρθαμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και τον πλανήτη να προοδεύσουν και κάποιος ανά διαστήματα πρέπει να μας το θυμίζει, διότι το ξεχνάμε εύκολα.

Και σε μία σωστή εσωτεριστική Σχολή υπάρχουν σταθερά βήματα που δεν μας αφήνουν να βαλτώσουμε. Υπάρχει το «Σχολείο» με τα θεωρητικά μαθήματα και μία αργή πρακτική εξάσκηση, υπάρχει και η συνεχής πρακτική.. Πρόοδος, βήματα μπροστά, κίνηση, που δεν αφήνουν τον μαθητή, τον μυημένο, να ξεχαστεί, να σταματήσει, να βαλτώσει και να χαθεί, εκτός κι αν είναι επιλογή του.

Η ανάγκη της κίνησης, της δουλειάς με τους τρεις παράγοντες, της συνεχούς ανόδου  μας κρατά «ξύπνιους», μας κρατά στο «τώρα», μας θυμίζει τον σκοπό μας και την υποχρέωσή μας.

Και τώρα, στο τέλος των καιρών, -όπως όλα δείχνουν- η ανάγκη συνεχούς κίνησης, αδιάκοπης δουλειάς με τους τρεις παράγοντες, (θάνατος ελαττωμάτων, μετατροπή των ενεργειών και θυσία προς την ανθρωπότητα) γίνονται επιβεβλημένα αν νοιώθουμε την ανάγκη να φτάσουμε περισσότερο κοντά προς τον Θεϊκό μας σπινθήρα, προς τους Θεϊκούς μας γονείς, προς την σωτηρία μας.

Τα νερά που πέφτουν στον καταρράκτη, μικρό ή μεγάλο, που χτυπιούνται στα βράχια, στις πέτρες, μένουν πάντα γάργαρα, ενώ τα στάσιμα μουχλιάζουν.

Ας μην το ξεχνάμε.

Δ.Φ.,

ΕΔΩ και ΤΩΡΑ

ΕΔΩ και ΤΩΡΑ

Νομίζουμε σχεδόν όλοι ότι ζούμε στο ΤΩΡΑ, ότι ζούμε την κάθε στιγμή και ό,τι μας συμβαίνει. Κι όμως αν αναλογιστούμε ελάχιστα, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι πριν μέρες κουτουλήσαμε κάποιον γνωστό και δεν τον είδαμε, ότι πήγαμε να μπούμε σε άλλο αυτοκίνητο όμοιο με το δικό μας, ότι ψάχναμε τα γυαλιά μας στο συνηθισμένο σημείο και μετά ανακαλύψαμε ότι τα είχαμε αφήσει παραδίπλα, και τόσα, μα τόσα άλλα.

Όλα αυτά μας δείχνουν ότι μάλλον ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ παρά ότι ΖΟΥΜΕ και ιδίως στο ΤΩΡΑ.

Όταν βαδίζουμε στον δρόμο και αντί η προσοχή μας να είναι στα αυτοκίνητα και στον δρόμο που περνάμε, ο νους μας τρέχει σε γεγονότα του παρελθόντος ή πιθανά συμβάντα του μέλλοντος, τότε πώς μπορούμε να επιμένουμε ότι ζούμε στο τώρα;;

Ας αντιληφθούμε πρώτα την πραγματικότητά μας. Κατά δεύτερον ας κατανοήσουμε το τί μας συμβαίνει και το γιατί χανόμαστε. Γιατί δηλαδή ο νους μας ή αυτό που χρησιμοποιεί τον νου μας μάς οδηγεί μακρυά από το ΤΩΡΑ;;

Και αν μετά από όλα αυτά θέλουμε να βελτιώσουμε την κατάστασή μας και να ζούμε περισσότερες στιγμές στην αρχή στο ΤΩΡΑ, στιγμές που με την προσπάθειά μας όλο και θα αυξάνουν, αν η θέλησή μας μάς δίνει φτερά να το κάνουμε, ένας πρακτικός τρόπος ξυπνητηριού, ενθύμησης, της ανάγκης μας μπορεί να είναι το ο,τιδήποτε μας θυμίζει την ανάγκη μας, ό,τι λειτουργεί σαν ξυπνητήρι, που θα μας βγάζει από τον “ύπνο μας” (ταξίδι στο παρελθόν ή στο μέλλον), και θα μας επαναφέρει στο ΤΩΡΑ.

Σαν τέτοιο ξυπνητήρι μπορεί να λειτουργήσει πολλή αποτελεσματικά ο ΗΛΙΟΣ. Είναι ο ζωοδότης μας, είναι αυτός που μοιράζει την ζωή σ’ όλα τα όντα χωρίς διακρίσεις, είναι αυτός που μπορεί εύκολα να γίνει το μόνιμο ξυπνητήρι μας για να επανερχόμαστε στο ΤΩΡΑ.

Ο ΗΛΙΟΣ ξυπνά την φύση το πρωί και τα πουλιά κελαϊδούν. Αυτός μας κάνει να χαιρόμαστε με τα πρωινά του χρώματα στην ανατολή, τον βλέπουμε όλη την ημέρα μέχρι το σούρουπο που αρχίζει η φύση να ησυχάζει, τα πουλιά να τον αποχαιρετούν με το κελαΐδισμα τους, και ο ίδιος πάλι μπορεί να λειτουργεί σαν ξυπνητήρι την νύχτα, με την απουσία του.

Δεν χρειαζόμαστε καλύτερο ξυπνητήρι.

Μας θυμίζει το ΤΩΡΑ, μας θυμίζει την ΑΓΑΠΗ, μας θυμίζει την ζωή στην Φύση αλλά και την δική μας ζωή, την τόσο πολύτιμη, την τόσο κρίσιμη. Διότι μόνο μέσα από την ζωή στον κόσμο αυτό, τον τρισδιάστατο κόσμο μας μπορούμε να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, με τα ελαττώματά μας, με την βοήθεια προς τον διπλανό μας, με τις ενέργειές μας που τόσο έχουμε ανάγκη.

ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ έχουμε, σκοπό να ζούμε στο ΤΩΡΑ έχουμε. Τότε τί μας λείπει;;

Πιθανώς η ΘΕΛΗΣΗ.

Όταν όμως δοκιμάζοντας να ζήσουμε στο ΤΩΡΑ, το καταφέρουμε κάποιες στιγμές, τότε θα αντιληφθούμε ότι μέσα μας λειτουργεί η ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ, λειτουργεί η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και η λειτουργία του νου έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Η ζωή μας παίρνει άλλο νόημα, καλύτερο, περισσότερο πραγματικό. Αυτή η εμπειρία μας δυναμώνει την ΘΕΛΗΣΗ και έχουμε δύναμη να προσπαθήσουμε ακόμη περισσότερο. Η πιο δυνατή προσπάθεια μας δίνει νέες εμπειρίες, που δυναμώνουν την δύναμη της θέλησης και ούτω καθ’ εξής.

Όλα εξαρτώνται από την δική μας εμπειρία και όχι από τις απόψεις των άλλων, σωστές ή λανθασμένες.

Η εμπειρίες μας είναι η αλήθεια μας. Όλα τα άλλα είναι των άλλων.

Ας δοκιμάσουμε να ζούμε στο ΤΩΡΑ, αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε την μέρα μας προς το καλύτερο, αλλά και την ζωή μας. Διότι το ΤΩΡΑ θα μας γνωρίσει τον εαυτό μας.

                                                                                                               Δημήτρης Φιλιππίδης