Φθόριο. Δηλητήριο ή προστασία;
Μήπως όλα κρύβονται στις προειδοποιήσεις
«των ψιλών» της οδοντόκρεμας;
Διάβασα πρόσφατα σε αθηναϊκή εφημερίδα
ότι το φθόριο είναι σωτήριο για τα
δόντια. Μου θύμισε και τις κατά καιρούς
διαφημίσεις για ολόλευκα δόντια με
fluorite.
Ποια είναι όμως η αλήθεια και ποιο το
ψέμα στην όλη ιστορία της χρήσης του
φθορίου στη ζωή μας;
Το φθόριο είναι ένα ισχυρότατο δηλητήριο
που περισσεύει από τα χαλυβουργεία, τις
βιομηχανίες αλουμινίου και ψευδαργύρου,
τα εργοστάσια που φτιάχνουν τούβλα, τα
διυλιστήρια και την παραγωγή λιπασμάτων.
Ένας επιπλέον κίνδυνος για την απελευθέρωση
φθοριούχων στην ατμόσφαιρα είναι η
αμόλυβδη βενζίνη και η προσπάθεια να
εξασφαλίσουμε υψηλά οκτάνια με την
χρήση φθοριούχων ουσιών. Σήμερα βρίσκουμε
φθόριο ή φθοριούχες ενώσεις στις
οδοντόκρεμες, και στο μαγειρικό αλάτι.
Και όμως η μεθοδευμένη διαφήμιση, μας
έκανε, αυτό το ισχυρότατο δηλητήριο να
θέλουμε να το έχουμε στο στόμα μας!
Γιατί άραγε, ένα απόβλητο της βιομηχανίας,
όπως και το χλώριο, αντί να δαπανά χρήμα
η βιομηχανία να το διασπά και να το
αδρανοποιεί, το διοχετεύει στην αγορά
και αντί να ξοδεύει κερδίζει; Γιατί οι
Γερμανοί σχεδίαζαν και κατ’ άλλους
εφάρμοζαν, τη φθορίωση σαν μέσο
χειραγώγησης της συνείδησης των
κατακτημένων λαών; Ερευνητές αναφέρουν
επίσης ότι επηρεάζει το αναπαραγωγικό
σύστημα του ανθρώπου.
Μήπως τελικά οι ακραίοι, που υποστηρίζουν
ότι κάποιοι προσπαθούν να μεταλλάξουν
τον άνθρωπο, έχουν δίκιο;
Ρωτήστε κανέναν παλιό, ή δοκιμάστε το
εσείς, να διώξετε τα ποντίκια από
κάποιο χώρο με οδοντόπαστα και λίγη
μαρμελάδα ή μέλι. Ανακατέψτε λοιπόν
οδοντόπαστα και μαρμελάδα ή μέλι κι
αφήστε το στον χώρο που κυκλοφορούν
ποντίκια. Όσοι έχουν πείρα στο θέμα
βεβαιώνουν ότι τα ποντίκια θα εξαφανιστούν.
Λέτε να είναι το φθόριο;
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι επιτρεπτές
συγκεντρώσεις φθοριούχων ενώσεων στις
τροφές ή σε προϊόντα οικιακής χρήσης
προέρχονται αποκλειστικά από τις ΗΠΑ.
Δεν βρέθηκαν αντίστοιχα όρια στην χώρα
μας ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι όμως, στο
κουτί της οδοντόπαστας των περισσοτέρων
εταιριών, που ερευνήσαμε, αναφέρεται
ότι παιδιά έως 7 ετών να χρησιμοποιούν
ποσότητα οδοντόκρεμας ΕΝΟΣ ΡΕΒΥΘΙΟΥ,
ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΝΗΛΙΚΟΥ. Εντύπωση μας
προκάλεσε, ότι σε παιδική οδοντόπαστα,
η οποία υπ’ όψιν, περιέχει δύο ενώσεις
φθορίου, αλλά ποσοστό 1000 ppm
Fluoride αντί 1.450 ppm
της αντίστοιχης των ενηλίκων δεν
αναφέρεται καμμία απολύτως προειδοποίηση.
(φωτο 1 και 2). Στη φωτο 3 μπορείτε να δείτε
τις ποσότητες που οι Αμερικανοί προτρέπουν
για χρήση των μικρών παιδιών.
Μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων, καθώς
η ζήτηση αλουμινίου αυξανόταν, το φθόριο
και οι φθοριούχες ενώσεις άρχισαν να
αποτελούν σημαντικά παραπροϊόντα που
θεωρούνταν τοξικά και τα χρησιμοποιούσαν
κυρίως ως ποντικοκτόνα. Στο διάστημα
και μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και
μετά την κατασκευή της ατομικής βόμβας,
καθώς χρειαζόταν τεράστιες ποσότητες
φθορίου, προκειμένου να συγκεντρώσουν
και να διαχωρίσουν τα ισότοπα του
ουρανίου, το φθόριο άρχισε να προστατεύεται.
Αργότερα ήρθε το φρέον και το Teflon,
παράγωγά του.
Κι ενώ δεν υπάρχουν στοιχεία ότι το
φθόριο μπορεί να είναι απαραίτητο
θρεπτικό συστατικό για οποιονδήποτε
ζωντανό οργανισμό, αντίθετα, έχει
αναγνωριστεί ως ένα δηλητήριο για το
πρωτόπλασμα των κυττάρων, που έχει
μάλιστα τοξικότητα λίγο μεγαλύτερη από
τον μόλυβδο και λίγο μικρότερη από το
αρσενικό. Και ενώ η τοξικότητα είναι η
προαναφερθείσα, οι αρχές δείχνουν μια
περίεργη ανοχή στο φθόριο. Ενώ στον
μόλυβδο δέχονται 15 ppb
(parts per
billion) και στο
αρσενικό μόνο 10, στο φθόριο ανεβάζουν
το ποσοστό στις 4.000 ppb.
Γιατί άραγε; Τα όρια του φθορίου δηλαδή
είναι 266 φορές μεγαλύτερα από το μόλυβδο
και 400 φορές μεγαλύτερα από το αρσενικό!
(σχεδ. 1)
Όσο για την τερηδόνα, την ίδια προστασία,
λένε οι ειδικοί ότι προσφέρουν και τα
άλλα βαριά μέταλλα όπως ο άργυρος, ο
μόλυβδος και το αρσενικό, ακόμα και το
ουράνιο. Γιατί το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε
ειδικά στο φθόριο και στα φθοριούχα;
Μήπως έχουμε να κάνουμε με πετυχημένο
marketing; Διότι η κάθε
βιομηχανία όχι μόνο δεν επιβαρύνεται
με έξοδα αποθήκευσης, αδρανοποίησης,
αλλά του δώσανε και εμπορική αξία. Διπλό
το κέρδος!
Φθόριο και προστασία των δοντιών
Απόψεις διαφορετικές. Άλλοι, όπως η
American Dental
Association, λένε ότι υπάρχουν
συντριπτικά επιστημονικά στοιχεία ότι
το φθόριο προστατεύει από την τερηδόνα
και άλλες έρευνες, όπως του Δρ. John
Colquhoun του Οδοντιατρικού
Συλλόγου των ΗΠΑ που αναφέρουν ότι δεν
βρήκαν στοιχεία προστασίας των δοντιών,
λόγω χρήσης φθορίου. Άλλες έρευνες πάλι
αναφέρουν ότι η χρήση φθορίου δημιουργεί
στίγματα στα δόντια. Τέτοιες απόψεις,
ένθεν και ένθεν υπάρχουν πάρα πολλές.
Να συνυπολογισθεί ότι πολλοί οι οποίοι
έκαναν έρευνες με αποτελέσματα ενάντια
στο δόγμα της χρησιμότητας του φθορίου
είτε υποχρεώθηκαν να τα «μαγειρέψουν»
είτε είδαν την καριέρα τους να
καταστρέφεται.
Τοξικότητα κι άλλες επιρροές.
Όσον αφορά τώρα τον βαθμό τοξικότητας
και επικινδυνότητας του φθορίου, αρκεί
να δούμε την έκθεση του Akron
(Ohio) Regional
Poison Center,
που δημοσιεύθηκε το 1991: «..έχουν αναφερθεί
θάνατοι μετά την κατάποση φθορίου σε
ποσότητα 16 χιλιοστών του γραμμαρίου,
ανά κιλό βάρους του ανθρώπου που τα
λαμβάνει. Μόνο 1/10 της ουγκιάς φθόριο
είναι ικανό να σκοτώσει έναν ενήλικα,
με βάρος πενήντα κιλών». Ακόμη στην ίδια
έκθεση αναφέρεται ότι στις φθοριούχες
οδοντόκρεμες περιέχεται μέχρι και 1
χιλιοστό του γραμμαρίου φθόριο ανά
γραμμάριο προϊόντος. Ξαναθυμηθείτε τον
ποντικό.
Αξίζει ακόμη ν’ αναφέρουμε ότι το φθόριο
κάνει τα οστά πιο σκληρά και λιγότερο
ελαστικά, λένε έρευνες επιστημόνων, ενώ
παράλληλα επιταχύνει τη φυσιολογική
διαδικασία της οστεοπόρωσης..(Chemical
Engineering News,
New England
Journal of
Medicine, National
Research Council).
Όλα αυτά συνοψίζονται σε μια ανασκόπηση
του θέματος από τον Louis
V. Avioli,
καθηγητή στο Washington
University School
of Medicine, που
δημοσιεύθηκε το 1987. Σε αυτήν αναφέρεται
ότι η θεραπευτική χορήγηση Sodium
fluoride σε μεταεμμηνοπαυσιακές
γυναίκες, για την πρόληψη της οστεοπόρωσης,
είχε σημαντικές παρενέργειες, προκάλεσε
σοβαρές επιπλοκές, απέτυχε να μειώσει
τα κατάγματα του ισχίου και αύξησε την
συχνότητα των καταγμάτων των άκρων.
Μέχρι τα μέσα του 1950 το φθόριο χορηγούνταν
ως φάρμακο για την αντιμετώπιση της
υπερλειτουργίας του θυρεοειδούς, του
υπερθυρεοειδισμού. Οι δόσεις ήταν 2.3
έως 4,5 μιλιγραμμάρια την ημέρα. Να
θυμηθούμε ότι το ΙΟΜ (Institute
of Medicine των
ΗΠΑ) προτείνει δόση φθορίου για πρόληψη
από την τερηδόνα που είναι μέσα στα όρια
της δόσης που χορηγούνταν σαν φάρμακο.
Τι παρενέργειες μπορεί να έχει σ’ ένα
υγιή άνθρωπο; Όπως λένε ερευνητές κυρίως
Αμερικανοί, εμφανίζεται υποθυρεοειδισμός
με συμπτώματα κατάθλιψης, χρόνια κόπωση,
αδυναμία, αύξηση βάρους, αύξηση
χοληστερίνης και προβλήματα καρδιάς.
Πόσο κοινά είναι τα συμπτώματα αυτά
σήμερα γύρω μας;
Τι να φταίει άραγε, για το ότι ο
υποθυρεοειδισμός τείνει να λάβει
διαστάσεις επιδημίας στις κοινωνίες
δυτικού τύπου; Λέτε να έχει καμμία σχέση
η αυξημένη έκθεση στο φθόριο και
φθοριούχα;
Είναι ανάγκη να σημειώσουμε ότι μπορεί
το νερό να μην φθοριώνεται στην χώρα
μας όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες,
αλλά προωθείται η εφαρμογή της φθορίωσης
του μαγειρικού αλατιού. Στις χώρες όπου
υπάρχουν προγράμματα φθορίωσης του
αλατιού περιλαμβάνονται η Γαλλία,
Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία καθώς και
χώρες της κεντρικής και νοτίου Αμερικής.
Και σήμερα που αγοράζουμε προϊόντα και
άλλων χωρών μέσω των πολυκαταστημάτων,
μήπως το αλάτι είναι φθοριωμένο;
Το φθοριωμένο αλάτι συνήθως περιέχει
250 ppm φθορίου, που σημαίνει
ότι κάποιος που καταναλώνει 10 γραμμάρια
αλατιού την ημέρα, παίρνει και 2,5
μικρογραμμάρια φθορίου.
Ερευνητές ανά τον κόσμο κατηγορούν το
φθόριο για διαταραχή του ανοσολογικού
συστήματος, για το ότι μπερδεύει το
ανοσολογικό σύστημα με αποτέλεσμα τον
σχηματισμό αντισωμάτων που καταστρέφουν
τα ίδια τα κύτταρα του οργανισμού, ότι
αυξάνει το οξειδωτικό stress
στα κύτταρα, ότι έχει συσχετιστεί με
μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης διαφόρων
μορφών καρκίνου.
Έχει επιπτώσεις και στην γονιμότητα; Ο
S. C. Freni
(επιστήμονας που συνεργάστηκε το 1991 για
την έκδοση του Public Health
Service Review
για την τοξικότητα του φθορίου) αναφέρει
ότι η έκθεση σε φθόριο προκαλούσε
ελάττωση της ικανότητας αναπαραγωγής
στα περισσότερα ζώα που μελετήθηκαν
και δημιουργούνταν γενετικές βλάβες
που μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά.
Έλεγχος του νου και φθόριο
Ακόμη εργαστηριακές έρευνες πάνω σε
αρουραίους σε απολύτως ελεγχόμενες
συνθήκες (Mulleniz, Denbesten
et.al. 1995)
απέδειξε ότι το φθόριο προκαλεί μια
γενικευμένη διαταραχή της συμπεριφοράς
κατά τρόπο που μπορούσε να περιγραφεί
σε αντιστοιχία στον άνθρωπο σαν κινητικές
διαταραχές, μείωση του IQ
και μαθησιακές δυσκολίες.
Μπορεί να μην είναι γνωστό ότι το φθόριο
ελαττώνει την παραγωγή και τη δραστηριότητα
της τεστοστερόνης, όμως η δράση των
αλογόνων, κυρίως του βρωμίου και του
φθορίου στη libido του άνδρα
ήταν γνωστή. Για τον λόγο αυτό άλλωστε
έδιναν στους στρατιώτες κατά τη διάρκεια
των δύο παγκοσμίων πολέμων είτε τσάϊ
είτε αλάτι που περιείχαν βρώμιο ή φθόριο,
προκειμένου να περιοριστεί η ερωτική
τους διάθεση, οι επισκέψεις στους οίκους
ανοχής και οι απώλειες λόγω αφροδισίων
νοσημάτων.
Ένα σχέδιο που δούλευαν οι Γερμανοί
επιστήμονες στο εργοστάσιο I.G.
Farben στη Φρανκφούρτη, πριν
καταληφθεί η Γερμανία, ήταν αυτό που
προέβλεπε τον νοητικό έλεγχο των
ανθρώπων στις περιοχές που είχαν
κατακτηθεί από τον Γερμανικό στρατό,
με τη χρήση φαρμάκων που θα διοχετεύονται
στο δίκτυο ύδρευσης της περιοχής. Να
σημειωθεί ότι όταν οι συμμαχικές δυνάμεις
βομβάρδιζαν συστηματικά και κατέστρεφαν
όλα τα ζωτικής σημασίας εργοστάσια στην
Γερμανία αυτό της εταιρίας I.G.
Farben έμεινε ανέπαφο!
Απ’ όλες τις ουσίες που είχαν χρησιμοποιηθεί
δοκιμαστικά, το φθοριούχο νάτριο ήταν
εκείνο που είχε την κυρίαρχη θέση και
αποτελεσματικότητα. Η συνεχής λήψη
απειροελάχιστων ποσοτήτων φθοριούχου
νατρίου, μετά από ένα χρονικό διάστημα,
είχε ως συνέπεια τη μείωση της θέλησης
και της διάθεσης ενός ανθρώπου να
αντισταθεί στην επιβολή κάθε εξουσίας.
Λέει κάτι αυτό!
Σχετικά πειράματα είχαν γίνει και σε
στρατόπεδα συγκεντρώσεων, όπου προσέθεταν
περισσότερο φθοριούχο νάτριο προκειμένου
να είναι περισσότερο υπάκουοι και
ήσυχοι.
Μήπως, ο πραγματικός λόγος πίσω από τη
διάδοση της φθορίωσης του νερού και
άλλων, είναι να ελαττωθεί η αντίσταση
των μαζών στην κυριαρχία και στον έλεγχο,
με τελικό στόχο την απώλεια της ελευθερίας;
Και όπως συμπεραίνουν αρκετοί επιστήμονες,
όποιος πάρει μια αντίστοιχη δόση
φθοριούχων για διάστημα ενός χρόνου ή
περισσότερο, δεν πρόκειται να είναι
ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος διανοητικά,
ψυχολογικά ή σωματικά!
Ο λαός μας λέει: κάλιο γαϊδουρόδενε παρά
γαϊδουρογύρευε.
Πηγές:
Allain P, et al.(1996).Enhancement of aluminum digestive absorption
by fluoride in rats.
Περιοδικό Τρίτο Μάτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου