Ο δρόμος προς την Ανάσταση
Δεν υπάρχει Ανάσταση χωρίς Γολγοθά,
λέει ο Καζαντζάκης. Η Ανάσταση είναι ο
στόχος κι ο Γολγοθάς το μέσον, η διαδρομή,
η διαδικασία.
Εμείς όμως που βρισκόμαστε; Τι σκεφτόμαστε
και ποιος είναι ο στόχος και ο σκοπός
μας; Έχουμε σαν στόχο και απώτερο σκοπό
την Ανάσταση ή βλέπουμε μόνο τον Γολγοθά
μας και μένουμε προσκολλημένοι στην
διαδικασία της διαδρομής; Τα εμπόδια
τις περισσότερες φορές γίνονται ο σκοπός
και ο στόχος της ζωής μας και ξεχνάμε
το φως στο βάθος της διαδρομής μας.
Ξεχνάμε το τι μας περιμένει στο τέρμα
του δρόμου και επαναπαυόμαστε στην
προσκόλληση των «εμποδίων» που συναντάμε
στον δρόμο μας.
Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές μένουμε
προσκολλημένοι στην «λακκούβα» που
συναντήσαμε, κοκορευόμαστε για το πώς
την υπερπηδήσαμε, πώς την υπερνικήσαμε
και να θεωρούμε ότι κάναμε κάτι.
Ξεχάσαμε, όπως η καθημερινότητά μας
δείχνει, τον αληθινό στόχο μας. Χάσαμε
το δρόμο και αρχίσαμε να δημιουργούμε
νέους στόχους, νέες πραγματικότητες.
Βλέπουμε πλέον μόνο τις γύρω λακκούβες
κι όχι το δρόμο. Χάσαμε την πραγματικότητα
και δημιουργήσαμε ένα νέο κόσμο, μια
νέα «πραγματικότητα», η οποία στέκει
πολλή μακριά από την αλήθεια.
Αυτό το σκηνικό επαναλαμβάνεται και
τις ημέρες αυτές. Ενώ ακολουθούμε και
συμμετέχουμε στον Γολγοθά του Ιησού,
δεν συμμετέχουμε στην Ανάσταση.
Συμμετέχουμε στις λακκούβες και λίγο
στο δρόμο αλλά μένουμε εκεί και χάνουμε
την Ανάσταση, που είναι και ο στόχος, «η
νίκη του Θείου στην ύλη».
Αν αναλογισθούμε την συμμετοχή μας στα
«δρώμενα» της Μ. Εβδομάδας, θα διαπιστώσουμε
μια προσήλωση πέντε ημερών στο Γολγοθά,
στα Θεία Πάθη και μόνο 15 λεπτά στην
Ανάσταση.
Φθάσαμε, αναφέρομαι στο μεγαλύτερο
μέρος της κοινωνίας μας, να έχουμε
ταυτίσει την Ανάσταση με την λήψη του
Αγίου Φωτός, το φιλί της Αγάπης, (διαδικασία
15΄), και μετά; Μετά μαγειρίτσα, αυγά
κόκκινα, αρνί, φαγητό, γλέντι. Ότι δηλαδή
θέλει το σώμα, το εγώ μας. Μένουμε στις
λακκούβες και χάνουμε το Υπέρτατο.
Εκτελούμε τα θέλω του εγώ, του σώματος
κι όχι του πνεύματος.
Φτάσαμε στο σημείο αυτό διότι βλέπουμε
το στόχο μας κατεβαίνοντας πολύ χαμηλά,
στη λάσπη του δρόμου, πολύ χαμηλά, στο
επίπεδο του δρόμου. Απ’ εκεί δεν μπορούμε
να δούμε μακριά. Δεν μπορούμε να δούμε
όλο το δρόμο κι έτσι ξεχνάμε το τέρμα
του, την Ανάσταση.
Μένουμε στα Πάθη και μάλιστα τόσο τοπικά,
τόσο περιορισμένα, που δημιουργούμε
ένα καινούριο κόσμο, που τον κάνουμε
την νέα μας πραγματικότητα, την νέα
αλήθεια μας και σ’ αυτόν αναζητάμε την
ολοκληρωμένη μας πορεία.
Ποιος θα μας ξεκολλήσει; Ποιος θα μας
βγάλει από εκεί; Ποιος θα μας σηκώσει
ψηλά για να δούμε όλο το δρόμο, όλη την
αλήθεια και να αναπροσδιορίσουμε την
πορεία μας;
Σίγουρα φράσεις όπως «Πατέρα μου γενηθήτω
το θέλημά σου» μας δίνουν προβληματισμό,
μας δίνουν ευκαιρίες για βαθιά σκέψη.
Μας δίνουν ευκαιρίες να σηκωθούμε μόνοι
μας.
Μπορεί να μας δώσει το ξεκόλλημα μια
βαθιά μελέτη της διαδικασίας των ημερών.
Μια μελέτη της πορείας του Ιησού στα
Πάθη, στο Γολγοθά αλλά και στην Ανάσταση.
Διότι, ναι μεν η Ανάσταση έρχεται μέσα
από τα πάθη και το Γολγοθά, αλλά η Ανάσταση
σαν αναγέννηση, σαν νίκη του Θείου επί
της ύλης, σαν επίτευξη του σκοπού της
ζωής, είναι που έχει την αξία.
Και όπως στον εργαζόμενο ο μισθός δεν
δίδεται χαριστικά αλλά σαν ανταπόδοση,
έτσι και για την Ανάσταση χρειάζεται η
διαδρομή, η διαδικασία, τα πάθη του
καθενός για να έρθει σαν ανταπόδοση η
Ανάσταση.
Χρειάζεται λοιπόν να επαναπροσδιορίσουμε
την δική μας Ανάσταση, τον δικό μας στόχο
και φυσικά την δική μας πορεία στη ζωή
και τον λόγο ύπαρξής μας. Η ευκαιρία
είναι μπροστά μας και μπορούμε να την
εκμεταλλευτούμε.
