Ο δρόμος της ζωής και τα παιχνίδια του

O δρόμος της ζωής και τα παιχνίδια του

Κάποτε ένας «αετονύχης», πλησίασε έναν καφετζή και του πρότεινε να βάλει στο μαγαζί του το παιχνίδι με τα βελάκια και τον στόχο, για να γεμίζουν οι πελάτες τον χρόνο τους.

Μετά μια εβδομάδα ξαναπηγαίνει ο αετονύχης και προτείνει, αφού παίζουν οι πελάτες ας βάζουν κι ένα μικρό στοίχημα για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον το παιχνίδι, όπερ και έγινε.

Την επόμενη εβδομάδα προτείνει στον καφετζή να βάλει στο μαγαζί του «φρουτάκια». Στην αρχή το ποσοστό κέρδους των πελατών είχε ρυθμιστεί στο 70%. Άρχισαν να παίζουν οι πελάτες, πρώτον επειδή είχαν εθιστεί στον τζόγο μέσα από τα βελάκια και κατά δεύτερον κέρδιζαν συχνά.

Πέρασε άλλη μία εβδομάδα και η ρύθμιση κέρδους άλλαξε, 20% στους πελάτες και 80% στον καταστηματάρχη και στον αετονύχη.

Το αποτέλεσμα; Όσο δεν κέρδιζαν οι πελάτες τόσο έπαιζαν περισσότερο κι έχαναν τα χρήματά τους. Εβδομάδες αργότερα επισκέφθηκαν τον καφετζή οι γυναίκες των πελατών με την παράκληση να κλείσει τα «φρουτάκια», γιατί οι άνδρες τους ξόδευαν όλα τα χρήματά τους εκεί και παραμελούσαν την οικογένεια.

Το παιχνίδι έγινε τζόγος μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα με τις όποιες δυσάρεστες συνέπειες στην πορεία της ζωής.

Μην νομίσετε ότι μόνο ο τζόγος παρασύρει. Παρατηρείστε ένα παιδί που παίζει ποδόσφαιρο στην αλάνα. Παίζει ανέμελα χωρίς να πιέζεται, χωρίς να χάνει την αίσθηση του παιχνιδιού. Όταν όμως μπει σε μια ομάδα, αυτή η ανεμελιά, η αίσθηση του παιχνιδιού, η ελευθερία, χάνονται. Μπήκε ένας στόχος που μπλόκαρε την ελευθερία, την αίσθηση του παιχνιδιού, την ελεύθερη βούληση.

Έτσι δουλεύουν και κάποιες δυνάμεις στην Φύση. Με την αιτιολογία ότι τάχα το παιχνίδι συνεχίζεται, μας βγάζουν από τον πραγματικό στόχο της ζωής μας.

Μήπως στο παιχνίδι του χρήματος δεν γίνεται το ίδιο; Πιστεύουν πολλοί ότι αν η παγκόσμια οικονομική κατάσταση βελτιωθεί, θα βελτιωθεί και η δική τους. Μήπως τελικά πλουτίζουν οι πλούσιοι και οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι; Γιατί για να κερδίσει κάποιος από κάπου πρέπει να τα πάρει. Παντού σχεδόν φαύλος κύκλος κι όμως οι άνθρωποι παλεύουν πάνω σ’ αυτή την μη αποδοτική τακτική να διορθώσουν την ζωή τους. Τελικό αποτέλεσμα, αυτή να οδηγείται από το κακό στο χειρότερο.

Λανθασμένος ο δρόμος που ακολουθούμε και το πρώτο που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε είναι να προσέχουμε τα «δολώματα» που οι αετονύχηδες ρίχνουν. Κάθε τι που ακούμε ή διαβάζουμε είναι μια γνώμη. Κάθε τι που βλέπουμε είναι μια προοπτική κι όχι απαραίτητα η αλήθεια.

Βλέπω για παράδειγμα το φυσικό μου σώμα. Αυτό είμαι ή υπάρχει κάτι πέρα από αυτό που πολλές φορές επιπόλαια ονομάζουμε ψυχή, πνεύμα και με την πεποίθηση ότι «το γνωρίζουμε» μένουμε ικανοποιημένοι και προχωράμε στην ζωή καλύπτοντας μόνον τις ανάγκες του φυσικού σώματος;

Υπάρχει άραγε λόγος που ήρθαμε σ’ αυτήν την ζωή ή υπάρχουμε από λάθος των γονιών μας ή λόγω της σαρκικής τους επιθυμίας; Έχουμε λόγο και στόχο ύπαρξης; Σπάνιο φαινόμενο να αναρωτηθεί κάποιος και αυτό γιατί οι αποπλανητές αετονύχηδες μας ρίχνουν τόσο όμορφα δολώματα και μπανανόφλουδες στην καθημερινότητά μας που γλυστρήσαμε πριν προλάβουμε να το αντιληφθούμε. Κι όταν το καταλάβουμε λέμε: αφού όλοι το ίδιο κάνουν, και συνεχίζουμε την λανθασμένη πορεία μας στην ζωή που μας φέρνει πιο βαθιά στην μιζέρια, στην κλάψα, στο πάθος, στο μίσος. Γεμίζουμε έτσι την ζωή μας με «μαυρίλα» και περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα. Πώς;

Μέσα μας υπάρχει μια φωνή που λέγεται συνείδηση και είναι έτοιμη να μας βοηθήσει, αν θελήσουμε να στραφούμε προς αυτήν και να την ακούσουμε. Είναι δύσκολο αυτό γιατί η συνείδηση είναι ένα μικρό φως μέσα μας και γύρω μας τα σκοτάδια βαριά. Μάθαμε να ζούμε στην μαυρίλα και για να στραφούμε προς το φως πρέπει επαναστατήσουμε.

Ναι, να επαναστατήσουμε ενάντια στον εαυτό μας και στις λανθασμένες του συνήθειες, στα θέλω του, που μας οδηγούν λανθασμένα στην ζωή. Βολεμένοι όμως στην μαυρίλα που συνηθίσαμε, και αφού και οι περισσότεροι έτσι είναι, γιατί να μπω σε μπελάδες και να επαναστατήσω; Άσε καλά είμαι.

Κι αν υπάρχει ψυχή, πνεύμα θα πάνε στα αζήτητα;

Κι έρχεται η απάντηση: άσε να δούμε τι θα φάμε σήμερα και πως θα περάσουμε καλά (να φάμε, να πιούμε, να κάνουμε σεξ) και άσε τις φιλοσοφίες γι’ αργότερα. Μόνο που το αργότερα δεν έρχεται ποτέ. Το αύριο δεν έρχεται ποτέ, το ΤΩΡΑ ζούμε.

Να γιατί ενώ έχουν έρθει τόσοι σοφοί, τόσοι δάσκαλοι κατά καιρούς στην ανθρωπότητα για να μας θυμίσουν το φανερό, ελάχιστοι ήταν αυτοί που τους άκουσαν και τους ακολούθησαν. Το περίεργο είναι ότι αυτοί οι ελάχιστοι συνήθως κυνηγιούνται από τους πολλούς, ίσως γιατί τους θυμίζουν υποσυνείδητα κάτι που αυτοί δεν κάνουν, ίσως γιατί πάνε να χαλάσουν την πιάτσα.

Και η ζωή συνεχίζεται κάθε μέρα και χειρότερα και ενώ διαπιστώνουμε ότι βαδίζουμε σε στραβό δρόμο, πάμε προς τον γκρεμό, δεν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι και να αλλάξουμε αυτήν την πορεία και να προσπαθήσουμε να γλυτώσουμε τον γκρεμό. Παραπονιόμαστε όμως ότι οι άλλοι δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξουν τα πράγματα. Πάντα οι άλλοι φταίνε, πάντα.

«Το ξυπνητήρι» υπάρχει και έξω μας, αλλά και μέσα μας. Στον καθένα μας έγκειται το να ξυπνήσουμε και να επαναστατήσουμε σ’ αυτήν την λανθασμένη πορεία της ζωής, αν θέλουμε φυσικά. Είναι θέμα συνείδησης. Να την ακούσουμε, να την ξυπνήσουμε και να μας δείξει τον δρόμο.

Τα ιερά βιβλία λένε το τι ακολουθεί σύντομα, αν δεν αλλάξουμε. Κοντός ψαλμός αλληλούια, λέει ο λαός, το ίδιο και τα ιερά βιβλία των θρησκειών.

Ακούει κανείς;;

4-11-2019