Πιλάτος, ο προδότης του νου

Πιλάτος, ο προδότης του νου

Νίπτω τας χείρας μου, μια φράση που τόσο εύκολα και απερίσκεπτα χρησιμοποιούμε. Και την χρησιμοποιούμε ΟΛΟΙ μας, όλες τις ώρες, κάθε μέρα και σε κάθε ηλικία.

Ακούμε το μικρό παιδί: αυτός με πείραξε πρώτος, αυτός μ’ έκανε να θυμώσω. Και οι μεγαλύτεροι: εσύ φταις που θύμωσα, εσύ φταις που σ’ έβρισα, που σε χτύπησα, λες και κάποιος μέσα μας μάς δικάζει και πρέπει να «ψευδομαρτυρήσουμε», να προσπαθήσουμε να δικαιολογηθούμε με κάθε τρόπο. Γιατί; Ποιόν φοβόμαστε και γιατί;

Ο Πιλάτος το ίδιο δεν έκανε; Με τις κινήσεις του ήταν σαν να έλεγε, ξέρω την αλήθεια αλλά θα κάνω κάτι διαφορετικό, θα ακολουθήσω ένα ψέμα, αλλά πλένω τα χέρια μου, δηλώνοντας έτσι αθώος. Πάντα κάποιος άλλος φταίει.

Ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι εμείς είμαστε ένοχοι. Ζούμε δικαιολογώντας τα ελαττώματά που έχουμε μέσα μας και ο δαίμονας του νου μας βοηθάει σ’ αυτό.

Ακούμε πολλούς να λένε: είμαι καλός άνθρωπος, δεν κλέβω, είμαι φιλάνθρωπος, είμαι ενάρετος, νοιώθοντας ότι έτσι είναι τέλειοι. Είναι πολλοί αυτοί στην κοινωνία μας. Τι θα κάνουμε με τόση τελειότητα, πώς θα την αντέξουμε.

Από τους τρεις προδότες του θείου δράματος, Πιλάτος, Καϊάφας, Ιούδας, ο Πιλάτος είναι ο δαίμονας του νου. Όλα τα δικαιολογεί, για όλα φταίνε οι άλλοι, εγώ δεν ξέρω τίποτα, δεν έκανα τίποτα. Γιατί; Γιατί φοβόμαστε την ανάληψη ευθύνης, την αλήθεια;

Η Γνώση, η Αλήθεια και η Αγάπη είναι εχθροί των δαιμονίων που έχουμε μέσα μας, που άλλοι τα ονομάζουν εγώ, θανάσιμα αμαρτήματα, κόκκινα δαιμόνια, κλπ. Είναι εχθροί διότι η γνώση και η αλήθεια τα σκοτώνει κόβοντας την τροφή τους, την ενέργεια που τους επιτρέπουμε να μας απομυζήσουν. Αν λοιπόν δεν τους επιτρέψουμε να φάνε, θα πεθάνουν από τον ψυχικό μας κόσμο. Τότε το κενό που αφήνουν στην ψυχή μας γεμίζει με Αγάπη. Αυτό δηλώνει και η φράση της Γραφής «καθαρίστε το ένδυμα της ψυχής».

Όσο επιτρέπουμε στον Πιλάτο μέσα μας, στον δαίμονα του νου να δρα ανενόχλητος, τόσο θα ταΐζουμε και θα δυναμώνουμε κάποια ελαττώματά μας και τόσο θα ψάχνουμε να βρούμε ενόχους έξω από εμάς, ενώ ο πραγματικός υπεύθυνος είμαστε εμείς.

Κάποτε ο λόγος ήταν ιερός και αξία της καρδιάς. Σήμερα δεν έχουμε ούτε οι ίδιοι εμπιστοσύνη στον λόγο που δίνουμε. Πώς λοιπόν η κοινωνία θα προχωρήσει προς καλύτερες μέρες όταν ο καθένας και όλοι μας ταΐζουμε την αρνητικότητα που έχει κυριαρχήσει στα πάντα και παντού.

Αν δεν απομακρύνουμε από τον ψυχικό μας κόσμο τον δαίμονα του νου, τον Πιλάτο, τον δαίμονα του της κακής θέλησης τον Καϊάφα και τον δαίμονα της επιθυμίας που είναι ο Ιούδας, δεν θα δούμε ούτε τον εαυτό μας να καλυτερεύει, ούτε φυσικά την κοινωνία.

Κάποιοι ίσως σκεφθούν, τι είναι όλα αυτά που μας λες τώρα. Ναι, αυτά όλα δεν είναι για όλους, αλλά μόνο γι’ αυτούς που θέλουν να κατανοήσουν, που θέλουν να γίνουν καλύτεροι Άνθρωποι, που αγαπούν την αλήθεια και την Αγάπη.

Υπάρχει η ελεύθερη βούληση δοσμένη από τον Δημιουργό μας και πρέπει να είναι σεβαστή, αλλά τα γράφω για κάποιους που ίσως ταλαντεύονται μεταξύ δαιμονίων και Χριστού, έτσι για να πάρουν μια μικρή ώθηση στην προσπάθειά τους.

Άλλωστε ο καθένας κρίνεται από τα έργα του και όχι όπως ο ίδιος ή κάποιοι γύρω του τα ερμηνεύουν, αλλά όπως τα κρίνει η Θεία Δικαιοσύνη. Είναι δικαίωμα του καθενός να «τρώει παραμύθια» και πολλές φορές αμάσητα και να παραπονιέται ταυτόχρονα ότι η ζωή ή ο Θεός τον αδικεί.

Καθένας μας όπως στρώνει έτσι κοιμάται.