Κάθε στάσιμο, αρρωσταίνει

Κάθε στάσιμο αρρωσταίνει

Ξέρουμε πως, ότι μένει στάσιμο μουχλιάζει, το τρώει το σαράκι, αρρωσταίνει. Από τον νόμο αυτό δεν ξεφεύγει κανείς στην Φύση, ούτε και στο Σύμπαν. Αυτοκρατορίες, θρησκείες, σχολές, όσο ιερές κι αν ήταν, δεν ξεφεύγουν από τον νόμο αυτό.

Όμως αυτό που θα μας απασχολήσει τώρα, είναι ο εαυτός μας, τουλάχιστον για όσους δουλεύουν μ’ αυτόν ή ανήκουν σε κάποια εσωτεριστική σχολή.

Ένα ανθρώπινο ον που αφήνεται στην ζωή, σαν το φύλλο στο ποτάμι, δεν μπορεί να περιμένει τίποτε περισσότερο, από την επανάληψη της προηγούμενης ζωής του, και ταυτόχρονα το μούχλιασμά του, την παρουσία μιας ασθένειας. Η ασθένεια θα έρθει, είτε γιατί Κάποιος τους αγαπά και θέλει να τους βοηθήσει, ξυπνώντας τους από τον λήθαργο που έχουν αφεθεί, είτε για να τους δώσει την ευκαιρία να δουν λάθη του παρελθόντος και μέσα από την κατανόηση που θα πάρουν, να ξυπνήσουν και να θελήσουν την αλλαγή της ζωής τους.

Βοήθεια είναι, διότι Κάποιος μας αγαπά ή εφαρμόζει την Θεία Δικαιοσύνη, που την έχουμε ξεχάσει.

Κίνηση χρειαζόμαστε, βήματα μπροστά, έστω και μικρά, επειδή διαφορετικά, «απλά υπάρχουμε» και δεν ζούμε. Και εδώ, στον πλανήτη Γη, έχουμε έρθει για να ζήσουμε να συμμετάσχουμε στην ζωή, κι όχι απλά να υπάρχουμε. Ήρθαμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και τον πλανήτη να προοδεύσουν και κάποιος ανά διαστήματα πρέπει να μας το θυμίζει, διότι το ξεχνάμε εύκολα.

Και σε μία σωστή εσωτεριστική Σχολή υπάρχουν σταθερά βήματα που δεν μας αφήνουν να βαλτώσουμε. Υπάρχει το «Σχολείο» με τα θεωρητικά μαθήματα και μία αργή πρακτική εξάσκηση, υπάρχει και η συνεχής πρακτική.. Πρόοδος, βήματα μπροστά, κίνηση, που δεν αφήνουν τον μαθητή, τον μυημένο, να ξεχαστεί, να σταματήσει, να βαλτώσει και να χαθεί, εκτός κι αν είναι επιλογή του.

Η ανάγκη της κίνησης, της δουλειάς με τους τρεις παράγοντες, της συνεχούς ανόδου  μας κρατά «ξύπνιους», μας κρατά στο «τώρα», μας θυμίζει τον σκοπό μας και την υποχρέωσή μας.

Και τώρα, στο τέλος των καιρών, -όπως όλα δείχνουν- η ανάγκη συνεχούς κίνησης, αδιάκοπης δουλειάς με τους τρεις παράγοντες, (θάνατος ελαττωμάτων, μετατροπή των ενεργειών και θυσία προς την ανθρωπότητα) γίνονται επιβεβλημένα αν νοιώθουμε την ανάγκη να φτάσουμε περισσότερο κοντά προς τον Θεϊκό μας σπινθήρα, προς τους Θεϊκούς μας γονείς, προς την σωτηρία μας.

Τα νερά που πέφτουν στον καταρράκτη, μικρό ή μεγάλο, που χτυπιούνται στα βράχια, στις πέτρες, μένουν πάντα γάργαρα, ενώ τα στάσιμα μουχλιάζουν.

Ας μην το ξεχνάμε.

Δ.Φ.,